• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Yearlings / Buddy Miller

Drie uur alternative country van de bovenste plank.
01 februari 2005, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 03 februari 2005

Helemaal eerlijk was de verdeling niet op deze avond. Drie uur muziek, waarvan Buddy Miller er tweeëneenhalf volspeelde en The Yearlings maar een half uurtje. En dat laatste was best jammer. Zeker voor de meegereisde supporters van de bloeiende Utrechtse alternative-countryscene en ook voor de oprecht geïnteresseerde Buddy Miller-fans die geleidelijk de zaal tot in de bovenste rijen zouden vullen.

The Yearlings begonnen gedurfd. Slechts begeleid door René van Barneveld op pedal steel zong Olaf Koeneman een nieuw liedje, tegen de geluiden van de koffiemachine en de bierpomp in van achteruit de zaal. Nieuwsgierig naar wat zich op het podium begon af te spelen, dromde meteen een flink aantal mensen naar voren. Zij kregen vervolgens een beknopt uittreksel van de laatste cd Utrecht. De karakteristieke samenzang van de honingzachte drawl van Niels Goudswaard en de heldere stem van Koeneman kwam prachtig uit de mix naar voren en ook de afstemming van de vele gitaren was in orde. Een groep als The Yearlings schiet nou eenmaal niet als een speer uit de startblokken, integendeel, en heeft meer tijd nodig om een zaal mee te slepen. Die tijd was er niet. Toch vonden 'Satellite', 'Like a Drunk' en de trefzekere ballad 'You're Gone out Again' hun weg naar de harten van de toeschouwers die de band dankbaar toejuichten.

Daarna slofte Buddy Miller het podium op met zijn drie vrienden uit Nashville, Tennessee. Een echte southern man, deze Buddy. Take it easy weetjewel. Maar bovenal de vriendelijkste mens in de bizz en vermoedelijk de gitarist met het mooiste twang-geluid. Sinds hij een Grammy-nominatie voor zijn voortreffelijke plaat Universal United House of Prayer op zak heeft, is zijn glimlach niet meer van zijn gezicht te branden. "Over tien dagen, als de Grammy winnaar bekend wordt, ben ik gewoon weer de loser die de prijs niet won", grapte hij relativerend. Aan de uitreiking houd je in ieder geval een geweldig etentje over, wist hij. Goed eten, muziek spelen voor vrienden en het leven zelf een beetje relativeren, zie hier de zuidelijke instelling van de gelovige Miller ten voeten uit.

Toch grijpt hij op zijn cd United Universal wel degelijk naar een andere dimensie. Op deze plaat wordt Miller naar grote hoogten gestuwd door twee fenomenale zwarte gospelzangeressen. Het bleek te kostbaar om de hele band van die plaat op sleeptouw te nemen. En dus kregen we een vertrouwde show, vol zompige twang, met een drummer die zijn wattenstokken op een met een handdoekje afgedekte tom sloeg en een microfoon uit de tijd van Jackie Wilson in zijn basdrum had gehangen. Rechts van Miller speelde Phil Madeira orgel en accordeon voor de cajun-accenten en links trok bassist Denny Bixby grimassend aan zijn snaren.

Miller wisselde bewezen succesnummers, waaronder 'The Price of Love' en het uitzinnig ontvangen 'That's How Strong My Love Is', af met het beste van zijn laatste plaat. Die nummers klonken in deze bezetting echt anders. 'Don't Wait' was nog steeds een lekkere stamper maar benaderde niet de hemel en aarde bewegende versie van de plaat. Dylans 'With God on My Side' daarentegen was een adembenemende luisterervaring die Miller met heel zijn hebben en houwen zong. Eigenlijk was het na een uurtje of twee al mooi geweest, maar een southern man op stoom stop je niet snel. En dus speelde Miller door, ook al liep de zaal langzaam leeg. Diep in de zak met covers reikte hij, tot hij aanbelandde bij de songs die hij en zijn band naar eigen zeggen niet echt kenden. Trouwe aanhangers bleven maar om meer vragen. 'Sing Me Back Home before I Die' smeekte hij de zaal ten slotte, vrij naar Merle Haggard. Het was goed zo.

http://www.kindamuzik.net/live/buddy-miller/the-yearlings-buddy-miller/8539/
Meer Buddy Miller op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/buddy-miller