• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Centro-Matic / The Long Winters / Elliott Brood

Wonderlijke finesse in gruizige gitaarrock.
21 mei 2006, Tivoli De Helling, Utrecht (NL)

Tekst: Emil Peeters

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 25 mei 2006

Centro-Matic [foto rechts] is één van die bands die het doen voor een klein, maar zeer toegewijd publiek. Het lijkt de groep dan ook totaal niet te deren dat er nog geen honderd mensen zijn afgekomen op hun concert in de dependance van Tivoli, De Helling. Ze zijn dat wel gewoon.

De muziek van Centro-Matic is ook weinig flitsend; velen vinden er weinig aan. Hier geen sologitarist die om het nummer de show steelt. Als groepsleider/zanger/gitarist/liedjesschrijver Will Johnson zich dan toch eens laat verleiden tot een gitaarsolo, tegen het einde van het optreden, gaat het ook onherroepelijk mis en zijn er minstens twee ‘doorgangsnoten’ nodig om weer op het juiste spoor te geraken. Na afloop van het nummer excuseert Johnson zich uitputtend. Dat is feitelijk niet nodig: bij dit publiek kan hij een potje of twee breken.

Wie eenzelfde mate van krediet blijkt te hebben, is John Roderick, zanger/gitarist van The Long Winters [foto links] en al sinds jaren bevriend met Centro-Matic. Hij is alleen vanavond en mag de nieuwe plaat van zijn band komen promoten, hoewel dat later, wanneer die ook bij ons officieel uit is, nogmaals zal gebeuren, maar dan in volledige bezetting.

Roderick is snotverkouden en begint wat larmoyant aan zijn taak. Hij zingt vanavond ook niet zo mooi als op zijn platen, maar hij haalt de meeste hoge noten wonderlijk genoeg toch. Ook op de elektrische gitaar die hij de avond ervoor van iemand heeft overgenomen hoor je wat een fijne popliedjes de man kan schrijven. Zijn ironische en onderkoelde gevoel voor humor blijkt daarbij tussen de nummers door van een hoog amusementsgehalte. ”How are you doing tonight?” Stilte. ”Comme çi, comme ça?”

Centro-Matic, dat Roderick tijdens diens laatste nummer al even terzijde staat, maakt dan toch eindelijk een rigoureus einde aan de inleidende beschietingen. Het publiek heeft immers ook al een set van het min of meer in het geheim aan de line-up toegevoegde Elliott Brood-trio te verwerken gekregen. [foto onder]

Vanaf de eerste ferme klappen van drummer Matt Pence is alles anders. Als een lompe boer klost hij door de nummers en hij blijft maar doorrossen. Alsof de man geen drumsticks maar bezemstelen hanteert. Althans, zo klinkt het op het eerste gehoor, maar wat een finesse schuilt erin! Daarbij is de samenzang tussen Johnson en de tweede gitarist wonderschoon, en hebben Johnsons liedjes akkoordenwisselingen die je misschien niet bij eerste of tweede beluistering grijpen, maar die langzaam onder je huid kruipen.

De muziek van de groep mag dan bekendstaan als lo fi indie-rock; opvallend is hoe goed de zang en de afzonderlijke instrumenten op elkaar afgestemd zijn. Net zoals Johnsons stem dat rafelrandje heeft dat hoort bij dit soort muziek, terwijl hij wel degelijk zuiver kan zingen en dat doet met grote overgave. Met de lompheid valt het anderszins ook wel weer mee, want na een uurlang gruizige gitaarrock wordt het solo gespeelde 'I See through You' huiveringwekkend gevoelig gebracht. Daarna volgen nog een handjevol bandnummers en Centro-Matic heeft bewezen na tien jaar te zijn uitgegroeid tot een hechte en hartverwarmende indierockband.

http://www.kindamuzik.net/live/centro-matic/centro-matic-the-long-winters-elliott-brood/12965/
Meer Centro-Matic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/centro-matic