• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

FabrIQ 2011

Muzikale uitersten op nagenoeg perfect indoorfestival.
27 februari 2011, Verkadefabriek en W2, Den Bosch

Tekst: Hans Vrijmoed

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 03 maart 2011

Wie de Verkadefabriek binnenstapt, vergeet op slag de regen en het grauwe weer. Bezoekers warmen zich een middag lang niet alleen aan koffie en koek, maar vooral aan sfeervolle muziek. Wat een verademing vergeleken met veel andere indoorfestivals in de Randstad: net als vorig jaar nauwelijks rijen en een uitermate respectvol publiek.

Opener Lars Ludvig Löfgren is naar eigen zeggen 'fresh out of the shower' en zijn muziek is eveneens frisgewassen: vrolijke gitaarpop met een hoog hippiegehalte. Een beetje inwisselbaar, maar met drie gitaristen levert deze Zweed nog steeds een transparant geluid en zijn er toch een paar pareltjes die er boven uitsteken, zoals 'Round Your Heart' (Spotify). De steile tribune en de stoeltjes zijn misschien niet ideaal voor deze uptempo muziek, maar dat komt een volgende keer in een normale club of in het gras van een zomerfestival vast wel goed.

Wat je dan weer wél liever zittend ondergaat, zijn de schitterende pianoklanken van Nils Frahm. KindaMuzik tipte de Duitser al eens in een rijtje met andere neoklassieke componisten. Frahm lijkt soms achter de piano te zweven, met zijn ogen dicht. De eerste helft gebruikt hij niet merkbaar iets anders dan zijn klavier, maar als hij in het lage register duikt, klinkt de elektrische piano bijna als een Spaanse gitaar. Met afwisselend krachtige en subtiele aanslagen raakt hij niet alleen gevoelige snaren op zijn instrument. Hoogtepunt van deze middag in de Verkadefabriek.

Vooruit, toch een minpuntje aan dit festival: doordat acts in het middagprogramma elkaar deels overlappen, kun je niet alles van het begin tot het eind zien en stoort het als mensen voortijdig de grote zaal verlaten. Met pijn in het hart verruilt de verslaggever de dromerige folk met gloedvolle samenzang van The Black Atlantic om ook eens iets uit de kleine zaal mee te pikken.

Veel aparter dan Julie Ann Bee worden ze niet gemaakt. De zangeres van Sea of Bees [bovenste foto] verenigt kinderlijk enthousiasme met bijna wanhopige vocalen. Bee klinkt nogal lijzig en verward als ze tussen de nummers door verhaaltjes vertelt, die daardoor onbedoeld nog grappiger worden. Haar blonde compagnon reageert droog op een nogal warrig verhaal over een droom met walvissen: "Translation: thank you for being here." Muzikaal misschien niet zo heel bijzonder, maar de onvoorspelbare presentatie maakt het tot een heel speciaal, om niet te zeggen weergaloos optreden.

Nadat iedereen van een veganistisch driegangenmenu heeft kunnen genieten, sluit Sleep Party People [foto hierboven] de matinee in de Verkadefabriek in konijnenpakken af met vage electropop. Net als bij opener Löfgren zorgt de setting van de zaal voor meer afstandelijkheid dan nodig; dit dromerige, maar dansbare geluid horen we graag nog eens terug op een plek met meer bewegingsruimte. Bijvoorbeeld in de W2 aan de overkant, waar de laatste drie acts van de dag spelen.

Cloud Nothings is nauwelijks te zien, maar des te beter te horen: de lekkere, catchy lo-fi pop, van de pas negentienjarige Dylan Baldi doet het ook prima bij de bezoekers op de vloer. Op het randje van te rammelend en te vals, maar de energie spat er vanaf.

Het is met zo'n sterke en brede line-up als vandaag moeilijk échte hoogtepunten te kiezen, maar het meest veelzijdige en spannendste half uurtje van FabrIQ komt van Tu Fawning [foto rechts]. De dames en heren uit Portland, Oregon, leverden al een boeiend album af, dat live nog een stuk steviger en theatraler wordt ingekleurd. Ergens tussen Portishead, Dresden Dolls en Velvet Underground in, met noise en stevige percussie als rode draad van de set. Muziek waarin veel gebeurt, net als op het podium: de vier muzikanten wisselen steeds van instrument, de trombonist komt zelfs het publiek in.

De hattrick in W2 is compleet met festivalafsluiter Suuns [foto links]. Op het album Zeroes QC staat al een dik half uur aan fascinerende krautrock en live brengt de band dit op een onverwacht oorsplijtend volume - de oordoppen waren al een paar uur uitverkocht. Net als A Place To Bury Strangers is dit krankzinnig hard, dansbaar gitaargeweld - met het verschil dat Suuns nog een dosis dub en elektronica toevoegt. Onweerstaanbaar. In een paar uur tijd van verstild neoklassiek naar een gruizig maximum aan decibels: het programma van Fabriq 2011 is de perfecte spanningsboog tussen muzikale uitersten.

http://www.kindamuzik.net/live/fabriq-festival/fabriq-2011/21282/
Meer fabrIQ festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fabriq-festival