http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Cat Power

Akoestiek speelt Cat Power parten.
06 juli 2016, Grote Zaal TivoliVredenburg

Tekst: Machiel Coehorst

Publicatiedatum: 10 juli 2016

Ze laat even op zich wachten in TivoliVredenburg, Chan Marshall, beter bekend als Cat Power. Alsof ze al een voorgevoel heeft dat het wel eens een moeilijke avond zou kunnen worden.

Haar begeleidingsband heeft het intro van de Billie Holiday-cover 'Don't Explain' al lang en breed ingezet als de Amerikaanse zangeres het fraai uitgelichte podium betreedt van een goedbezette, maar niet uitverkochte Grote Zaal. Het stemmige, door slidegitaar en duistere pianoklanken ondersteunde openingslied is een fijn begin van de avond. Drie andere covers volgen, waaronder het soulvolle 'New York, New York' van Liza Minelli. De echte inspiratie lijkt aanvankelijk echter nog wat zoek bij Cat Power. Voor haar doen staat ze vrij bewegingsloos achter de microfoon - geen rare danspasjes vooralsnog - en contact met de zaal is er niet. Het kan ook een soort verlegenheid zijn: de zangeres durfde jaren nauwelijks het podium op.

Die podiumvrees is onterecht, want Cat Power beschikt over een bijzonder aangenaam, geheel eigen en warm stemgeluid. Haar timbre is als een instrument waarmee ze zich al improviserend door een lied beweegt. Muzikaal laveert ze tussen country, blues, soul en jazz. Het laatste album, Sun (alweer uit 2012), was een stijlbreuk met haar eerdere werk, vanwege het gebruik van elektronica. Vanavond richt Cat Power zich voornamelijk op haar vroegere periode met stuk voor stuk mooi ingetogen, soms broeierige liedjes, zoals 'The Greatest', 'Blue' en 'Sea of Love'. Indrukwekkend is ook het Spaanstalige, donkere, naar Lhasa de Sela neigende 'Angelitos Negros'.

Cat Powers zachte stem komt vanavond het best tot haar recht bij een spaarzame begeleiding met brushes en licht gitaargetokkel. Wanneer het volume van band en zangeres toeneemt, wreekt zich de akoestiek van de grote zaal: het geluid galmt op die momenten alle kanten op, wat ten koste gaat van de fijne nuances in de liedjes. Uit het toenemende overleg tussen de zangeres en de bandleden blijkt dat het viertal er ook niet goed raad mee weet. Gaandeweg de avond wordt steeds meer gekozen voor een rustig geluid. Ook posteert Cat Power zich steeds vaker aan de zijkant van het podium ("Too much vibrations in the middle").

Jammer, het doet afbreuk aan de fijnzinnige liedjes van Cat Power, die een intiemere sfeer hadden verdiend. Dat ze met haar band zonder toegift de zaal verlaat is even begrijpelijk als teleurstellend.

Foto uit het KindaMuzik archief door Tim Broddin