• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Glastonbury 2010

Moeder aller festivals viert 40e verjaardag.
25 juni 2010, Sommerset (UK)

Tekst: Hans Vrijmoed

Publicatiedatum: 30 juni 2010

"Glastonbury: het enige festival waar je met een landkaart rondloopt." Om een idee te krijgen, drie à vier keer Lowlands als het om aantallen bezoekers, muziekpodia, artiesten en de terreinoppervlakte gaat. Normaal zou je daar ook de regen, modder en andere wateroverlast bij kunnen optellen, maar voor de eerste keer in het bestaan van Europa's grootste muziekfestival blijft het vijf dagen droog en zonnig.

Na twee dagen warming-up met theater, circus, stand-up comedy en een paar kleinschalige optredens, gaat het festival pas echt los op vrijdag, de derde dag. Bij de John Peel Stage zijn een stuk of veertig bezoekers met hun oranje shirts en rood-wit-blauwe vlaggen net wat fanatieker dan de andere festivalgangers. En ach, als we er toch zijn is het wel de moeite om het optreden van Nederlands trots De Staat mee te pakken. Het is hard werken op dit vroege uur en de vaart komt er maar moeilijk in, vooral door de lang uitgesponnen in- en uitro's. 'Meet The Devil' en 'Wait for Evolution' zijn hoogtepuntjes, maar met puntiger versies en een hoger tempo had er nog meer ingezeten.

Halverwege de dag zingt via Twitter het gerucht (en later de bevestiging) rond dat niemand minder dan Thom Yorke [foto links] als special guest op een van de kleinere openluchtpodia zal optreden. Met behulp van een sample-apparaat speelt hij ter plekke de bas- en gitaarpartijen in en brengt zo als eenmansorkest de liedjes van The Eraser tot leven. Halverwege komt ook gitarist Jonny Greenwood het podium op, en kunnen de bezoekers hun geluk niet op als er nog een blokje best of Radiohead volgt. Een meisje verliest zichzelf bij 'Karma Police', als er een traan over haar wang naar beneden beweegt en bij afsluiter 'Street Spirit' krijgen meer mensen vochtige ogen.

In tegenstelling tot een groot festival in Den Haag, heeft Glastonbury geen enkele moeite met Snoop Dogg. Al zijn er door de jaren heen verschillende Engelse tabloids geweest die de optredens van de rapper hebben willen verbieden. Echt gevaarlijk kun je het optreden van de man niet noemen; zelfs van '187' weet hij een gezellig meezingfestijn te maken. Maar de vrijdag is het na Thom Yorke vooral wachten op de vervanger van U2 als dag-afsluiter: Gorillaz [foto hieronder]. Geen cartoonfiguren meer, maar een echte liveband met indrukwekkende visuals op de schermen. En vergeet de gastoptredens niet, van onder anderen Mark E. Smith, Bobby Womack, Shaun Ryder en Lou Reed. Het resulteert in een optreden dat net zo indrukwekkend als wisselvallig is. Damon Albarn probeert te krampachtig om het publiek mee te krijgen met het langzame 'Pirate Jet', maar de terugkeer van Snoop Dogg tijdens een massaal meegezongen 'Clint Eastwood' maakt veel goed.

Vorig jaar nog een surprise-act op hetzelfde podium als Thom Yorke en nu gepromoveerd naar de grote Pyramid Stage: The Dead Weather. Dat is om vijf uur 's middags in de moordende zon iets te hoog gegrepen. Een halfleeg veld is zonde voor de bezield spelende band - tot en met het beeld op de videoschermen in zwart-wit. In de set ongeveer half-om-half werk van het debuut en het nieuwe album Sea of Cowards, met vamp Alison Mosshart als grote blikvanger. Hoogtepuntje is afsluiter 'Will There Be Enough Water', waarbij zij en Jack White met broeierige blikken rond dezelfde microfoon staan. Jammer dat ze niet in een donker tentpodium stonden.

Glastonbury is vooral het festival van de gastoptredens. Na de show met haar Machine, staat Florence Welch meteen bij Dizzee Rascal op het podium en daarna duikt ze het hele weekend overal op bij andere acts om een stukje mee te zingen. Voor de Twitteraars wederom geen verrassing dat Kylie Minogue ineens bij de Scissor Sisters [foto hieronder] opduikt om 'Any Which Way' mee te zingen. Dit is een bijzonder festival voor zanger Jake Shears: hij vroeg hier zijn aanstaande echtgenoot ten huwelijk. En ook Ana Matronic heeft een band met deze plek, waar ze vaker als bezoeker in het veld stond, dan op het podium. Tijdens 'Comfortably Numb' staan bij drie eetstalletjes op rij alle medewerkers mee te dansen. Later die avond toch nog een stukje U2 als The Edge bij Muse op het podium verschijnt om 'Where the Streets Have No Name' te spelen.

Op festivals als London Calling zie je soms bandjes die in eigen land al een groter publiek trekken en in het buitenland ineens hard moeten werken. The Joy Formidable maakte vorig jaar niet bijster veel indruk in Paradiso, maar heeft in het tussenliggende jaar flink wat kilometers gemaakt zodat er nu een overtuigende en strakke band staat. 'Whirring' bracht vorig jaar al visioenen van zonovergoten festivals, en op deze laatste ochtend van Glastonbury wordt die associatie helemaal waargemaakt. Het volledige debuutalbum wordt later dit jaar verwacht.

Groene heuvels, gezellige stalletjes en een gemoedelijke sfeer die mijlenver weg staat van de hectiek elders op het festival: de Park Stage blijft het mooiste plekje op het terrein. Met onder anderen Laura Marling, Midlake, Beach House en Local Natives staan er namen waar dit podium voor lijkt uitgevonden en ook Avi Buffalo staat hier geprogrammeerd. Niet de spannendste band om naar te kijken, maar deze dromerige folkpop zorgt - na Thom Yorke - voor een van de mooiste uurtjes van het weekend.

Bijna elk deelnemend land op het WK voetbal heeft wel een paar bezoekers met vlaggen in het publiek staan. Sommige barretjes zenden wedstrijden uit en voor de wedstrijden van Engeland is er een heel veld met videoscherm en grote speakers. Terwijl 30.000 mensen daar hun team van de Duitsers zien verliezen, speelt Ray Davies veel liedjes van zijn oude band The Kinks. Het optreden staat voor een groot deel in het teken van Pete Quaife, Kinksbassist van het eerste uur, die enkele dagen eerder overleed. Davies heeft een enorm zangkoor meegenomen dat soms een meerwaarde is ('See My Friends') en soms niet ('You Really Got Me'). De rij klassiekers met 'Waterloo Sunset', een massaal meegezongen 'Lola' en 'All Day and All of the Night' doen de balans toch positief uitslaan. Jammer dat The Kinks destijds op de eerste editie moesten afzeggen, dan was er echt een cirkel rond geweest.

Van een kleine eendaagse happening met gratis melk in 1970 (op de dag na de dood van Jimi Hendrix) naar het immense evenement van 2010: Michael Eavis heeft met het festival rondom zijn boerderij geschiedenis geschreven. Dat deze smaragden verjaardag in de toekomst nog een gouden en briljanten tintje mag krijgen.

Bovenste foto van Hans Vrijmoed, foto Thom Yorke uit het KindMuzik-archief van Jelmer de Haas, foto Scissor Sisters uit het KindaMuzik-archief van Tim van Veen, foto Gorillaz door Wonker (cc)

http://www.kindamuzik.net/live/glastonbury/glastonbury-2010/20376/
Meer Glastonbury op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/glastonbury