• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Cloud Nothings

Loodzware muziek vangt onbestemd gevoel treffend.
25 mei 2012, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Frederik Noordhuis

Publicatiedatum: 28 mei 2012

De eerste platen van Cloud Nothings, een kwartet uit Cleveland, bevatten lofi-punkpop met gevoel voor melodie. Muziek waar niemand echt wakker van ligt, afgezien van zanger en gitarist Dylan Baldi. Hij knutselt alles in slaapkamer en kelder in elkaar, totdat hij genoeg krijgt van de lichte toon van de songs. De volgende plaat moet zwaarder en agressiever. Voor de eerste keer werkt de hele band mee. Het resultaat is Attack on Memory, een plaat met bij momenten verpletterend intense teenangst-rock.

Een cd waarop hij voor het eerst zijn mond écht open doet, in rauwe schreeuwsongs die je tot op het bot raken. De vergelijkingen met Kurt Cobain vliegen regelmatig over tafel, niet geheel ten onrechte. De grote vraag is dan natuurlijk of zo'n fragiel geluid op het podium eveneens overeind blijft. In een goedgevuld Vera doen Cloud Nothings veel meer dan dat: ze overrompelen met een massief en intens optreden.

De vier jonge muzikanten gaan volledig op in hun spel, zodat contact met het publiek vrijwel achterwege blijft. Soms verzamelen drie bandleden zich rond drummer Jayson Gerycz - met de ruggen naar het publiek - om de energieke songs van extra gitaarcachet te voorzien. De geluidsafstelling geeft ze hiertoe alle ruimte. Op een fors volume krijgen zowel de hoge als de lage tonen voldoende aandacht.

De basis is log en machinaal, met een stroperige bas en kletterende drums. De beide gitaren kronkelen hier schurend en gruizig, maar toch helder omheen. Het zagende geluid roept de artpunk van The Wipers in herinnering, het stuwende de grunge van Nirvana. En dan is daar nog de stem van Baldi. Rauw, gekweld en kwetsbaar. Zonder te verzuipen in een brij van geluid of vals te zingen, blijft hij overeind om je meer dan eens bij de keel te grijpen.

Zoals in hoogtepunt 'Wasted Days', waarin hij zijn nihilistische woorden de zaal in spuugt. Om vervolgens met de andere bandleden loos te gaan in een oorverdovend intermezzo van voortdenderende drums en kolkende gitaarduels. Baldi ondersteunt dit alles met bijtende feedback, waarbij hij z'n gitaar bijna in de versterker duwt.

Of in het slepende 'No Sentiment', waarin de zanger zijn meest rasperige stem opzet en de drummer zijn gram haalt met louter rake klappen. Soms lukt het een band om het onbestemde en verloren gevoel van veel jongeren in loodzware, maar treffende muziek te vangen. Dat Cloud Nothings zo'n band is, toont dit concert op indrukwekkende wijze aan.

http://www.kindamuzik.net/live/cloud-nothings/cloud-nothings-6858/22925/
Meer Cloud Nothings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cloud-nothings