http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Dayna Kurtz

The Woman in Black.
05 juni 2003, Paradiso, Amsterdam (NL)

Publicatiedatum: 07 juni 2003

Barrelhouse, bluesveteranen van de Lage Landen, gingen voorzichtig van start in een kleine, semi-akoestische setting, terwijl het verbouwde Paradiso langzamerhand volliep voor Dayna Kurtz. De vroege vogels waren gezegend met het comfort van een plastic stoeltje. De laatkomers mochten genoegen nemen met een staanplaats op het balkon of anders wel ergens rondom de biertap. Ondertussen zong blondine Tineke Schoenmakers de onvermijdbare bluesballades van de alleraardigste Walking in Time-cd. Ze werd bijgestaan door enkele topmuzikanten op leeftijd in de ondankbare taak de aanhang van Dayna Kurtz voor te verwarmen. Het zou te mooi om waar te zijn geweest als een Nederlandse supportact de uitverkochte poptempel plat kon krijgen. Dat gebeurde dan ook niet. Ondanks het behendige gitaarspel, de begeleiding op accordeon en de bewogen zangstem van onze gastvrouw bleef het vakmanschap van Barrelhouse een uiterst behouden bedoening. Dat de goedbedoelde opbouw van spanning op sommige momenten ontaarde in slaapverwekkende taferelen was voor Barrelhouse geen aanleiding om het tempo ietwat op te schroeven. In alle rust en eenzaamheid verlieten ze via de linkerkant het podium om plaats te maken voor de hoofdact van de avond.

Mobiele telefoons moesten uit en mensen met vervelende hoestziektes moesten maar buiten gaan staan, want Dayna Kurtz hadden besloten om dit optreden te kiezen voor een opname op DVD. De grofgebouwde maar stijlvol in het zwart geklede countryzangeres ging zowaar meteen van start met een reeks briljante ballads. Een uitstekende keuze. Zonder een woord te zeggen en met een nagenoeg perfect gevoel voor timing werkte ze zich met een bluesy en jazzy touch door het begin van het programma heen. Op DVD zal dit zeker geen verleiding geven om de skip-functie te gebruiken. Dat het geluidsniveau uitmuntend goed was afgesteld, had natuurlijk ook alles te maken met de toekomstige release van het Paradiso-optreden op DVD. Dayna zong werkelijk schitterend. Qua gevoel voor timing deed ze mij sterk denken aan Billie Holiday. Die timing werd weer op een eerlijke manier gedeeld met een solide begeleidingsband, waarin met name de staande bas een dominante rol vervulde. Maar het was toch vooral zangeres Dayna Kurtz, die eenzaam schitterde op het Podium; De zwarte gestalte straalde zowel zelfverzekerdheid als rust uit.

Het blijft wel merkwaardig te noemen dat Dayna Kurt speelde in een propvolle benedenzaal van Paradiso, waar eerder ook countrycollega Lucinda Williams te zien en horen was. Natuurlijk liet Dayna met Postcards from Downtown, -haar bejubelde tweede album- horen dat ze een heleboel in haar mars heeft. Maar Postcards from Downtown is geen uitzonderlijke langspeelplaat; daarvoor valt het cd-tje toch een beetje in de middelmoot van het genre. Toch goed voor een top twintig noteringen in de albumhitlijsten. In de wandelgangen noemde iemand haar nog een hype. Zelf denk ik dat Dayna Kurtz eerder groeiende is. Zeker vanavond liet ze op een onovertroffen manier horen dat haar unieke zangtalent een langere houdbaarheidsdatum heeft dan menig modeverschijnsel. Tegen het einde van de goed verzorgde show leek het helaas even of de automatische piloot werd ingeschakeld, waardoor een spetterend uiteinde achterwege bleef. De zeer korte toegift was natuurlijk wel een kleine domper na zo'n fabuleuze show van dik anderhalf uur. Maar binnenkort kunnen we deze sympathieke dame weer zien op het The Music In My Head-festival in Den Haag.