• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Black Heart Procession / Duffhues

De twee gezichten van The Black Heart Procession.
24 mei 2006, Effenaar, Eindhoven

Tekst: Geertje Cools

Beeld: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 27 mei 2006

De Nederlander Duffhues doet hard zijn best en gaat flink tekeer op piano en akoestische gitaar maar weet niet te overtuigen met zijn nochtans knap gespeelde bluesy muziek. De man komt iets tekort in zijn zang, de originaliteit is zoek en waarom begint ieder nummer op één na met 'How, how, how'?

The Black Heart Procession is een echte band geworden en dat willen ze op hun nieuwe plaat The Spell in de verf zetten. Pall Jenkins en Tobias Nathaniel blijven het brein achter de formatie uit San Diego, maar de muzikanten die de plaat mee opnamen, komen dit keer mee op tournee. Oudgediende Joe Plummer neemt plaats achter de drum en Matt Resovich speelt viool. Bassist Jimmy LaValle laat zich vervangen door Scott Marcoto.

De nieuwe plaat is een combinatie van het geluid van de eerste drie platen -duistere, melancholische gitaarpathos- en de koerswijziging naar een breder meer rockend geluid van voorganger Amore Del Tropico. Deze combinatie typeert ook het concert en alles past wonderwel samen. De eerste drie nummers zijn zeer rustig en traag en ademen de sfeer van de vroegere The Black Heart Procession. Jenkins is gelukkig zijn zingende zaag niet vergeten, want die bepaald voor een groot deel de kleur van het oudere werk. Vanaf het eerste nummer zien we het tweede gezicht van de band: snel, ritmisch, een vol geluid. Een echte rockband met andere woorden.

The Black Heart Procession heeft live altijd de nodige zin voor drama getoond en dat is deze keer niet anders, ook al is het onbewust. Jenkins draagt een veel te grote zonnebril en Nathaniel, Marcoto en hijzelf drinken lustig wijn en whiskey van de fles. De zin voor drama en pathos uit zich uiteraard ook tekstueel -'Blue tears are falling from my lonely eyes just for you'- en muzikaal. Nathaniels pianospel klinkt massief, soms zelfs barok en Jenkins zingt zowel met zijn donkere basstem als dat hij zeer hoog en intens uithaalt in de zang.

Gaandeweg wordt het duidelijk: ze zijn serieus op dreef en dit zou wel eens één van hun betere concerten kunnen worden. Toch noteren we enkele minpuntjes. De viool van Resovich biedt niet steeds een meerwaarde en Jenkins prutst nogal veel aan de knoppen en stemt wel erg vaak zijn gitaar, waardoor het geheel soms wat stilvalt. Het zijn slechts details.

Het publiek denkt er ook zo over en de band mag nog twee keer terugkomen. Een fan suggereert ‘A Light So Din’. Het wordt een geweldige versie: vertraagd, breed uitgesponnen en rijk georkestreerd, wederom de perfecte combinatie van melancholie en rock. The Black Heart Procession verloochent zijn verleden niet, maar kijkt niet enkel achterom. Een puike prestatie!

http://www.kindamuzik.net/live/black-heart-procession/the-black-heart-procession-duffhues/12969/
Meer Black Heart Procession op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/black-heart-procession