• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Gang Of Four

Nog even relevant als vijfentwintig jaar geleden.
17 april 2005, Hof Ter Lo, Antwerpen (B)

Tekst: Vincent Romain

Beeld: Thomas Bartosik

Publicatiedatum: 23 april 2005

Het is een beetje alsof Joy Division morgenavond nog eens in de AB komt spelen. Gang Of Four, notoir punkrockkwartet dat de punk van de – toen al – broodnodige funk voorzag, heeft zich opnieuw samengesteld en komt nog een keer een optreden geven. Wat moeten ze anders? Iedereen, van LCD Soundsystem en Radio 4 tot Interpol en Franz Ferdinand, zegt (of verzwijgt het maar liever) dat ze door hen beïnvloed zijn en je hoort hun mengsel van punk, funk en new wave iedere dag wel uit de radio schallen, zij het dat het kind vandaag gewoon een andere naam heeft.

Niet onbegrijpelijk dus dat het publiek voornamelijk bestaat uit late dertigers en vroege veertigers, sommigen met verbleekt origineel tour-T-shirt, anderen met die goeie ouwe leren jekker nog eens om het vermoeide lijf gewikkeld. Hetgeen hen er overigens niet van weerhoudt om de nog steeds zeer rake teksten uit volle borst mee te schreeuwen. Ook ik, drie jaar oud toen de groep werd opgericht in 1977, ben toch wel heel benieuwd naar wat deze oude helden ervan gaan bakken.

En de Bende van Vier gaat er vanavond na vele jaren onmin nog eens een goed tegenaan. Zanger John King kruipt als een bezetene over het podium, begeeft zich als volleerd epilepticus van microfoon tot microfoon en heeft zich na het eerste nummer al zodanig in het zweet gewerkt dat zijn Mao-hemd voor de rest van het optreden volledig doorweekt is. De instrumenten staan ook al op scherp: tweede zanger Andy Gill maakt nog altijd ontzettend veel klereherrie met zijn gitaar en bassist Dave Allen zorgt samen met de ondertussen zwaar in de breedte uitgezette drummer Hugo Burnham voor de funk.

En het spijt ons: ze mogen zich vandaag allemaal nog eens meten met Gang Of Four. Wie kan er tegenwoordig immers nog volgend opwindend lijstje songs voorleggen? ‘I Found That Essence Rare’, ‘At Home He’s a Tourist’, ‘Why Theory?’, ‘What We All Want’, ‘Anthrax’, ‘Damaged Goods’, ‘Natural’s Not in It’ en ‘He’d Send in the Army’ (waarbij King een afgeleefde ijskast voorgoed tot schroot slaat) klinken zowel op tekstueel-politiek vlak als op het gebied van stevig doorrocken nog even relevant als vijfentwintig jaar geleden. De heren mogen er dan ondertussen wel wat ouder uitzien, ze zorgen er niettemin voor dat het publiek het viertal tot twee maal toe om een bis smeekt.

Je zag het aan de gezichten: hoe kan het in godsnaam dat ze hier nog zo uit de bol gaan van onze muziek? Om maar te zeggen: ik was niet de enige die verbaasd was dat Gang Of Four na al die tijd nog zeer stevig hout snijdt. Een minpuntje: het geluid was toch maar zwakjes afgesteld en vooral Kings vocalen kwamen daardoor niet altijd even goed tot hun recht. Maar dat was toch maar een klein smetje op dit zeer prettig weerzien.

http://www.kindamuzik.net/live/gang-of-four/gang-of-four/9275/
Meer Gang of Four op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gang-of-four