• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bob Dylan

Verveling slaat als een knetterende hagelbui in het gelaat
01 november 2005, Vorst Nationaal, Brussel (BE)

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 08 november 2005

Weinig artiesten doen zoveel stof opwaaien als Bob Dylan. Het is sinds zijn beruchte optreden in Newport in 1965, zijn eerste elektrische, nooit anders geweest. Hoe dan ook staat De Meester veertig jaar later nog steeds op het podium. De vraag of dat een goede zaak is, wordt met steeds grotere vraagtekens gepareerd. Zeker na het erg wisselvallige – en alweer voor discussie vatbare – concert dat Dylan op Allerheiligen ten beste gaf in Vorst Nationaal.

Over één ding kunnen we het alvast eens zijn: de timing van het concert kon bezwaarlijk beter vallen. Goed een jaar na het verschijnen van de autobiografische bestseller Chronicles zuigt Bob Dylan momenteel alle aandacht naar zich toe met de uitstekende documentaire No Direction Home van Martin Scorsese. Zijn laatste muzikale wapenfeit dateert inmiddels van vier jaar terug (Love and Theft) en hoewel er nieuw materiaal in de pijplijn schijnt te zitten was daar in Brussel niks van te merken. Toch was Vorst op een haar na uitverkocht. Veel jongeren ook: met of zonder ouderlijk gezag toonden zelfs zij zich bereid om de kloof met de grootste songschrijver van de laatste eeuw te overbruggen.

Of Dylan daar in geslaagd is, lijkt eerder twijfelachtig. Van adolescenten is namelijk geweten dat de geschiedenis hen een zorg zal zijn. Kun je het hen vandaag dan kwalijk nemen dat ze trouw zweren aan bands als The White Stripes en Coldplay en iemand als Bob Dylan bij voorkeur terug aan het onwrikbare, nostalgische brein van vader of moeder toevertrouwen? Maar zelfs de meest doorwinterde fans en zelfverklaarde Dylanologen fronsten tijdens het concert meer dan eens de wenkbrauwen. Een tafereel dat uw nederige dienaar evenmin bespaard bleef. Tijdens dit tergend lange – twee uur durende – concert richtten we de blik immers vaker dan wenselijk op de klok en sloeg de verveling ons als een knetterende hagelbui in het gelaat.

Bob Dylan mag dan wel alles in het werk stellen om de mythe die rond zijn persoon gedrapeerd hangt te ontsluieren, in Brussel wachtte hij tot het voorlaatste nummer om een woord te wisselen (lees: mompelen) met het publiek. Gesettled achter zijn sinds enkele jaren onafscheidelijke keyboards, vergreep hij zich sporadisch aan de mondharmonica, terwijl de gitaar veilig opgeborgen bleef. Een eigenzinnige formule die slechts zelden rendabel bleek, zoals in het door de leadgitaar van Stu Kimball aangevuurde ‘Highway 61 Revisited. Hoogtepunten waren even zeldzaam als een sneeuwstorm in de Sahara, sporadisch toch een opflakkering: het akoestische liefdesliedje ‘Girl From the North Country’, een koortsig ‘Lonesome Day Blues’ en een hoekig gearrangeerd ‘Cold Irons Bound’.

Echt spannend werd het pas bij het obscure ‘John Brown’, vier decennia oud, maar hier springlevend als een jong veulen door toedoen van multi-instrumentalist Don Herron. Het was ook hij die de lapsteel kamerbreed door de songs liet waaien, waardoor de indruk gewekt werd dat Nashville net om de hoek lag. Dat pakte niet altijd goed uit, meer nog, het gros van de songs verkeerde in een deplorabele toestand. ‘Desolation Row’ strompelde in een ondermaatse uitvoering doelloos rond, ‘Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues Again’ raakte kant noch wal en het is ons een raadsel wat een onding als ‘Under the Red Sky’ in de setlist deed. Waarom de songs en solo’s bovendien onnodig lang rekken tot ze zich radeloos en compleet in ademnood te pletter storten?

Het pleit voor het vakmanschap van Dylan dat zijn songs door de jaren heen een grondige metamorfose ondergingen, maar bonafide klassiekers als ‘The Times They Are A-Changin’’ en ‘Like a Rolling Stone' (de eerste bis) kreunden wanhopig onder de vocale onmacht van hun bezieler, die zijn woorden vooral rochelde, uitspuwde én verminkte. ‘All along the Watchtower’ bood amper nog een doekje voor het bloeden.

Met pijn in het hart moeten we vandaag dus bekennen dat Dylan live ons opnieuw – leve het eufemisme – niet wist te overtuigen. De kans dat hij dit ooit wél zal doen, wordt met de dag kleiner, we leven helaas niet meer in 1965. Wedden dat Vorst Nationaal bij een volgende gelegenheid echter weer zo goed als volloopt?

Foto's: Ketil Blom, www.foto.no

http://www.kindamuzik.net/live/bob-dylan/bob-dylan-11130/11130/
Meer Bob Dylan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bob-dylan