http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Fennesz @ Sonic Acts

Reconstructies van Venice herinneren aan herinneringen.
25 september 2004, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Gerard de Jong

Publicatiedatum: 29 september 2004

"Fennesz is een van de helden van de hedendaagse elektronische muziek, maar op straat zou niemand hem herkennen", zei iemand zaterdag op de afsluitende derde dag van het Sonic Acts festival in Paradiso. Het ontbreken van een sterrenstatus draagt bij aan het democratische gehalte van een festival met elektronische muziek. Jonge muzikanten krijgen net zoveel tijd en aandacht als de gevestigde namen.

Maar ook op het vriendelijke, goed georganiseerde festival werd vooral uitgekeken naar Christian Fennesz. De Oostenrijker toonde zich dit jaar met het album Venice wederom als de vaandeldrager van de laptopmuziek, die ook onder minder elektronisch georiënteerd publiek voet aan de grond krijgt. Fennesz geeft op Venice de elektrische gitaar een nog prominentere plek tussen de weefsels van drones en feedback. Het instrument krijgt een zuiverdere rol toebedeeld dan op Endless Summer, waar de gitaar niet minder aanwezig is maar vaker gemutileerd, kwetsbaar.

Fennesz ving zijn veertig minuten durende set op Sonic Acts dan ook aan met het bespelen van zijn gitaar, in combinatie met de geluiden uit zijn laptop. Hij slaagt er direct in de bron van de uitwaaierende geluiden te verbergen. In de zaal is nauwelijks te horen wat waar vandaan komt omdat het grootse, emotionele geluid als een golf door de oude kerk slaat, het is overal. Zijn set bestaat uit improvisaties op de thema´s van zijn laatste plaat. Twee keer hangt hij de elektrische gitaar om de schouders om een riff te spelen die zichzelf herhaalt via de laptop, of om de snaren zachtjes te beroeren. Op andere momenten komt het gitaargeluid weer uit de laptop, maar ook dan bespeelt hij het instrument net zo goed. Het gitaargeluid integreert organisch in de kolos van geluidsstromen.

De rustig kabbelende videoprojecties van Jon Wozencroft benadrukken de serene kwaliteit van de muziek. Op een enkele ritmische hoofdknik na staat het publiek als een verzameling standbeelden te luisteren naar het geluid dat nooit lijkt op te houden met aanzwellen. Het is overal, maar nooit zonder richting en het vindt zijn weg moeiteloos naar binnen. De muziek van Venice is in zekere zin al nostalgisch, er zijn continue verwijzingen naar eerdere geluiden, een oerbron waarvan je het gevoel hebt dat je hem ook kent. Door live de nummers nog eens uiteen te halen en te herconstrueren is het alsof Fennesz je zijn mooiste foto´s laat zien, opnames van gebruikte geluiden of texturen, kleine kiekjes van de ziel. Fennesz maakt herinneringen van herinneringen.