• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Groezrock 2013

Twee dagen feest in de Belgische Kempen.
27 april 2013, Meerhout, België

Tekst: Hans Wetzels

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 04 mei 2013

Het begin van de punklente wordt jaarlijks traditiegetrouw ingeluid door het tweedaagse festival Groezrock. Ook dit jaar verandert het Belgische dorpje Meerhout weer een weekend lang in het walhalla voor iedere zichzelf respecterende punkliefhebber. Al is het festival aan de andere kant ook uitgegroeid tot een soort Lowlands voor het alternatieve publiek, inclusief mensen in gekke pakjes en signeersessies met (vooral) onder het jongere publiek bekende bands als Bring Me the Horizon [foto links].

Dat punk echter nog steeds punk is bewijst het geslaagde campingfest, georganiseerd door de mannen van het Noord-Hollandse boekingskantoor North Empire Bookings, die het klaarspelen om op vrijdagavond grootheden als Joey Cape van Lagwagon en Russ Rankin van Good Riddance een aantal nummers te laten spelen. Gewoon, met een akoestische gitaar in hun handen en staand op een bierkrat op de camping.

Maar het echt spektakel begint toch op zaterdag en dan is het uit New Jersey afkomstige Streetlight Manifesto [foto rechts] een heel fijne band om de dag mee te beginnen. De band weet ondanks de invloeden die op en neer schieten tussen ska en reggae naar folk en punk toch een gedegen en eigen geluid neer te zetten en krijgt het, aangevoerd door een driekoppige blazerssectie, voor elkaar om een behoorlijk sfeervolle show neer te zetten.

Vanaf opener 'The King Is Dead' laat A Wilhelm Scream vervolgens zien dat het heel goed mogelijk is om snelle punkrock ook technisch onderlegd neer te zetten. De band is, vreemd genoeg, niet echt gewend aan grote festivalpodia en de bandleden maken dan ook lustig foto's van het aanwezige publiek voordat ze weer losbarsten in de excellente instrumentbeheersing die A Wilhelm Scream tot een van de allerbeste bands op Groezrock 2013 maakt.

Samiam [foto links] is niet echt heel bekend bij het brede Groezrockpubliek. Dat is funest voor de belangstelling tijdens het optreden van het al wat oudere vijftal. Zeker als publiekslieveling Pulley tegelijkertijd speelt op het hoofdpodium. Maar diegenen die wél aanwezig zijn bij het optreden van Samiam in de Impericontent, zijn duidelijk liefhebbers van de ingetogen emorock en dat geeft dan weer een bepaalde intimiteit mee aan een optreden dat bij vlagen helaas ook echt saai is. Alhoewel de band met afsluiter 'Undertow' het publiek toch nog even goed wakker weet te schudden.

Pulley blijft toch die punkrockband met die metalbassist en baseball-pro als zanger. Desondanks weet het Amerikaanse vijftal hoe het een dampende pot vrolijke punkrock moet neerzetten. Jammer genoeg pakt de zingende honkballer die de band aanvoert een behoorlijk aantal zanglijnen volledig anders dan op plaat, waardoor het geheel niet zo goed uit de verf komt als eigenlijk zou kunnen. Het aanwezige publiek trekt zich daar gelukkig niets van aan en hitjes als 'Working Class Whore', 'Gone' en afsluiter 'Cashing In' worden gretig meegezongen. Niet gek, de band is immers al een jaar of negen niet meer op tour geweest in Europa.

Voordat The Aquabats [bovenste foto] hun opwachting maken op het hoofdpodium stromen er hier en daar al groepjes fans in strakke, blauwe supermanpakjes de tent voor het hoofdpodium in. Als even later de gekte losbarst blijkt maar weer waarom The Aquabats een ultieme feestband is. De gemaskerde muzikanten laten drie kwartier lang zo'n aanstekelijk vrolijke ska op de aanwezigen los dat het bijna onmogelijk is om stil te blijven staan. Als de zanger tijdens het afsluitende 'Pizza Day' ook nog eens voor tachtig euro aan pizza's de tent in gooit is de vrolijke rotzooi helemaal compleet.

Rasentertainer Frank Turner [foto hierboven] krijgt samen met zijn band The Sleeping Souls diezelfde hoofdpodiumtent moeiteloos plat. De Engelsman toert inmiddels al een behoorlijke tijd de globe rond met zijn punky folkmuziek en dat is te merken aan de kwaliteit van het gebrachte. Tijdens het laatste nummer van de set, 'Photosynthesis', gaat nagenoeg het hele publiek op de grond zitten om vervolgens als een uitzinnige menigte op te springen en het optreden, net als Frank Turner zelf, lachend af te sluiten.

In de Impericontent zijn de Canadezen van Grade zichtbaar niet gecharmeerd van een wederom nogal slecht geluid. Het herenigde vijftal is voor het eerst sinds het initiële einde van de band in 2002 op tour in Europa en doet daarbij uiteraard ook Groezrock aan. Het redelijk spaarzaam aanwezige publiek geniet zichtbaar van de strak spelende cultband en de afwezigheid van de grote mensenmassa geeft het optreden, net als bij Samiam eerder op de dag, een zekere intimiteit mee die emotionele nummers als 'A Year in the Past, Forever in the Future' net dat tikje meer urgentie meegeeft.

De punkrocklegendes Pennywise [foto hierboven] zijn na een paar jaar met Zoli Teglas van Ignite op zang weer herenigd met oerzanger Jim Lindberg. Helaas lukt het de vier veteranen niet helemaal om het verleden écht te doen herleven, de band heeft namelijk wel eens strakker gespeeld. Toch gaan zowel de eigen klassiekers van de band als covers van de Ramones en Nirvana er bij het publiek in als zoete koek. Maar helaas blijft er desondanks een beetje nare nasmaak hangen, want een band van het kaliber Pennywise moet eigenlijk beter kunnen.

Kid Dynamite is zo'n band waar veel mensen voor naar Groezrock gekomen zijn. De band heeft een luttele twee jaar bestaan maar heeft in die korte tijd enorm veel mensen beïnvloed met zijn korte, energieke punkanthems. Het is voor het eerst dat de Amerikaanse band in Europa is, en dat is merkbaar aan het enthousiasme van zowel band als publiek. Vrijwel de gehele set wordt enthousiast meegebruld en zeker bij de undergroundklassieker 'Death and Taxes' gaat het dak eraf.

Voordat Comeback Kid zijn opwachting maakt in de Etniestent speelt de Amerikaanse hardcoreband Backtrack nog een korte verrassingset van vijf nummers over de al opgebouwde backline van Comeback Kid. Dodelijk groovende nummers als 'Erase the Rat' zijn dan ook een meer dan welkome verrassing voordat de vijf Canadezen van Comeback Kid het podium op lopen. De band viert het tienjarige jubileum van zijn debuutalbum en doet dat door deze tour met de originele zanger alleen maar nummers van de eerste twee platen ten gehore te brengen. Jammer genoeg is het ook wel te horen dat oerzanger Scott Wade al zeven lange jaren niet meer in de band zit; vanaf opener 'All in a Year' wordt duidelijk dat hij zijn vroegere vocale uithalen bij lange na niet meer haalt. Maar soit, het zij hem vergeven en het publiek maakt het allemaal niets uit en gaat weer enthousiast los op de klassiekers van de band. Vooral tijdens het enigszins clichématige afsluitende nummer 'Wake the Dead'stroomt het podium barstensvol met meezingende fans om een sfeervol optreden sfeervol af te sluiten.

Voormalig punkband Rise Against [foto hierboven] zet op het hoofdpodium een bijzonder professionele rockshow neer waar de routine vanaf druipt. De band rond frontman Tim McIlrath en bassist Joe Principe klinkt misschien wat te gelikt om nog echt als 'punk' te boek te kunnen staan, maar heeft zijn muzikale roots en politieke principes dan ook weer niet verloochent. De twee Rise Againstballades 'Hero of War' en 'Swing Life Away' worden halverwege de set achter elkaar doorgespeeld, ook niet heel punk. Maar wel weer heel goed. Net als de rest van het bijzonder geroutineerde optreden. Laten we het er op houden dat Rise Against hier op Groezrock in een stampvolle tent bewijst dat punkethiek en het neerzetten van een solide rockshow elkaar niet hoeven uit te sluiten.

Het Amerikaanse gezelschap Iron Chic is een erg aangename band om mee te ontwaken op een al stukken zonnigere zondagmiddag in de Belgische Kempen. De band brengt de anno 2013 zo populaire punk-met-rauwe-zangstem bijzonder overtuigend en vooral wars van alle pretenties. Daardoor zingt het veelal met baarden en houthakkershemden getooide publiek enthousiast mee en is Iron Chic een van de revelaties van Groezrock 2013.

Ene Evan speelt een tent verderop ondertussen tegelijkertijd een akoestische show onder naam Into It. Over It. Door de synchroonshow van Iron Chic verderop is het qua publiek bijna pijnlijk rustig maar de breed lachende Evan, die zegt normaal gezien alleen maar in kleine kroegjes te spelen, vermaakt zich prima op het festivalpodium. De zang- en speltechnische kwaliteiten van de beste man zijn hoog, erg hoog. Het is alleen jammer dat er ondertussen ongeveer tienduizend van dit soort akoestische punkmannetjes rondlopen waardoor het optreden echt nergens origineel gaat klinken.

Stukken authentieker klinken The Flatliners vervolgens op het hoofdpodium, met hun van reggae tot punkrock variërende geluid. De band is erg populair bij het publiek en krijgt al snel de meezingers op de hand. De vier poppunkers van The Ataris [foto hierboven] zetten vervolgens een erg standaard festivalshow neer. Het is nergens slecht, maar doordat de band ook regelmatig gas terugneemt nodigt het optreden vooral uit om buiten de tent in de definitief doorgebroken zon te gaan liggen. En dat is niet het effect dat een punkrockshow op de luisteraar zou moeten hebben, helaas.

De bandleden van het internationale gezelschap Narrows wonen ver van elkaar af, daarom speelt de band niet al te vaak. Gelukkig is dat absoluut niet te merken aan de performance op Groezrock 2013, want de kwaliteit van de op de jarennegentigsound van metalen hardcore stoelende nummers is erg hoog. De band wisselt lekker snelle haknummers af met dodelijk groovende langzamere ritmes en dat houdt de muziek het hele optreden interessant.

Old Man Markley [foto hierboven] verandert de Etniestent vervolgens in één groot feest met zijn aanstekelijke mix van folk en rock, compleet met zangeres, contrabassist en violiste. Het ware leger aan stagedivers en dansende mensen doet het door een breeduit lachende zanger Johnny aangevoerde gezelschap zichtbaar genoegen.

De oudgedienden van Less Than Jake [foto hieronder] zeggen trots dat ze in ieder geval niet de oudste band op het festival zijn. Helaas zijn ze ook niet de jongste meer en dat is jammer genoeg af en toe duidelijk te merken, want de band speelt slordig. Dat mag de pret echter niet drukken, want vooral de nummers van het album Hello Rockview uit 1998 worden enthousiast gebracht en ontvangen.

De belangstelling voor Sparta, een van de bands rond ex-leden van het legendarische At the Drive-In, is niet heel groot. Ondanks de speltechnische kwaliteiten en de ontegenzeglijk goed in elkaar stekende nummers, gebiedt de eerlijkheid ook te zeggen dat de Texanen hier op Groezrock een beetje een slaapverwekkend optreden neerzetten. Een tent verder staat het voor het Etniespodium daarentegen wel goed vol bij een op dreef zijnde Polar Bear Club. Ondanks het relatief ingetogen karakter van de muziek krijgt ook deze band bij zijn eigen undergroundhitje 'Living Saints' een heleboel stagedivers te verwerken. Vooral het recht uit het hart komende spel en het plezier dat de bandleden lijken te hebben werkt aanstekelijk.

Naar verluidt zetten de oude punkers van Bad Religion later op de avond ook als viertal een uitstekend optreden neer. Zoals we van de routiniers ondertussen wel gewend zijn. Voor KindaMuzik zat Groezrock 2013 er tegen die tijd helaas alweer op.

http://www.kindamuzik.net/live/groezrock/groezrock-2013/23963/
Meer Groezrock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/groezrock