• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dour Festival 2012

Participeren en observeren in een zee van slijk.
12 juli 2012, Dour

Tekst: Piet Notteboom

Publicatiedatum: 21 juli 2012

Het Dour Festival is aan de 24e editie toe en dat stemt organisator Carlo Di Antonio bijzonder gelukkig. "Toen we met Dour begonnen, geloofde niemand dat je hier een festival kon organiseren. Er zou geen publiek komen en bands zouden er hun neus voor ophalen. Ik ben vooral tevreden dat we hebben aangetoond dat het wel kan." En of het kan. Maar wat heeft een mens nodig om vier dagen Dour te overleven?

De tijd dat indie nog letterlijk onafhankelijke muziek was, is stilaan voorbij. Zogenaamd onafhankelijke pop en rock worden elk jaar populairder. Ook de headliners van Dour - Franz Ferdinand, Bon Iver en Flaming Lips - zijn bijna allemaal indieacts, zodat het genre in feite mainstream wordt. In het kielzog van deze ontwikkeling is er dan ook veel jong indiepop- en rockgeweld op de podia, niet altijd met even veel succes.

Frisse wind
Bands als Juveniles, Casiokids, Plant and Animals, V.O., Malibu Stacy, Team Me en Willow klinken allemaal wel strak en degelijk, maar nergens is nog enige spanning te bespeuren. Het is alsof je het allemaal al eens eerder hebt gehoord.

Nieuwkomers Poliça en Rich Aucoin kunnen daarentegen wel bekoren. Eerstgenoemde klinkt met twee drummers, een bassist en een dijk van een frontvrouw, Channy Leaneagh, als een frisse wind in indieland. Het samengaan van elektronica en r&b zorgt ervoor dat het modderige Petite Maison dans la Prairie toch nog op een zwoele manier warm wordt. Dat geldt eveneens voor Rich Aucoin, die als enige (quasi-)indierocker dezelfde tent laat ontploffen. Het is een heuse prestatie dat de charismatische Canadees een uitgeput publiek aan het einde van deze lange festivaldag nog een laatste keer uit de bol laat gaan.

Oude bekenden maken hun status daarentegen wel weer waar. De heren van Franz Ferdinand [bovenste foto] zijn helemaal terug. Ze sluiten de eerste avond af met een zeer strakke set, die zowel oude als nieuwe nummers bevat. Toch zijn het vooral de oudere songs die de wei aan het dansen krijgen. Het is indrukwekkend hoeveel hits de band al heeft geschreven en met de vierde langspeler wordt deze lijst vermoedelijk nog verder aangevuld.

Ook Dinosaur Jr. [foto hierboven] klinkt verrassend fris en monter op de tweede dag. Frontman J. Mascis is bijzonder goedgehumeurd en de bandleden zijn perfect op elkaar ingespeeld. Later die dag zorgt BATTLES [foto hieronder] voor één van de hoogtepunten. De drie bandleden hangen als klei aan elkaar en het vertrek van Tyondai Braxton lijkt volledig vergeten. Het zijn dan ook steeds de instrumentale nummers die voor de climaxen zorgen en ze maken de visuals - met stemmen van onder anderen Gary Numan en Kazu Makino - overbodig.

Jong Belgisch geweld
Een beetje chauvinisme moet kunnen, zeker als er op het festivalaffiche een paar namen prijken die ook buiten de landsgrenzen de Belgische eer verdedigen. School Is Cool schreef in 2010 Humo's Rock Rally op zijn palmares en heeft vanaf dat moment met enkele sterke singles onder de arm aan een stevige livereputatie gewerkt. Ook op Dour maakt de band een goede beurt met een frisse en flitsende show, waarbij de energie van het podium afspat. Het is altijd leuk om naar jong geweld te kijken en het feit dat alle nummers een zekere meezingfactor à la Arcade Fire hebben, trekt het publiek helemaal over de streep. Er is zelfs een circlepit, jawel.

The Black Box Revelation [foto hieronder] maakt indruk op het hoofdpodium, The Last Arena. Je kan zien dat de band langzaam maar zeker de wereld tracht te veroveren. Na drie albums en een wereldtournee met Jane's Addiction lijkt The Black Box Revelation daar ook volledig klaar voor. De groep speelt stevig, vol overtuiging en neemt het publiek op sleeptouw. Een straffe prestatie voor een tweemansband. Om alle harten te bekoren zal het duo zich echter op de toekomst moeten bezinnen, want het is iets te veel van hetzelfde, waardoor het optreden bij momenten als alledaags aanvoelt.

The Hickey Underworld maakt op Dour - net als met de tweede plaat, I'm under the House, I'm Dying - een mindere beurt. De band speelt iets te thrashy zodat het geheel te verwarrend en muddy klinkt en alle subtiliteiten verloren gaan.

De jonge Antwerpenaar Pomrad is naar eigen zeggen vooral beatkunstenaar. De set staat bol van de knipogen naar grootheden uit de funk, disco, electro, soul en pop. Zijn pogingen om Dour al vroeg op de dag aan het dansen te krijgen met een stortvloed aan lichtvoetige keyboardspelletjes zijn bijzonder verdienstelijk, maar zijn set mist nog wat coherentie. Misschien nog een paar jaar podiumervaring opdoen, misschien met een band optreden, allemaal elementen die van Pomrad ooit een interessante figuur zouden kunnen maken. Misschien.

Verplicht dansen en euforie
Drumsamplers zijn in en dat blijkt ook op Dour. Het is tegenwoordig een trend deze samplers als instrument te gebruiken in plaats van louter als sequencer. Hierdoor vervaagt de grens tussen een rockconcert en een elektronisch optreden steeds meer. Een evaluatie van de bands leert dat dit een evolutie is die je alleen maar kunt toejuichen.

Caribou is een gezelschap dat deze ontwikkeling volledig behartigt. Stond de groep enkele jaren terug nog op Pukkelpop als een psychedelische popband, op Dour keert Caribou terug als volwaardige dance-act. Hoewel het publiek een aantal malen op hol slaat, maakt Caribou toch een wat mindere beurt. Dit komt enerzijds door het slechte geluid, maar ook door een gebrek aan samenhang en uitstellend gedrag.

Squarepusher [foto hierboven] maakt later die avond zijn cultstatus wel volledig waar. Het is voornamelijk de combinatie van overweldigende muziek, sound en visuals die het plaatje kloppend maakt. De projecties zorgen ervoor dat de nummers van het nieuwe Ufabulum volledig tot hun recht komen en Dour voor een eerste keer ontploft.

Op de tweede dag maakt Mount Kimbie echter nog meer indruk. Het optreden geldt als een van de hoogtepunten van Dour 2012. Dit Britse duo levert een perfect samenspel tussen pop en dance, tussen dubstep, house en elektronica en tussen een live- en een dj-set. Door gebruik te maken van samplers, gitaren, keyboards en effectunits ontstaat een samenhangend geheel dat geen minuut verveelt en waarbij een verplichting tot dansen hand in hand gaat met een gevoel van euforie.

Later op de avond gaat MPC-virtuoos araabMUZIK weer een beetje te ver in het gebruik van een drumsampler als instrument, iets wat je wel vaker ziet bij grootmeesters. Andere elektronica-artiesten die aangenaam verrassen, zijn Richard Colvean, met zijn gewiekste en verfrissende beats, en T. Williams, die een vorm van hartverheffende happy house maakt.

Introverte, psychedelische trip
Regen en slijk domineren de derde dag van Dour nog meer dan de eerste twee dagen het geval is. Gelukkig beschikt het festival - met uitzondering van het hoofdpodium - enkel over podia in tenten. En dan komt een mens soms vast te zitten, tussen de buien door gevangen in La Petite Maison. En dus ook opgesloten bij een vriendenclubje dat de tent enkele uren domineert met eindeloze solo's.

The War on Drugs [bovenste foto] leverde met Slave Ambient een bijzonder sterke tweede plaat af. Adam Granduciel neemt daarop de tijd om zijn verhaal te doen, een verhaal van verre, trage reizen en eindeloze dagen, van lang uitgesponnen solo's en repetitieve ritmes, die vaak aan Dylan en Springsteen doen denken. En ook live slaagt de band erin het publiek mee te nemen op deze psychedelische en bijzonder introverte trip. Kortom, de vergelijkingen met de twee eerder genoemde grootheden blijken ditmaal helemaal terecht.

Destroyer was vorig jaar - deels bij gebrek aan concurrentie - veruit het sterkste dat Pukkelpop te bieden had. Op Dour lijkt Destroyer een andere band geworden te zijn. Hun softe droompop en heerlijk kleffe disco heeft scherpe tanden gekregen die de vlam makkelijker op het publiek doen overslaan. Fascinerend om te zien en te horen hoe een band kan evolueren tijdens een jaar toeren. Er zijn nu twee Destroyers en ze zijn allebei heerlijk.

En dan Kurt Vile & the Violators. Kurt Vile, de ongekroonde koning van het Amerikaanse langharige tuig, de slackers, de goddelijk getalenteerde geeuwers. Dat hij zijn meesterwerk Smoke Ring for My Halo niet altijd even glansrijk op het podium weet te brengen, werd eerder dit jaar al een aantal keer duidelijk. Maar de kleine Kurt is wel degelijk een geniale liedjesschrijver, die Dour laat proeven van zijn talent als elektrisch en akoestisch gitarist. Timide, introvert, oprecht, grappig en spitsvondig: fijn dat hij op Dour toont dat hij het kan.

Een lading keihard metaal
Dour biedt ook het betere metalgeweld elk jaar weer een podium en het festival verrast met min of meer onbekende namen. Castles is een trio dat even hard als jong is en dat in zijn grimmige, verhakte nummers technisch meesterschap etaleert zonder ooit in de kijk-eens-wat-ik-kan-val te trappen. Meer hardcore komt van Rise and Fall [foto hierboven] uit Gent. In tegenstelling tot de Amerikaanse collega's, die later op de dag ten tonele verschijnen, is bij de Gentenaars geen sprake van uiterlijk vertoon. De hele set is als een gebalde vuist: witgetrokken en klaar om uit te halen.

Amen Ra is niet echt een nieuwe naam, maar aangezien deze passage op Dour het enige Belgische concert is in 2012, wil niemand dit gruwelfeest missen. Dit is de muzikale vertaling van nucleaire oorlog, bruut geweld en diepgeworteld verdriet. Kort, hevig, dreinend, dreigend en boven alles oorverdovend. Bij Amen Ra is geen sprake van stemmingmakerij, hier is alles echt en oprecht. Sludge zoals u dit kent van Isis en Neurosis, zeker zo goed en misschien zelfs beter.

Foto's uit het KindaMuzik-archief door Bart van den Hoogenhoff (War on drugs), Niels Vinck (Rise and fall), Jelmer de Haas (Franz Ferdinand), Jan Mulders (Dinosaur Jr.), Niels Vinck(Battles, Black box revelation), Reinier Asscheman (Squarepusher)

http://www.kindamuzik.net/live/dour-festival/dour-festival-2012/23082/
Meer Dour Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dour-festival