• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De Nachten 2010

Kunst totdat je erbij neervalt.
05 november 2010, De Singel, Antwerpen

Tekst: Maurice Dielemans en Frits Timmermans

Publicatiedatum: 12 november 2010

Men kent de dappere poging om literatuur en popmuziek samen te brengen van Crossing Border. Het Antwerpse antwoord op en de kleinschalige variant van dit fenomeen heet De Nachten. Voor de vijftiende keer ontmoeten diverse kunstvormen elkaar in een gemoedelijke omgeving. De Singel is een spannend doolhof waar op iedere hoek en in iedere zaal wel iets valt te beleven. Tot diep in de nacht worden de zintuigen geprikkeld. Het moderne complex leent zich natuurlijk prima voor een dwaaltocht langs voorlezende schrijvers, kabbelende elektronica-acts, gekwelde singer-songwriters, exposities en meer. Kunst totdat je er bij neervalt.

Dat men Sophie Hunger in het programmaboekje met van alles en nog wat vergelijkt, zou er op kunnen duiden dat niemand precies weet wat ze doet. De Zwitserse zangeres lijkt zelf ook geen idee te hebben. Op het podium gedraagt ze zich buitengewoon onrustig en switcht snel van gitaar naar piano. Ze laat zich bovendien omringen door oudere mannen met wie ze totaal geen affiniteit lijkt te hebben. Het meest storende: ze kijkt continu als een slechte actrice die een getormenteerde huisvrouw in een woensdagavondfilm speelt. De liedjes zijn ook niet veel soeps.

Op De Nachten zoekt men naar momenten van ontroering. De bombastische theaterrock van These New Puritans [bovenste foto] en de symfonische klanken van een orkest lijken op papier een goed huwelijk. Maar de strijkers hebben op stoelen plaatsgenomen terwijl de Britten gewoon willen rocken, waardoor je sterk het gevoel krijgt dat de strijkers in de weg zitten. Van samenwerking is nauwelijks sprake. Beide partijen wachten netjes hun beurt af.

De Belgen pakken het vaak subtieler aan. De oersimpele rock van Broken Glass Heroes is mischien niet het beste voorbeeld. De afspraak zou zijn dat ze de glorietijden van The Beach Boys zouden doen herleven. Nu blijven oude bekenden Tim Vanhamel en Pascal Deweze steken in middelmatige popsongs uit de jaren zeventig waarvan men juist dacht verlost te zijn.

IJsbrekers Marble Sounds maken de nodige indruk. De schoonheid ligt niet voor het oprapen. De songs kruipen langzaam, maar nog wel binnen de beperkte settijd onder je huid. Juist kleine details als een banjo, fraaie zang van een Antwerpse zangeres en de wonderschone cover 'Come Here' van vergeten folkzangeres Kath Bloom vallen op. Je kunt beter wel je ogen sluiten. De podiumuitstraling van deze Vlamingen is nul komma nul.

School of Seven Bells is lang niet zo hip als de zwarte kleding en moderne kapsels doen vermoeden. De zangeres, drummer en gitarist uit Brooklyn maken heerlijke dromerige gitaarpop. In de jaren tachtig zouden deze strakke composities nog geschikt zijn voor de radio. Wat niemand ziet aankomen, is de heftige climax. Het optreden eindigt met een muur van gitaarlawaai. Het gevoel om uit een mooie droom te worden wakker geschud, voelt voor het eerst prettig aan. (MD)

Voor het Franse Starboard Silent Side is de enorme rode theaterzaal een maatje te groot. Het binnengedruppelde publiek heeft zich verdeeld over de comfortabele stoelen, waardoor het net lijkt alsof de vijf jonge troubadours stiekem op het podium zijn geklommen om zich voor te doen als een zwaarmoedig collectief dat een indrukwekkende show weggeeft voor een lege zaal. In werkelijkheid valt dit nogal tegen en lijken vooral de bandleden zelf de ernst van hun liedjes te begrijpen.

Ook I Am Kloot [onderste foto] heeft moeite om zich een houding te geven in de rode zaal, iets wat frontman John Bramwell een paar keer hardop uitspreekt. Duidelijk geforceerd speelt de band uit Manchester zijn kant-en-klare herfstmelancholie de halflege zaal in. De betovering die een theateroptreden kan hebben is ver te zoeken. Wat deze band nodig heeft is een ranzig podium en een publiek dat staat en bier drinkt, liefst veel.

Het Belgische Amatorski kan wél omgaan met de ruimte tussen de coulissen. Langzaam en geconcentreerd brengt de fluisterstem van zangeres Inne Eysermans de goed gevulde zaal in vervoering. De lieflijke deining van de muziek voelt aan als een droom waaruit je liever niet ontwaakt. De drie koperblazers die speciaal voor De Nachten aan de band zijn toegevoegd brengen helaas weinig extra's. Desondanks vormt dit optreden een van de hoogtepunten van het festival. (FT)

Foto's uit het KindaMuzik archief, These New Puritans door Niels Vinck, I am Kloot door Sander Schoemaker

http://www.kindamuzik.net/live/de-nachten/de-nachten-2010/20885/
Meer De Nachten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/de-nachten