• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Clap Your Hands Say Yeah/Dr. Dog

Het gevoel een kat in de zak gekocht te hebben.
14 februari 2006, AB, Brussel

Tekst: Hanne Rombouts

Beeld: Michel Mees

Publicatiedatum: 19 februari 2006

Dat Clap Your Hands Say Yeah een hype is, daar kan een zinnige mens, die leeft in het hier en nu, niet omheen: een quotering van 9.0 op pitchforkmedia, loftuitingen in tal van webzines en tijdschriften. U las het ongetwijfeld ook al eens in onze kolommen.
Of ze de hype ook live kunnen waarmaken, is een heel ander verhaal.

De kans om zich te bewijzen, krijgen ze in een uitverkochte ABbox vol hipsters en I-pod-yuppies, minder hadden we eigenlijk niet verwacht.
Het voorprogramma werd verzorgd door het nog onbekende Dr. Dog. Een bende opvallerige kiddos die, door gebrek aan verfijnd talent wat rommelige gitaarrock brengen, en daar nog goed in zijn ook. Geschikt rock-rallyvoer, maar wij lopen er niet echt warm van.

Van warmte is op het eerste gezicht ook bij Clap Your Hands Say Yeah weinig sprake. Zanger Ounsworth en ook de andere leden van de band staan er in den beginne maar futloos bij. Ze beginnen met ‘Let the Cool Goddess Rust away’ en echt lekker loopt het zaakje niet. Van de energie, die op hun plaat de grootste troef is, is op het podium weinig te merken. “Wake Up!” roept iemand uit het publiek en slaat zo de nagel op de kop.
Misschien speelt de vermoeidheid van het vele optreden en de hoge verwachtingen hen parten of missen ze rond deze tijd van het jaar hun lief in de verre States?

Het zou geen waardige Valentijnsdag zijn, als ze het gelaten hadden om ‘Is This Love’ te spelen. Witte heliumballonnen en rode lichtjes moeten het publiek daarenboven nog meer in die sfeer brengen.

Uiteraard wordt ook het onnavolgbare ‘My Yellow Country Teeth’ niet geschuwd en onze lendenen wiegen daarbij obligaat mee op het ritme. Ingetogenere momenten beleven we wanneer Ounsworth zijn interpretatie van Dylan’s ‘Love Minus Zero/No Limit’ ten berde brengt. Het eerste lachje van de avond kan er nu bij hem af. Vervolgens wordt een non-albumtrack, waarin de naam “Satan” haast even vaak vernoemd wordt als het aantal friends op hun myspace, ingezet. Genietbaar, maar niet overtuigend genoeg.

Wie de plaat al beluisterd heeft, kan al raden dat het rauwe nummer ‘Heavy Metal’ uitermate geschikt is als voorspelbare encore. Al bij al wordt dus een veilige set afgewerkt met weinig verrassingen. We mogen immers ook geen wonderen verwachten van een band die pas zijn eerste plaat gereleased heeft. Toch bekruipt ons het gevoel een kat in de zak gekocht te hebben en dat ze live toch niet helemaal beantwoorden aan onze (hoge) verwachtingen. Een meerwaarde aan dat knallende debuut heeft Clap Your Hands Say Yeah hier in Brussel allerminst gegeven.

Een applaus is hen ten zeerste gegund. Juichen ziet u ons echter voorlopig nog niet doen.

Foto uit KindaMuzik archief.

http://www.kindamuzik.net/live/clap-your-hands-say-yeah/clap-your-hands-say-yeah-dr-dog/11959/
Meer Clap Your Hands Say Yeah op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/clap-your-hands-say-yeah