• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Groezrock 2015

Vijf podia vol met punk.
01 mei 2015, Meerhout, België

Tekst: Hans Wetzels

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 05 mei 2015

Groezrock is zo'n feestje waar de gemiddelde punkrock- of hardcoreliefhebber elk jaar maar moeilijk onderuit kan. Toch begint er langzaamaan wat kritiek de kop op te steken, vooral op de werkelijk overvolle programmering van het de laatste jaren steeds groter geworden festival. En eerlijk is eerlijk, vijf podia is misschien ook wat veel voor een tweedaags punkrockfestival.

Nadat de dubbele basdrumsalvo's en pig squeals van de Amerikaanse deathcoreband Whitechapel enigszins op de lachspieren hebben gewerkt bij de mensen die tegenover het Impericonpodium in de rij staan voor vaste festivalcateraar Just Like Your Mom, blijkt de legendarische band The Dwarves [bovenste foto] zwaar ondermaats te presteren op het hoofdpodium. De Amerikaanse viespeuken moeten hun kunstje doen voor een halflege tent en lijken er zelf ook niet al te veel zin in te hebben. Nieuwe nummers als 'Sluts of the USA' en oudjes zoals 'I Will Deny' worden dan wel enthousiast meegebruld door een groepje connaisseurs voor het podium, maar dat is niet genoeg om een vrij matig optreden nog te redden.

De Amerikaanse punkrockband Against Me! [foto hierboven] speelt daarentegen als herboren. Sinds zanger Thom Gabel als transgender uit de kast kwam en besloot om verder door het leven te gaan als Laura Jane Grace, lijkt de zangeres ook muzikaal haar plek hervonden te hebben. Vanaf opener en publieksfavoriet 'I Was a Teenage Anarchist' zet de band een wervelende show neer waar het plezier vanaf spat. Even verderop verandert de Back to Basicstent vanaf het eerste akkoord van Cold World in een grote stofwolk, al wordt de met groovende hiphopbeats gelardeerde zware hardcore af en toe wat slordig gebracht. Niet gek, aangezien enkele leden van de Amerikaanse hardcoreband niet mee konden op tournee, daarom staat de helft van het later die avond spelende Title Fight op het podium.

Iron Reagan begon als een zijproject van thrashmetalband Municipal Waste en klinkt ook precies zo: snelle, thrashy hardcore met lekker pretentieloze teksten en een overdosis aan aanstekelijke energie. De uit het Amerikaanse Richmond afkomstige band mag het feestje dat Cold World eerder al inzette dan ook nog eventjes voortzetten en wederom vliegen de stagedivers af en aan door het stof dat inmiddels weer voor het podium hangt.

The Broilers [foto hierboven] komen uit Duitsland en de band is zichtbaar gewend aan grotere podia. Onder aanvoering van zanger Sammy Amara mixt de band punkrock, rockabilly, ska en een flinke scheut stadionrock tot een bijzonder professioneel klinkend geheel. De band is in België duidelijk niet zo bekend als bij de oosterburen, maar dat weerhoudt The Broilers er niet van een bijzonder gelikte, professionele en ook nog eens aanstekelijk enthousiaste performance neer te zetten. De band sluit af met het bescheiden hitje 'Meine Sache' en weet het publiek daarmee alsnog tot meezingen te bewegen.

Daarna is de beurt aan de legendarische Californische punkband Lagwagon [foto hierboven] , die afgelopen jaar vriend en vijand verraste met een steengoed nieuw album. Afgewisseld met een aantal oude, echt oude nummers speelt het vijftal dan ook behoorlijk veel liedjes van die nieuwe plaat. Het optreden begint wat rommelig maar hoe verder de set vordert hoe beter de band zijn draai lijkt te vinden. Voor de intro van het nummer 'Alien8' pakt zanger Joey Cape zelfs zijn akoestische gitaar erbij om vervolgens op het bekende punkrocktempo door te knuppelen en de show tot een bevredigend einde te brengen met afsluiter 'Razorburn'.

Wie zich vervolgens helaas niet veel lijkt te bekommeren om tempo is afsluiter Social Distortion [foto hierboven]. Het gezelschap rond Mike Ness is ondertussen al wat ouder, maar de saaiheid druipt werkelijk van het podium af aan het eind van deze eerste Groezrockdag. Hoe later het wordt, hoe meer publiek er dan ook afdruipt, weg uit de tent voor het hoofdpodium. In slaap vallen voor je op de camping aankomt is immers niet altijd de bedoeling. Hoe goed sommige Social Distortionnummers ook zijn, anderhalf uur van deze gezapigheid is een headliner op een punkrockfestival als Groezrock onwaardig.

Op een nog zonnige zaterdagmiddag is het Vlaamse F.O.D. een perfecte opener voor de tweede dag van Groezrock 2015. Het uit Lier afkomstige viertal zet een enorm strakke show neer en heeft ook een deel van de eigen fanbase mee, gezien de hoeveelheid mensen die de catchy punkrock mee staat te zingen. De mannen hebben er veel zin in en zijn zichtbaar dankbaar voor de goede respons. Terecht, want in muzikaal opzicht valt vooral die ongelofelijk lekkere samenzang van leadzanger Hans en een over het podium rondstuiterende achtergrondzanger op. De uit het Duitstalige gebied van datzelfde België afkomstige landgenoten Nasty brengen vervolgens muziek van een geheel andere orde. De band excelleert in lompe hardcore met nog lompere beat down-stukken. En dat alles dan nóg lomper gespeeld. Dat de insteek van Nasty vruchten afwerpt blijkt uit de fikse publieksrespons, ondanks het vroege tijdstip. Tijdens de laatste nummers wordt de vibe even verstoord - of aangewakkerd - door een onverwachte kraak uit de PA-boxen van de Impericontent en ook de speech tegen racisme en fascisme van zanger Matthi voordat de band afsluit met 'Zero Tolerance' valt terecht in goede aarde.

De in Europa nog relatief onbekende punkband Direct Hit! uit de Verenigde Staten zet een show neer zoals het hoort. Rebels, snotty en met de middelvingers hoog in de lucht ontketent het viertal een behoorlijk mooi feestje op het Groezrockpodium dat eigenlijk het meest geschikt is voor dit soort optredens, het kleine Revengepodium. De kwalitatief erg goed gespeelde poppunk van Teenage Bottlerocket [foto hierboven] komt op het hoofdpodium namelijk stukken minder goed uit de verf. De band speelt prima, maar in een halflege tent is het maar moeilijk om de nodige sfeer te creëren. Iets dat Teenage Bottlerocket helaas dan ook maar half lukt.

Het uit Baltimore afkomstige Turnstile is een flinke hype in de hardcorescene. De tent waarin de band speelt is dan ook tot de nok toe gevuld met geïnteresseerd publiek. Gelukkig weet de band de hooggespannen verwachtingen ook in te lossen met een strakke en enthousiaste show waarbinnen groovende riffs worden afgewisseld met old-school hardcore en, tijdens afsluiter 'Death Grip', een podium vol met enthousiast moshende fans.

Counterpunch uit Chicago wordt vervolgens geplaagd door een verschrikkelijk slecht geluid, waar zowel de podiumwandel van de bandleden als de muzikale details en gitaarsolo's die de snelle punkrocknummers nou net zo de moeite waard maken onder te lijden hebben. Jammer, want het viertal speelt absoluut niet slecht en ook de kwaliteit van de liedjes is behoorlijk hoog. Het langzaam de tent instromende publiek maakt er tot genoegen van de nog redelijk onbekende band een feestje van. Zeker als Counterpunch een cover van No Use For a Name inzet als hommage aan de inmiddels alweer bijna drie jaar geleden veel te vroeg overleden zanger Tony Sly.

The Loved Ones [foto hierboven], onder aanvoering van up-and-coming rockster Dave Hause, vallen op het hoofdpodium wat tegen. Het optreden mist het nodige vuur en Hause zelf lijkt iets te veel bezig met cool poseren. Dat terwijl hij gitaarpartijen maar half afmaakt en zanglijnen niet haalt. Een gemiste kans, want het aantal meezingende fans is aanzienlijk. Het uit Eindhoven afkomstige Call It Off laat direct daarna op het kleine MacBethpodium zien hoe het wel moet. Met een enorm goede poppunkplaat op zak bewijst het viertal op weg te zijn naar de top van de Nederlandse en Europese punkrockscene. Minpuntje is dat het geluid voor het kleine podium vrij snel verwaait, zodat het overduidelijke enthousiasme van de Eindhovenaren enige impact mist. Maar dat zij de heren vergeven.

Een ontketend Good Riddance [foto hierboven] opent met een goed gebalanceerde mix van oud materiaal en nummers van de nét uitgebrachte nieuwe plaat, Peace in Our Time. De band speelt agressiever en met meer urgentie dan ooit te voren en zelfs de normaal toch vrij statische frontman Russ Rankin heeft er overduidelijk zin in. Ook die andere veteranenband, Bane, heeft er zin in. Het gezelschap is helaas bezig met zijn afscheidstoer en laat vanavond nog maar eens zien waarom het node gemist zal worden in de toekomst. De passie spat vanaf opener 'My Final Backward Glance' van het podium en werkt aanstekelijk op alle aanwezigen in de stoffige tent. Zanger Aaron Bedard buit het enthousiasme van de fans dan wel weer handig uit door de microfoon wat al te vaak in het publiek te hangen, waardoor de zang niet helemaal tot zijn recht komt. Al zijn massale sing-alongs op hardcoreshows nou net een teken aan de wand dat het een goed optreden is.

Tegelijk met Bane spelen de weer herenigde Satanic Surfers [foto hierboven] voor een wederom maar halfvolle tent een enorm strakke set. Het Zweedse vijftal is goed op dreef en heeft er ook flink zin in. Een mooie mix van materiaal van de verschillende platen komt voorbij en er wordt afgesloten met klassieker 'Hero of Our Time', zodat de fans van de Zweden tevreden naar een van de verschillende biertenten op het festivalterrein terug kunnen keren.

Het leuke aan festivals als Groezrock is het ontdekken van nieuwe bands, pareltjes die eerder volkomen onbekend waren. In dit geval blijkt de meest technische band van het festival in elk geval een onbekend Frans gezelschap genaamd Forus te zijn. De groep speelt retestrakke technische punkrock, inclusief twinsolo's en tappende bassist, die fans van bands als A Wilhelm Scream en Strung Out zeker moet kunnen bekoren. Het lukt Forus in elk geval om op zaterdagavond in Meerhout de aanwezigen te overtuigen, zonder enige twijfel.

De legendarische hardcoreband As Friends Rust komt uit het studentenstadje Gainesville in de Amerikaanse staat Florida en maakte eind jaren negentig furore in de hardcorescene. Anno 2015 staat de band herenigd en wel op Groezrock en het vijftal is oprecht verbaasd over de populariteit. As Friends Rust is niet de allerstrakste of meest professionele band van het festival, de band heeft zo'n beetje als enige geen grote backdrop achter het podium hangen, maar het is zeker een van de oprechtste acts. De bandleden spelen een mix van alles wat ze ooit uitbrachten, wat een uitdaging is aangezien elke plaat volkomen anders klinkt. Als As Friends Rust de set dan ook nog eens afsluit met de moderne klassiekers 'More Than Just Music, It's a Hairstyle' en 'Tight Like Strings', kan het feestje helemaal niet meer stuk.

Een eveneens herenigd American Nightmare maakt vervolgens indruk in een goedgevulde Back to Basicstent. De publieksreactie op de onheilspellende old-school hardcore is ondanks het late tijdstip nog steeds erg energiek. Minpuntje is dat de zang van Wes Eisold niet helemaal lekker uit de verf komt, maar ach, dat mag de pret eigenlijk ook niet meer drukken. Afsluiter Refused is eveneens zo'n relikwie uit de jaren negentig dat weer terug is aan het front. Een eerlijk is eerlijk, de band speelt strakker, harder en beter dan ooit en is nog steeds onverminderd populair. Al laat een deel van het publiek de Zweedse groep voor wat het is en waagt zich voortijdig aan de laatste biertjes van Groezrock 2015.

http://www.kindamuzik.net/live/groezrock/groezrock-2015/25929/
Meer Groezrock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/groezrock