• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Groezrock 2014

Kou, punkrock en Belgische bieren.
02 mei 2014, Meerhout, België

Tekst: Hans Wetzels

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 08 mei 2014

Het dit keer weer gewoon op vrijdag en zaterdag gehouden punkfestival Groezrock markeert ieder jaar het begin van de punkrocklente. Toch was de temperatuur dit jaar ondanks de zon verraderlijk laag en werd er op de camping gedurende de nachtelijke uurtjes behoorlijk gekoukleumd. Ondanks de Jägermeister en de Belgische speciaalbiertjes.

Het New Yorkse Bayside bestaat ondertussen alweer veertien jaar. Helaas weet de band nog niet echt sfeer te maken op vrijdagmiddag in een halfgevulde Impericontent. Vooral de erg zijige zang maakt dat de band nogal wat power tekort komt. Het optreden lijkt dan ook vooral interessant te zijn voor de liefhebbers van de band. De neutrale luisteraar lijkt zich meer te laven aan een speciaalbiertje in een poging om op te warmen. In de Etniestent schuin ertegenover zetten de vier Amerikanen van Red City Radio daarentegen wel een hartverwarmend enthousiaste show neer. Vooral de nummers van de meest recente plaat Titles worden luidkeels door het publiek meegezongen. Het maakt de mannen uit Oklahoma dan ook zo enthousiast dat ze tijdens het laatste nummer van de set een selfie schieten met het publiek op de achtergrond.

Na twee jaar zijn The Wonder Years terug op Groezrock. "Let's see more stagedives!" schreeuwt zanger Soupy in de microfoon als hij het podium op rent. De powerpoppunk van de Amerikaanse band wordt dan ook direct vanaf opener 'Local Man Ruins Everything' erg enthousiast ontvangen. Helaas, misschien, voor de band worden de nummers van de meest recente plaat The Greatest Generation niet zo luid meegezongen als het oudere materiaal. Maar dat mag de pret niet drukken; solide show en genoeg stagedives.

The Menzingers [foto boven]zijn in Europa lang niet zo groot als ze thuis in de Verenigde Staten zijn. Het viertal kan het grote podium dan ook gemakkelijk aan en zet ondanks de maar matig gevulde tent een solide show neer. Solide, maar enigszins sfeerloos. Want de potentie van deze band is vele malen groter dan deze show vandaag. De herenigde emolegendes Saves the Day [foto onder] lijden naast aan een gebrek aan publiek ook een beetje aan een gebrek aan enthousiasme. Want alhoewel de band strak musiceert is de show uitermate statisch. Daarbij blijven de puberale liefdesliedjes die inmiddels gespeeld worden door volwassen mannen een beetje een anticlimax. En daar doen hits van weleer als 'Cars and calories' niks aan af.

In een goedgevulde Etniestent wordt I Am the Avalanche wel goed ontvangen. De poppunk van de Amerikanen heeft live iets meer hardcoretrekjes dan op plaat en dat wordt duidelijk gewaardeerd. Vooral het nummer 'Amsterdam' wordt enthousiast ontvangen door het, naar alle waarschijnlijkheid, Nederlandse deel van het publiek. Bij Iron Chic zit ondanks de niet te ontkennen superieure kwaliteit van de band niet de gewenste vaart in het optreden. Vooral het aparte basgeluid maakt dat de nummers her en der een beetje modderiger klinken dan zou moeten. Het deert het druk stagedivende publiek niet en ach, wat maakt dat ook uit tijdens een punkrockshow.

Het een aantal jaren geleden weer terug bij elkaar gekomen Boysetsfire [foto top] speelt spontaner en gepassioneerder dan ooit. De mainstagetent stroomt dan ook langzaamaan voller en voller tijdens het optreden van het uit de Amerikaanse staat Delaware afkomstige vijftal. Zanger Nathan Gray is zichtbaar in zijn nopjes met de massale meezingers tijdens emoklassiekers als 'My Life in the Knife Trade'. De band speelt een uitgekiende set van wat ouder maar vooral veel redelijk nieuw materiaal en sluit af met klassiekers 'Rookie' en 'Empire'. In een afgeladen volle Impericontent laat hardcoreband Madball ondertussen een flinke portie New Yorks geweld los op het publiek. De voorheen gekortwiekte zanger Freddy Cricien heeft opeens een heuse mat en zweept het publiek in de tent flink op. En dat lukt, zoals eigenlijk tijdens iedere Madballshow, goed.

"It's fucking cold. Get up on stage, it's a fucking hardcoreshow!" schreeuwt zanger Dan Yemin van Paint It Black in de microfoon. Yemin speelde eerder als gitarist van Lifetime én van Kid Dynamite op het Groezrockpodium, en zet dit keer als vocalist een opgefokte set neer. De band weet het aanwezige publiek dan ook goed mee te krijgen, ondanks het feit dat Paint It Black tegelijkertijd met Ignite en nét voor grootheden als Descendents zijn ding moet doen.

Descendents is overduidelijk een van die bands waarvoor veel mensen naar de Belgische Kempen zijn afgereisd en de set van het viertal wordt dan ook vanaf opener 'Everything Sucks' woord voor woord meegezongen. Ondanks hun ondertussen iets hogere leeftijd weten de Amerikanen nog steeds een enthousiaste set neer te zetten en vooral hardcorelegende Bill Stevenson legt zijn partijen achter het drumstel met een overweldigend strakke nonchalance neer. Als zanger Milo Aukerman vervolgens met behulp van een groot bord in het nummer 'All-O-Gistics' het evangelie van de band verkondigt is het feest helemaal compleet.

De in 2000 gevormde New Yorkse formatie Brand New [foto boven] zet vervolgens een bijzonder solide en aangenaam optreden neer dat eerder in de buurt van een professionele rockshow dan een écht punkconcert komt. Maar dat mag de pret niet drukken, want de band weet het perfecte midden te bewandelen tussen opzwepend en aangenaam kabbelend.

Punklegendes Nofx [foto boven] zouden hun legendarische, en dit jaar exact twintig jaar oude, album Punk in Drublic integraal komen spelen. En zoals Nofx betaamt spelen ze dat album wel, maar in een geheel andere volgorde dan op de plaat. Gelukkig komen wél alle hits die ze twintig jaar geleden uitbrachten langs, van 'Dying Degree' tot aan 'Don't Call Me White', culthit 'Linoleum' en, als laatste nummer voor de toegift, 'The Brews'. Het massaal toegestroomde publiek schreeuwt de kelen dan ook collectief schor. Als zanger Milo van Descendents ook nog een nummer komt meezingen, kan het optreden van Nofx helemaal niet meer stuk en kan iedereen tevreden naar zijn tentje op een inmiddels nogal koude campinggrond terugkeren.

De uit het Amerikaanse Albany afkomstige band Drug Church is nog redelijk nieuw maar presenteert een verrassend geluid dat mooi het midden houdt tussen rockende posthardcore en agressief groovende gitaarriffs. De bijzonder expressieve zanger en energieke band hebben er duidelijk zin in en Drug Church blijkt dan ook een prima band om een vooralsnog ietwat bewolkte tweede Groezrockdag mee te beginnen.

De vier Londenaren van Apologies, I Have None spelen langzame maar gepassioneerde meezingpunkrock die dan ook, welja, luidkeels wordt meegezongen. De nog jonge Engelsen zijn populair. Vooral de nummers van de meest recente plaat London vinden veel bijval onder het publiek in de Impericontent. Een aantal nieuwe liedjes die met medewerking van een extra, derde, gitarist ten gehore gebracht worden schurken op een erg aangename manier tegen de bijna Radioheadachtige indierock aan. Het gebrek aan snelheid dat voor punkrock wat ongewoon is compenseert Apologies, I Have None met veel enthousiasme en nummers die gewoonweg goed zijn.

Als vlak voor het optreden van The Casualties [foto boven] opeens de 'Imperial March', uit filmklassieker Star Wars, over het veld schalt, komen er opeens punkers met heuse hanenkammen uit alle hoeken van het Groezrockterrein gekropen en spoeden zich naar het hoofdpodium. Vanaf opener 'Tomorrow Belongs to Us' laat de band een vuiger en gemener geluid horen dan welke andere punkband dan ook op Groezrock. Toch is, mede door het erg schelle geluid, de betonpunk van de vier New Yorkse oerpunx erg snel eentonig.

All is het muzikaal iets technischer broertje van punklegendes Descendents. In plaats van Milo Aukerman staat dit keer Chad Price als zanger op het podium, maar verder is het eigenlijk dezelfde band. Vanaf opener 'Fairweather Friend' mist het geluid echter helaas de broodnodige power. Gelukkig is zanger Price, die met zijn baard en lange haar opvallend sterke gelijkenissen vertoont met The Dude uit cultfilm The Big Lebowski, goed bij stem en valt ook de samenzang met bassist Karl Alvarez in positieve zin op.

Frontman en oerbandlid Ben Weasel [foto boven] heeft weer een nieuw gezelschap muzikanten om zich heen verzameld om met zijn band Screeching Weasel op tour te kunnen. Aan de publieksrespons te zien is de venijnige poppunk van de band ongekend populair. De boos kijkende en druk kauwgum kauwende Ben Weasel kijkt dan ook tevreden toe terwijl hij op een cynische, maar wel irritante wijze, een speech geeft over hoe lekker hij energiedrankje Monster wel niet vindt.

Als er één band is die de afgelopen jaren de urgentie van oude bands als Black Flag opnieuw heeft weten te vatten dan is dat het recent weer herenigde Modern Life Is War wel. "Fuck the festivals!" roept zanger Jeffrey Eaton voor het nummer 'Fuck the Sex Pistols'. Ondanks de energieke show en nog energiekere publieksrespons is het geluid behoorlijk matig en blikkerig. De oprechte energie van het uit de Amerikaanse staat Iowa afkomstige vijftal maakt echter alles goed. Een niet aflatende stroom stagedivers neemt bezit van het podium in de Etniestent en tijdens afsluiter 'Dead Ramones' staat datzelfde podium vol met enthousiast meebrullende fans.

Terwijl poppunkinstituut New Found Glory [foto boven] op het hoofdpodium een ongetwijfeld kwalitatief goede rockshow neerzet verzamelt een kleiner aantal liefhebbers zich voor het kleinste podium van Groezrock 2014 om de Engelse culthelden van Crazy Arm te aanschouwen. Het sympathieke viertal is naast een van de beste ook de sympathiekste band van het festival en is zichtbaar dankbaar zich te mogen verheugen in de belangstelling van toch nog een behoorlijk aantal belangstellenden. De folky punkrock zwenkt uit naar een groot aantal verschillende uithoeken van het muzikale spectrum zonder, en dat is zonder meer een prestatie, zijn meezinggehalte te verliezen. Deze band mag in de aankomende jaren wel op een groter festivalpodium geprogrammeerd worden.

Na broodnodig en welverdiend leedvermaak over beroepsetter Ronnie Radke van Falling in Reverse die zichzelf vloert op het Impericonpodium, is het de beurt aan ska-veteranen The Toasters om een waar feest te ontketenen op, wederom, dat kleinste podium van het festival. De New Yorkse legende zorgt ervoor dat de halve liters Belgisch bier door de lucht vliegen terwijl het in behoorlijk ruime mate aanwezige publiek zijn benen warm skankt richting het einde van Groezrock 2014.

http://www.kindamuzik.net/live/groezrock/groezrock-2014-2517/24977/
Meer Groezrock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/groezrock