http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Cat Power

Cat, Sing One for Us
03 juni 2008, AB, Brussel

Tekst: Frederic Evrard

Publicatiedatum: 05 juni 2008

Dat Chan Marshall op elegante wijze andermans songs naar haar hand kan zetten is al bekend sinds The Covers Record uit 2000. Met de opnieuw evident getitelde opvolger Jukebox (2008) bewijst Marshall, alias Cat Power, dat ze stilaan haar volle wasdom bereikt. Geruggensteund door The Dirty Delta Blues werkt ze momenteel een hels tourschema langs de grote Europese clubs af, waarbij de Brusselse AB niet ontbreekt.

Sinds vorig jaar toert Cat Power al met dit gezelschap - met in de rangen onder anderen Judah Bauer (The Jon Spencer Blues Explosion) en Jim White (Dirty Three) - en weet ze een nog breder spectrum aan muziekliefhebbers naar haar concerten te lokken. Met die doorgewinterde klasbakken als solide basis is ze zich steeds meer gaan toeleggen op het vocale werk en is ze als frontvrouw een heel nieuw bestaan op het podium gaan leiden. Altijd onrustig zweeft en wervelt ze van de ene uithoek van de bühne naar de andere, zelfs als het tempo in de nummers laag ligt.

Zonder een playlist te volgen, schudt men afwisselend songs van het nieuwe album en nummers van Cat Powers vorige eigen plaat The Greatest uit de mouw. De dwingende, nonchalante stijl van musiceren brengt het publiek onmiddellijk in een wat vreemde vervoering. Met opvallend veel overgave luistert het naar knappe versies van oude krakers als 'Ramblin' (Wo)man' (Hank Williams), 'Lost Someone' (James Brown) en het heerlijke 'Don't Explain' (Billie Holiday).

Het mag een prestatie heten dat het eigen repertoire, zoals 'Lived in Bars', 'Could We' en 'The Greatest', zonder problemen naast het overvloedige covermateriaal kan gaan staan en dat beide elkaar probleemloos in stand houden. Nog sterker is het om te merken dat die eigen songs net dat ietsje meer in huis hebben om het publiek te bekoren, maar dat ze beter tot hun recht komen als ze gedijen tussen een klassieker als 'Woman Left Lonely' en een traditional als 'Lord, Help the Poor and Needy'.

Hoewel fans van het oude werk soms afknappen op het minder hoekige en meer afgeborstelde geluid, is het déze Cat Power die het langst zal meegaan en dat is maar best zo. De no-nonsense aanpak van een artieste die al wat woelige waters heeft doorzwommen creëert een authenticiteit die, het moet gezegd, mindere en soms slordige momenten in de set doet vergeten. Ze is één van de meest (letterlijk) onnavolgbare en eigenzinnige performers van deze tijd en blijft een stem hebben die nooit eerder is gehoord.

Fotografie: Stijn de Meyere