• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Groezrock 2012

Jaarlijks punkfeest wederom geslaagd.
28 april 2012, Meerhout, België

Tekst: Hans Wetzels

Publicatiedatum: 04 mei 2012

Zoals ieder jaar strijkt het punkrockfestival Groezrock weer neer in het Belgische Kempenland. Het dorpje Meerhout zal de rest van het jaar ongetwijfeld een bijzonder rustieke plek zijn, maar nu wordt het een weekend lang overspoeld door punkers, halve liters lauw bier en gitaarherrie. De inwoners vinden het allemaal best en zitten rustig in de zon te kijken naar het voorbijtrekkende volk.

Nu is Meerhout niet al te groot, maar als blijkt dat de persingang dit jaar helemaal aan de achterkant van het festivalterrein ligt, betekent dat toch een fikse wandeling. Na het gedwongen strekken der benen en het bestellen van de eerste goudgele rakker zijn The Menzingers in elk geval een erg aangename band om Groezrock 2012 mee te beginnen. Sommige gitaardetails vallen hier en daar door het niet al te optimale geluid weg, maar de band maakt veel goed met zijn enthousiasme. Nummers van de meest recente plaat, zoals bijvoorbeeld het heerlijke 'The Obituaries', worden af en toe al voorzichtig meegezongen. De akoestische set van The Bouncing Souls kan vervolgens op zo veel belangstelling rekenen dat in de kleine tent geraken een onmogelijke opgave is. Helaas, want naar verluidt zijn The Souls akoestisch erg sterk.

None More Black is een punkrockband rond voormalig Kid Dynamitefrontman Jason Shevchuk. Hoewel dit niet in de muziek terug te horen is, heeft de band op het podium wat weg van een metalband, met een druk headbangende gitarist en bassist. De muziek is echter lekker rauw en punky. Deze performance op Groezrock lijkt niet hun beste show te zijn. Ook is het nog een beetje te vroeg op de dag voor een echt heftige publieksreactie. En alweer is het geluid op het hoofdpodium niet echt ideaal te noemen. Een manco dat de rest van de dag zal blijven voortduren totdat in de late avonduurtjes de headliners het podium betreden.

Het herenigde Belvedere blijkt één van de absolute publiekslievelingen te zijn. Het Canadese viertal speelt de nummers vol overgave en het spelplezier slaat over op de rest van de tent. Zanger Steve Rawles kondigt aan dat hij niet te veel zal lullen, maar gewoon de nummers gaat spelen, en dat doet hij vervolgens met verve. Als de band aan het einde van de set tijd over blijkt te hebben, wordt er kort overlegd op het podium en al snel volgt er nog een tweetal skatepunk-klassiekers als toetje.

The Wonder Years [bovenste foto] blijkt vervolgens de absolute, ongepolijste diamant van Groezrock 2012 te zijn en is het ten tweede male missen van het overgrote deel van The Bouncing Souls helemaal waard. Waar de laatstgenoemden een standaardset afwerken op het hoofdpodium, worden liefhebbers van de krenten uit de pap in de kleine Etniestent getrakteerd op een fantastisch optreden door The Wonder Years. De nog relatief onbekende band is zichtbaar blij met de stroom stagedivers die vanaf openingsnummer 'Came out Swinging' op gang komt. Het enthousiasme druipt van het podium af en een aanzienlijk deel van de nummers wordt luidkeels meegebruld door de aanwezige liefhebbers van de emotioneel geladen maar - lekker op zijn Amerikaans - immer opbeurende poppunk.

Het contrast met het eveneens Amerikaanse Set Your Goals had niet groter kunnen zijn. Het zestal speelt een set die na al die jaren toeren toch stukken beter zou moeten zijn. De zang is te vaak vals en de positieve hardcore rammelt aan alle kanten. Het leger stagedivers dat zich wederom van het kleine podium meester maakt, lijkt het niet te kunnen deren en vooral de liedjes van de eerste plaat, Mutiny, worden zo hard meegeschreeuwd dat het de valse zang hier en daar overstemt. Dat is dan wel weer een voordeel. De nummers zelf zijn dan ook zeker niet verkeerd. Het is de uitvoering ervan die niet om over naar huis te schrijven is.

Neerlands trots De Heideroosjes laten vervolgens op het hoofdpodium zien hoe een professionele show wordt neergezet. De vier Limburgers stoppen er dit jaar mee en de pretpunk wordt nog één keer de luid meezingende tent in geslingerd. Voor een groot deel van de inmiddels volwassen geworden punkers in het publiek zullen nummers als 'Tering Tyfus Takketrut' en 'United Scum Rules' jeugdsentiment zijn, maar dat deert verder niemand. Anno 2012 zijn zulke puberale liedjes misschien niet meer zo relevant, leuk om naar te luisteren blijven ze zeker wel.

Een herenigd Verse zet met een strakke pot politiek geladen hardcore de Etniestent in vuur en vlam. Het leger stagedivers neemt weer bezit van de tent en als de microfoon van de zanger het publiek in verdwijnt, duikt hij er zelf maar gewoon achteraan. De band sluit af met 'Story of a Free Man' en laat de tent schorgeschreeuwd achter voor de volgende groep.

Het grote nadeel aan een festival als dit is de overvloedige programmering, die zorgt voor dermate veel overlap dat de muziekliefhebber zich af en toe gesteld ziet voor onmogelijke keuzes. Zo overlapt de legendarische melodische hardcoreband Lifetime met punkrockiconen Face to Face. Even op en neer rennen van de Etniestent naar het hoofdpodium dus. Ondanks de goede sfeer in de Etnies zegt de zanger van Lifetime [foto hierboven] toch liever in een klein kroegje te spelen. Aan de performance van de band is dat niet te merken en aan de reactie van het publiek nog minder. En ach, de niet altijd loepzuivere zang zij hem vergeven.

Op het hoofdpodium blijken de mannen van Face to Face allemaal wat dikker en grijzer, maar het zijn nog steeds enorm getalenteerde muzikanten. De band werkt een iets meer routinematige set af dan een paar jaar geleden, maar hitnummers als 'Ordinary' worden alsnog hard meegezongen door de aanwezigen. Zanger en gitarist Trever Keith wijst ons nog even op het feit dat iedereen in de band ondertussen de veertig gepasseerd is, maar ook op gevorderde leeftijd bewijst Face to Face weer waarom ze zeker in de eredivisie van de punkrock thuishoren.

Hazen Street overlapt vervolgens weer met Lagwagon, dus het is weer tijd voor een sprintje op en neer. De New Yorkse crossover-formatie Hazen Street knalt er een energieke set uit die wederom wordt opgeluisterd door een waar legioen stagedivers. De band heeft met Freddy Cricien en Toby Morse de frontmannen van respectievelijk Madball en H2O in de gelederen, dus een professioneel feest ontketenen kan wel aan de heren overgelaten worden. Het songmateriaal is er ook naar, want het is bijna onmogelijk om stil te blijven staan wanneer instant klassiekers als 'Are You Ready' en 'Fool the World' voorbijkomen.

Het hoofdpodium is ondertussen het toneel geworden van de greatesthits-sets van achtereenvolgens de Californische punkers van Lagwagon en de skapunklegendes van Rancid. Beide bands hebben ondertussen een repertoire om luidkeels u tegen roepen en putten daar behoorlijk diep uit vanavond. Vooral Lagwagon speelt een aanzienlijke hoeveelheid oud materiaal, met veel liedjes van platen als Hoss en Trashed. Dit tot groot genoegen van het aanwezige publiek. Rancid zet als afsluiter van de eerste dag een solide rockshow neer en maakt er met het publiek samen een waar feestje van. De vier routiniers spelen strak en goed en sluiten de eerste festivaldag waardig af met de absolute culthits 'Time Bomb' en 'Ruby Soho'.

Het Amerikaanse punkrockgezelschap Cobra Skulls geeft een aangename set weg om op zondagmiddag de eerste biertjes bij weg te tikken. Vooral de nummers van hun meest recente studioalbums, American Rubicon en Agitations, worden alvast voorzichtig meegezongen, maar echt los gaat het nog niet. De veteranen van Hot Water Music worden iets later op het hoofdpodium hartelijk ontvangen. Intense maar relatief rustige nummers als 'Trusty Chords' en het gloednieuwe 'Drag My Body' drijven eerder op gevoelens van melancholie dan op de voor punkrock zo kenmerkende opgefoktheid. Het viertal weet echter vanaf opener 'Remedy' een heerlijke sfeer te creëren die uitnodigt tot het luidkeels meeschreeuwen van de teksten. Dat gebeurt dan ook, tot groot genoegen van Chuck Ragan en de zijnen die tevreden terug kunnen kijken op een erg geslaagd optreden.

Waar Hot Water Music een dijk van een show neerzet lijkt Alkaline Trio maar moeilijk op gang te raken. De vaart komt niet echt in de show en door een nogal schel geluid komen de nummers niet goed uit de verf. Als Hot Water Musiczanger Ragan een nummer meezingt, lijkt er even wat meer passie in het optreden te komen, maar helaas blijft het optreden over het algemeen nogal mat. Jammer, want een band van het kaliber Alkaline Trio kan veel beter dan dit.

Eén van de weer recentelijk bij elkaar gekomen bands die op Groezrock 2012 spelen, is het uit het Californische Santa Cruz afkomstige Good Riddance. Ondanks de jaren van afwezigheid laat het viertal hier even drie kwartier lang aan de concurrentie zien hoe punkrock gespeeld dient te worden. Zanger Russ Rankin heeft een erg statische podiumpresentatie voor een punkzanger, maar toch weet hij altijd weer de nodige intensiteit in zijn performance te leggen. De band kiest er gelukkig voor nummers uit zijn gehele oeuvre te spelen. En dus worden de kelen collectief schorgeschreeuwd, met afsluiter 'Libertine' als kers op een toch al fantastisch smakende taart.

Veteranen pur sang zijn natuurlijk de levende legendes van 7 Seconds. Het optreden heeft even nodig om op stoom te komen, maar soit, de mannen zijn ondertussen de vijftig gepasseerd. Zanger Kevin Seconds lijkt hier en daar wat moeite te hebben om de snelle hardcore nog helemaal bij te benen. Maar dat mag de pret verder niet drukken. Klassieke, in de jaren tachtig geschreven hardcore-anthems als 'The Crew' en 'Not Just Boys Fun' komen voorbij en wederom lijkt de stroom stagedivers niet te stoppen. Gelukkig let opa Kevin wel op wat er om hem heen gebeurt en legt hij het concert even stil als iemand ongelukkig neerkomt. "Wel op elkaar letten!", maant hij het publiek. Als de band afsluit met de Nenacover '99 Red Balloons' en de 7 Secondsklassieker 'Young 'till I Die' is het feest compleet.

Waar dit jaar opvallend weinig deathcore en zware metal te vinden is op Groezrock, is er wel een groot aantal oudere bands dat de jeugd even komt laten zien hoe het ook alweer moet. Na 7 Seconds is het dan ook de beurt aan de eveneens in de jaren tachtig van de vorige eeuw gestarte oldschool-band Gorilla Biscuits. Dat de groep nog steeds onverminderd populair is blijkt wel uit de stroom stagedivers, die al op gang komt tijdens het intro vóór het eerste nummer van de set daadwerkelijk begonnen is. Dat eerste nummer is meteen de absolute klassieker 'New Direction' en geeft de aanzet tot een greatesthitsset die zowel door zanger Civ als door het publiek luidkeels wordt gezongen. De oudjes maken er zo een prima feestje van op de zondagavond.

Als headliner heeft de Groezrockorganisatie het legendarische Refused [foto hierboven] weten te strikken. Na een jarenlange afwezigheid zijn de Zweden weer bij elkaar om hun politiek geëngageerde hardcore op het publiek af te vuren. Met het songmateriaal zit het wel snor, de band heeft met het in 1998 uitgebrachte The Shape of Punk to Come immers een regelrechte klassieker ter beschikking. De band lijkt er live ook zin in te hebben met professioneel neergezette uitvoeringen van nummers als 'Rather Be Dead' en 'New Noise'. De discussie omtrent de hoogte van de gage en de - toegegeven - opvallend hoge T-shirtprijzen voor een uitgesproken antikapitalistische band als Refused is dan allicht een legitieme, dit verandert niets aan het feit dat de show die de Zweden neerzetten gewoon goed is. En vooral ook: een waardige afsluiter van Groezrock 2012.

Foto's door Niels Davidse (cc).

http://www.kindamuzik.net/live/groezrock/groezrock-2012/22855/
Meer Groezrock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/groezrock