http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Bullet / Enforcer

Scream for me, Rotterdam!
22 april 2011, Baroeg, Rotterdam

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 28 april 2011

Twee Zweedse acts proberen in Baroeg de hoogtijdagen van de heavy metal weer te doen herleven. Als eerste is het de beurt aan Enforcer [foto]. Vorig jaar bevestigde de band met het tweede album, Diamonds, zijn status binnen de absolute top in de retrometal en al snel blijkt dat Enforcer er ook live geen gras over laat groeien. In openingstrack 'Roll the Dice' knallen de vier heren meteen op een ongemeen hoog energieniveau. Voor zover het kleine podium en de strakke broeken het toelaten, rennen de bandleden als idioten rond en een gitaarsolo is uiteraard pas een gitaarsolo als de hals van de gitaar zich tijdens het bespelen ervan ruimschoots boven schouderhoogte bevindt.

Het publiek mag dan niet in heel groten getale zijn komen opdagen – de Baroeg is nog niet halfvol – maar het bestaat wel uit in lapjesvesten gehulde connaisseurs. Er wordt flink meegezongen en -geklapt, en uiteraard zijn de vuisten het grootste deel van het concert ferm in de lucht geheven. De band pikt de positieve feedback op en blijft zich geven alsof hij voor 80.000 man speelt op Donington. Jammer genoeg is het geluid matig en raakt zanger Olof Wikstrand langzamerhand zijn stem kwijt – een beroepsgevaar met zoveel hoge falsetuithalen. Ondanks dat wordt er luidkeels om een toegift gevraagd.

Bullet staat dus voor een moeilijke taak, zeker omdat het grootste deel van het publiek voor Enforcer gekomen lijkt te zijn. Het kwintet komt echter geen moment geïntimideerd over. Compositorisch legt Bullet het met zijn AC/DC-epigonisme af tegen de veel complexere Iron Maidenachtige songs van Enforcer, maar daarvoor wordt ruimschoots gecompenseerd. Allereerst met een veel beter geluid, maar vooral door de Spinal Tapfactor nog eens flink omhoog te gooien. En dat is niet alleen omdat de sologitarist op Nigel Tufnel lijkt. Ze hebben er ook de rekwisieten voor meegebracht: zwaailichten, het logo in gloeilampen (zoals bij Kiss, maar dan in miniatuur) en vier vlammenwerpers die overuren draaien. De rest van het gat met Enforcer wordt overbrugd door alle hardrockposes die er zijn in perfecte uitvoering langs te laten komen – de lange, magere bassist en de kleine, dikke zanger zijn zeer goed op elkaar ingespeeld op dit punt - en door gewoon heel strak te spelen. Je bent een AC/DC-kloon of je bent het niet.

Wat betreft de kwaliteit van de optredens wordt het zo een gelijkspel tussen Enforcer en Bullet. Maar er is ook een duidelijke winnaar: het publiek.

Foto van Petter Hellman (c)