• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Andrew Bird / Clem Snide

Voelt aan als 'kuntrie' maar gaat toch verder.
24 februari 2004, Rotown, Rotterdam (NL)

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 29 februari 2004

Hé, er spelen vanavond twee Amerikaanse gasten in Rotown. Ene Andrew Bird en Clem Snide. Zou je denken. Maar Andrew Bird was alleen en klonk als een heel orkest en de ander, die Clem Snide dus, bleek een hele band te zijn waarin trouwens niemand Clem heette.
Of: er spelen vanavond twee alt.countryacts in Rotown. Die Andrew Bird speelt viool, dus we krijgen fiddles! En Clem Snide maakt mooie, droeve liedjes. Blijkt dat Bird zijn viool klassiek geschoold bespeelt en voor vreemde experimentele sferen gebruikt en dat Clem Snide weliswaar 'kuntrie' aanvoelt maar voortdurend de neiging moet onderdrukken om er niet dissonant op zijn Sonic Youths op los te gieren.
Of: Clem Snide heeft in Eef Barzelay één van de ongrijpbaarste alt.countryfenomenen die bloedmooie songs heeft geschreven. Hem moeten we beslist horen, ondanks dat zijn laatste plaat ons minder vaak doet huilen, want Eef is de laatste tijd wel veel met het levensgeluk bezig.

Van zeer relaxt tot verwachtingsvol en gespannen stonden we met een man of honderdvijftig bij elkaar in een half gevuld Rotown. KindaMuzik was er drie man sterk op uit getrokken. Han zei: zit er toch niet zo over in of Clem Snide straks meer is als op de laatste plaat of op die daarvoor. Ja maar, sputterde ik, dat maakt veel verschil. Han zei: kijk om je heen. Weinig mensen bedoel je, zei ik. Han: Vind je het niet een beetje een academische discussie?
Dus doken we er onbevangen in en zagen een razend knappe performance - het woord optreden zou tekort schieten - van Andrew Bird. Met zijn bejubelde cd Weather Systems net uit en de morele support van Lambchop op zak, speelde Andrew een set van een klein uurtje waarin hij fabelachtige trucs uithaalde met viool, loops, elektrische gitaar erdoor heen en dan nog tijd over om rustigjes met een stokje op een vibrafoon te tikken. Birds lang uitgesponnen en goed opgebouwde songs konden de goedkeuring van het publiek wegdragen.

En toen kwam eindelijk Clem Snide, want andere concerten in Nederland zijn om duistere redenen geannuleerd. "Thanks for waiting," zei zanger Eef Barzelay een beetje lullig ten opzichte van Andrew Bird. Clem Snide heeft een fanatieke aanhang die óf heel klein en volledig aanwezig was óf grotendeels niet op kwam dagen. Hoe dan ook, de academische discussie vooraf over de koers van deze als New Yorkse kantoorklerks geklede twangers met indie-verleden bleek volslagen absurd. Eef en zijn Snides kwamen ons vermaken en daarvoor werden alle successen uit het oude repertoire ingezet. 'Ice Cube', 'Long Lost Twin', African Friend', 'I Love the Unknown' … enfin u kent ze allemaal (of u koopt uzelf binnenkort The Ghost of Fashion en Your Favorite Music). Nieuwe nummers, van de omstreden maar toch ook wel erg mooie nieuwe cd Soft Spot speelde de band nauwelijks. Losjes introduceerde Eef de ene na de andere killer-song. "We're feeling kind of dangerous tonight," had hij ons al gewaarschuwd. De avond leek te eindigen met een curieus ontroerende versie van Christina Aguilera's 'Beautiful', maar daarna werd nog een geheel nieuw Barzelay-nummer gespeeld waarbij Andrew Bird met zijn viool weer ten tonele verscheen.

» Bezoek Andrew Birds website
» Bezoek Clem Snide's website

http://www.kindamuzik.net/live/clem-snide/andrew-bird-clem-snide/5278/
Meer Clem Snide op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/clem-snide