• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Belle and Sebastian

Niet ongeschonden uit het kraaknette maatpak.
09 mei 2006, AB, Brussel

Tekst: Dieter Craeye

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 12 mei 2006

De lente: algehele euforie voor de één, doffe ellende voor de ander. Hoe je het ook draait of keert, tegen een late uitloper van de winterblues valt weinig te beginnen. Gelukkig zijn er overal remedies voor, zie het heilzame medicijn dat zich dinsdagavond voor een uitverkochte AB introduceerde: Belle and Sebastian. Maar van tonicums is ook geweten dat ze niet altijd verstoken blijven van bijwerkingen.

Belle and Sebastian viert dit jaar zijn tiende verjaardag. Een tijdperk waarin ze muteerden van enigmatisch en mediaschuw cultbandje tot de absolute lievelingen van de indiescene. Handelsmerk: ogenschijnlijk eenvoudige, maar unieke liedjes op huiskamerformaat met een hyperallergie voor alle in zwang zijnde hedendaagse trends. Songs die ook anno 2006 nog steeds oerdegelijk zijn – getuige hun onlangs verschenen zevende langspeler The Life Pursuit, maar enigszins bleekjes wegtrekken bij diep in eenieders geheugen verankerde hoogtepunten uit If You’re Feeling Sinister en The Boy with the Arab Strap. Twee lustobjecten uit de rijke Belle and Sebastiancatalogus die in Brussel nogmaals van goudwaarde bleken.

Van beide plukte het gezelschap in de AB het titelnummer. Het was meteen duidelijk wie de Glaswegians het stevigst aan de borst drukte: de fans van het eerste uur. In die zin waren andere klassiekers als ‘The Stars of Track and Field’, ‘Mayfly’ en ‘Judy and the Dream of Horses’ voorspelbare inkoppertjes die tot een staande ovatie leidden. Zelfs ‘The State I Am in’ en ‘Electronic Renaissance’ – uit debuutplaat Tigermilk – prijkten op de setlist, behoorlijk evenwichtig, maar eigenzinnig. De gewezen en voortreffelijke single ‘Jonathan David’ mocht dan een erg voor de hand liggende keuze zijn, ‘Belle & Sebastian, een obscuur b-kantje van de allereerste ep Dog on Wheels, was dat zeker niet.

Het langdurige (negen maanden) touren – de band zit ongeveer halfweg – liet opvallend weinig sporen na. De motoriek van Stuart Murdoch deed nog even spastisch dienst als voorheen en ook zijn gevatte bindteksten schoten zelden hun doel voorbij. Enkel toen hij in de zaal naar het aantal nationaliteiten polste en informeerde of er toevallig Polen aanwezig waren, verstomde het gegiechel even. De man kon natuurlijk niet weten dat er momenteel populairdere bevolkingsgroepen rond het Centraal Station gedoogd worden. Toch is de humor van Murdoch een vreemde gewaarwording. Wie er zijn teksten op napluist, komt namelijk tot de vaststelling dat diens habitat veeleer door bitterheid dan door joie de vivre bevolkt wordt.

Dat Belle and Sebastian zweert bij een uitgebreide bezetting is bekend. Hier liep het aantal maximaal op tot acht stuks en democratisch als ze zijn, eiste iedereen zijn of haar five minutes of fame op. Bassist Bob Kildea in het funky ‘Song of Sunshine’, Chris Geddes (keyboards) garneerde ‘White Collar Boy’ met een smaakvol toefje discopunk en ook Sarah Martin trok, gewapend met viool en blokfluit, meermaals het met bloemetjes bestikte laken naar zich toe.

Allemaal pais en vree dus? Nee hoor. Elk kreukje werd door middel van een gesofistikeerde strijkijzerbehandeling (iets te) vakkundig weggemoffeld. Een kraaknet maatpak maakt dan wel de man, de nacht zal hij er niet ongeschonden mee doorkomen.

http://www.kindamuzik.net/live/belle-and-sebastian/belle-and-sebastian-6782/12824/
Meer Belle and Sebastian op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/belle-and-sebastian