• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Grayson Capps

Een legendarische woensdagavond.
14 december 2005, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 16 december 2005

Crazy as a loom. Met zijn verwilderde haren en een volgroeide baard lijkt Grayson Capps nog het meest op de jonge Charles Manson. Wie echter naar het eenzaam lijden van Capps luistert, denkt weer eerder aan een soort van Christusfiguur. Trailer trash en zo kierewiet als kan zijn dus, maar toch niet te beroerd om na afloop iedereen in Rotown een handje te schudden, of een praatje te maken – iemand die voor een paar luttele centen en een glas bier desnoods doorgaat tot het krieken van de dag.

If You New My Mind, zo heet de uitstekende plaat die Capps kwam promoten in het doorgaans rumoerige Rotown, maar de vijftig betalende bezoekers hingen wonderwel als makke lammetjes aan zijn lippen. Dat hij in bepaalde kringen nu al op handen wordt gedragen, is niet verbazingwekkend. De wat slonzig geklede zanger-gitarist maakt meteen een verpletterende indruk met zijn krankzinnige opening: een gedicht zonder muziek, waarbij al zijn lichaamsdelen schudden.

De deels autobiografische levenssongs worden met een ijzeren gebit en mes in de rug gezongen. De verhaaltjes en anekdotes, die hij tussen de simpele songs door vertelt, zijn onsamenhangend en worden soms abrupt afgebroken, maar hij weet wel tot de essentie van het diepe zuiden van de Verenigde Staten door te dringen. En de verhalende countryblues van de vriendelijke Capps gaat echt héél ver terug. De typetjes die de hoofdrollen vertolken zijn meestal geen gewone burgermannetjes of -vrouwtjes, maar excentriekelingen met vreemde namen uit het grijze verleden van het Beloofde Land.

Zo zijn er Ragtime Annie, Washboard Lisa en Bobby Long, die op treffende wijze worden bezongen door Capps. Met gepaste trots vertel Capps ook over de Hollywood-speelfilm A Lovesong for Bobby Long, waarin de hoofdrol door niemand minder dan John Travolta wordt vertolkt en onder meer Capps de muziek verzorgt. Hij kan het niet laten om zijn ervaringen met limousines, goedkope champagne, rode tapijten en andere Hollywood bullshit in een song te bundelen, want zo is de straatarme Capps ook wel. In het half verzonken New Orleans leeft hij in een caravan zonder elektriciteit en water. Alleen in zijn muziek is hij rijk.

Capps´ snarenspel op zowel Spaanse gitaar als slide lijkt soms wat onhandig en stroef, maar juist het overslaan van een paar akkoorden past bij de rauwe echo´s van de songs en het keiharde stemgeluid van de witte bluesman. Zijn eigen songs wisselt hij probleemloos af met repertoire uit de Harry Smith-nalatenschap, zoals een stokoude song van Sylvester Weaver. Het gerucht van de in New Orleans wonende en in Alabama geboren Capps stak dan ook als lopende vuurtje de Atlantische oceaan over, waardoor Rotown er ook nog eens goed gevuld uitzag. De grote teleurstelling van een ongewoon lange concertavond was echter dat Capps geen enkele cd had meegenomen. Twee gitaarkoffers en een plastic zak met kleding vond hij meer dan genoeg bagage.

Voor wie het nog niet doorhad: Grayson Capps in Rotown gaat bij ons de archieven in als een le-gen-da-risch concert.

http://www.kindamuzik.net/live/grayson-capps/grayson-capps/11497/
Meer Grayson Capps op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grayson-capps