• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Fat Freddy's Drop

Eindelijk in het echt.
26 november 2009, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Roberto Lobosco

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 28 november 2009

Een van de laatste keren dat ze in Nederland stonden, was op Lowlands 2005. Echte liefhebbers vonden het waarschijnlijk te gortig om puur en alleen voor de band uit Nieuw-Zeeland een gepeperd geprijsd kaartje voor het festival te kopen. En aangezien de meesten nog nooit van ze gehoord hadden, toen ze begin deze eeuw tien dagen Amsterdam aandeden, is het vanavond voor velen de eerste keer dat ze Fat Freddy's Drop (FFD) live aan het werk zien. Nogal wiedes dat Paradiso stijf is uitverkocht.

Verraste en verbaasde gezichten zijn dan ook niet van de lucht wanneer de zeven muzikanten hun positie innemen. Natuurlijk Joe Dukie, roepnaam Dallas, achter de microfoon met naast hem de driekoppige blazerssectie. Op de achtergrond gitarist Tehi, toetsenist Ian en onmiskenbaar DJ Fitchie, roepnaam Mu, achter de knoppen. Onmiddellijk is duidelijk dat Mu de baas van het stel is. De beats, baslijnen en ritmes komen bij hem vandaan, de rest volgt.

Toch is elke muzikant vrij om zijn eigen ding te doen. Een nummer van FFD duurt op plaat al meer dan zes minuten, op het podium worden de tracks nog langer uitgesmeerd. Zodat de waanzinnige blazerssectie mag improviseren, Tehi een solo mag verzinnen, of Joe Dukie het publiek vocaal trakteert. Veel van de nummers van FFD ontstaan ook juist op deze manier. Wat werkt op het podium, komt op de volgende plaat.

Gedurende het optreden verbaast ook de band zich over zijn eigen populariteit. Het publiek zingt zowel mee met de nummers van het eerste (Based on a True Story) als het tweede (Dr. Boondigga and the Big W) album. Op dit laatste album werd al duidelijk dat de horizon van FFD verbreed is met meerdere genres. Op het podium bevestigen de heren dit dubbel en dwars, getuige het overtuigende dance-georiënteerde openingsnummer 'Shiverman'. En alsof dat niet genoeg is, verdwijnen na drie nummers de blazerssectie en Dallas van het podium om gitaar, keys en Mu vrij baan te geven voor een blissed-out intermezzo, waarbij de haren in de nek recht overeind gaan staan.

FFD is smooth. Natuurlijk krijgen ze de handen in de lucht en de heupen aan het wiegen met hun uptempo gedubde reggaefunk. Het publiek is dankbaar dat het eindelijk getuige mag zijn van het zevenhoofdige wonder uit Nieuw Zeeland. Zelfs zo dankbaar dat de voor anderhalf liedje meegebrachte rapper schaamteloos misbruik maakt van de situatie en het gewillige publiek net iets te lang hem na laat roepen. En omdat nagenoeg elke artiest dermate getalenteerd en een afzonderlijk schouwspel is, heeft het leeuwendeel van de mensen niet eens door dat Joe Dukie vanavond niet helemaal op stem is, waardoor hij niet kan uithalen. Dat hij vlak voor het einde zijn petje afdoet en eindelijk recht de zaal in kijkt, is voor de meeste mensen al genoeg. Tot sneller hopelijk, Fat Freddy!

http://www.kindamuzik.net/live/fat-freddy-s-drop/fat-freddy-s-drop-5384/19514/
Meer Fat Freddy\'s Drop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fat-freddy-s-drop