• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Cat Power with The Memphis Rhythm Band

Behoorlijk schizofrene aangelegenheid.
04 november 2006, Ancienne Belgique, Brussel

Tekst: Sid Meuris

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 10 november 2006

De beslissing van Cat Power om haar laatste plaat, The Greatest, in Memphis op te nemen, was een goeie zet. Sessiemuzikanten die eerder met Al Green, Ann Peebles en Otis Clay speelden, gaven haar plaat een volwassen en zwoele gloed. Het leek dus een goed idee om ook wat van dat volk mee op tour te nemen.

The Memphis Rhythm Band opent met zo’n typisch intro van een ‘soul-revue’, waarbij iedereen zich één voor één mag komen voorstellen. De doorgewinterde muzikanten doen hun best, maar er waaien geregeld echo’s van de BRT Big Band voorbij. Waar is Freddy Sunder als je hem nodig hebt?

Dan staat Cat Power – oftewel Chan Marshall – plots op het podium: een zwart silhouet dat schril afsteekt tegen de uitgelaten rockbelichting. Het lijkt alsof ze niet honderd procent zeker is van haar nieuwe, opener podiumpersoonlijkheid, en blijft voor een groot deel van het optreden een beetje in het duister gehuld.

Openen doet ze met de fabuleuze titeltrack van The Greatest. De ontroering die ze met de studioversie van dat nummer kan opwekken, wordt echter verpletterd door de onsubtiel musicerende band. De hamerende drummer zal zijn aanwezigheid keer op keer op zeer nadrukkelijke wijze kenbaar maken. De bassist is subtieler en verbluft iedereen met de nonchalante wijze waarop hij afgelikte clichéloopjes uit zijn instrument tovert.

Alles staat en valt natuurlijk met Marshalls performance en ze blijft betoveren met haar stem en onbeholpen danspasjes. Als ze voor de eerste keer enkel door piano en een lichte strijker begeleid wordt, is dat een enorme verademing. Je kan een speld horen vallen. En uiteraard moet iemand net op dat moment zijn drinkbekertje tegen de grond laten kletteren. Wèg pathos … En dan breekt de soulhel opnieuw los.

Voor de bisnummers houdt Marshall het sober. Zo voelt ze zich duidelijk meer op haar gemak en begint ze met het publiek te keuvelen en onnozele grapjes te maken. “This next song is in English. I hope you understand.” Ze doet zelfs even – behoorlijk overtuigend – Nick Cave na. Er volgen mooie versies van ‘House of the Rising Sun’, ‘Ramblin’ Man’ en ‘Hit the Road, Chan’ en iedereen is gelukkig.

Zit hier een uitgekiende strategie achter? Eerst iedereen van de sokken blazen met bombast om dan ongenadig hard terug te slaan met een zacht gedeelte? In het verleden heeft Marshall het verwijt te horen gekregen dat haar optredens te eentonig zijn. Dat heeft ze bij deze grondig opgelost.

Als plots de Memphis Rhythm Band terug het podium opstapt, breekt er even paniek uit. Hun geluid heeft echter een miraculeuze transformatie ondergaan: van helverlichte clichéband zijn ze plots in psychedelische groovers veranderd. Het heerlijke ‘Nude as the News’ gaat over in een zompig ‘Satisfaction’. Afsluiten doen ze verrassend genoeg met een broeierig ‘Crazy’ van Gnarls Barkley.

Dan volgt er nog een group-hug en een a-capella ‘Tracks of my Tears’, waarna er nog een hele nacht lang doorgeleuterd wordt over het hoe en het waarom. That’s entertainment!

http://www.kindamuzik.net/live/cat-power/cat-power-with-the-memphis-rhythm-band/14364/
Meer Cat Power op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/cat-power