Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het maken van de soundtrack voor The Fattest Man in Britain beweert Damon Gough, de man achter Badly Drawn Boy, ongewoon geïnspireerd te zijn. Teksten rollen in een constante stroom uit zijn pen, zijn gitaar heeft nauwelijks de tijd de laatste noot van een eerste nieuwe track uit te laten klinken, of een andere is al in de maak. Het resultaat is een trilogie, waarvan Gough nu het eerste deel heeft afgewerkt: It's What I'm Thinking. Part One: Photographing Snowflakes. Afgaande op de meester zelf een creatief hoogtepunt, afgaande op de plaat een onderneming met wisselend succes, afgaande op het concert een hoop bagger.
Het begin van een concert is cruciaal. Hier wordt de eerste toon gezet, die de sfeer tijdens de avond zal gaan bepalen. Gough kiest ervoor solo van start te gaan en speelt losjes door een overzicht heenvan de zeven albums die hij in de voorbije jaren maakte. Misschien ligt het aan het feit dat de microfoon tijdens de eerste vier nummers op Werchtervolume en keldersound staat afgesteld, misschien aan de man zelf die de nummers wat ongeïnteresseerd staat af te haspelen, maar dit is een vreselijk begin van een concert. Hij vergeet teksten, akkoorden, beëindigt elke song met de subtiliteit van een beenhouwer.
"Het is het laatste concert van de tour", zo deelt de Boy mee, "een zeer emotionele avond". Verder mompelt hij af en toe iets onbeduidends tussen nummers, nipt van zijn glas, speelt wat knullige riedels en draait er weer een song door. Als de band op het podium verschijnt, is het publiek al zachtjes ingeslapen. Het kalf is nu al lang verdronken en Gough heeft het zelf ondergeduwd.
Laat er geen discussie over bestaan dat Badly Drawn Boy een hemelse stem heeft. Dat staat vast, maar achter de glasheldere keel gaat verveling schuil, cynisme, bitterheid. Opmerkingen als: "I bet you're all amazed, that one man has written all these songs" en "Let's play another one, we might as well get it over with", durven al eens een vreemd sfeertje op te roepen. Als de band, die eveneens uitmunt in slordigheid, overschakelt op nummers van het nieuwe album blijkt dat Gough de teksten nog niet helemaal onder de knie heeft. Tien minuten voor affluiten vraagt hij om een pauze voor een sigaret. Het kalf ligt ondertussen op de bodem.
Op de plaat was al te horen dat Gough zeker inspiratie heeft, maar of hij de eerlijkheid heeft gehad zichzelf kritisch te beluisteren is maar zeer de vraag.
Foto uit het KindaMuzik archief door Eva Ruiter
http://www.kindamuzik.net/live/badly-drawn-boy/baldy-drawn-boy/20943/
Meer Badly Drawn Boy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/badly-drawn-boy
Deel dit artikel: