• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Badly Drawn Boy schrijft liedjes als therapie

Badly Drawn Boy is er met een nieuw album: Born in the U.K.. Hiermee zou de Britse zanger en liedjesschrijver eindelijk eens opgewekter en rockender werk afleveren. Misschien zelfs een enkele hit scoren. Onzin natuurlijk, want Badly Drawn Boy is en blijft een ‘treurtype’: “Ik trap altijd in de val van het echte leven.” Gelukkig maar, want wie helpt ons anders de herfst door?

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 19 oktober 2006

Badly Drawn Boy is geen jongen meer. Damon Gough, ofwel ‘De Man met de Muts’, is ouder geworden, heeft vrouw en kinderen en oogt vermoeid. Die gaarheid wordt niet veroorzaakt door zorgen voor het kroost, maar door alle drukte die een tournee met zich meebrengt, zo zegt hij zelf.
‘Daar moet je als artiest maar tegen kunnen, dat hoort bij je vak’, zullen sommigen denken. Er blijkt dan ook meer achter de vermoeide ogen van Damon Gough te zitten.

Het opnemen van zijn laatste plaat Born in the U.K. luidde bijna het einde van zijn muzikale carrière in. Gough: “De eerste paar weken voelde het goed, de liedjes klonken goed, net als de band. Het ging alleen niet de richting op die ik voor ogen had. Ik wilde dat het viezer, vuiger en een beetje magischer zou klinken. Zo verlies je de belangstelling in je eigen liedjes en dat is jammer, want ik heb er veel tijd in gestoken. Misschien heb ik de dingen overhaast gedaan. Hoe het ook zij, het is verreweg mijn moeilijkste opnameproces ooit geweest. Werken met een topproducer, Stephen Street, plus dat dit mijn eerste plaat is bij EMI. Ik dacht: ‘Wat moet ik als dit niet lukt?’ Dan kan ik net zo goed stoppen met muziek maken. Zoveel druk zat er op de ketel.”

Badly Drawn Bruce
Producer Stephen Street wordt ingewisseld voor Nick ‘Lemon Jelly’ Franglen en daarmee zijn Badly Drawn Boy en zijn stressproject gered. Gough weet nu beter wat hij wil: terug naar de basis en nummers opbouwen vanuit drum en bas. Met zo’n zestig liedjes als gevolg, waarvan er dertien de plaat halen. De link met Bruce Springsteen, Goughs grote held, is gauw gelegd. “Er zijn invloeden en elementen terug te vinden op het album, die ik er niet heel bewust in heb gestopt, maar die er wel zijn. Het nummer ‘Journey from A to B’ heeft een pianomelodie die vergelijkbaar is met wat Springsteen doet.”

Een album vol werkende mannenrock van een slecht getekende jongen dus? “Live is het zeker meer gitaargeoriënteerd. Zelfs als ik achter de piano zit, wordt het geheel met de band meer ‘rock’. Nu ja, geen ROCK. Ik denk dat ik in het algemeen een softe muzikant ben, geen rauwdauwer, maar iemand die zich altijd richt op de melodie. Ik ben een akoestische muzikant, die uitstapjes maakt met elektrische gitaren. Meer dan bijvoorbeeld Elliott Smith dat deed. Veel van zijn werk kent een akoestische basis, maar wat mij betreft werkt het met die gitaren.”

Hoop en treurnis
Badly Drawn Boy mag op het podium dan rocken, het album is voor het merendeel ‘ingetogen’. “Mogelijk is dit album wat opgewekter dan vorig werk, er staan immers meer uptempo nummers op. Het is een gezonde balans tussen depressief en meer enthousiast werk. Natuurlijk staan er weer een paar tranentrekkers op, maar iemand zei me laatst dat zelfs de meest droevige dingen die ik schrijf wel ergens een sprankje hoop hebben. Dat zit hem dan in de melodie.”

Dat hij treurige liedjes kan schrijven, was al eerder te horen op One Plus One is One, dat door de pers wel een Damon Goughplaat in plaats van een Badly Drawn Boyplaat genoemd wordt, waarmee wordt bedoeld dat op de eerstgenoemde nogal wat persoonlijke problemen worden afgeschreven.

Pijn en mislukkingen zijn ook op Born in the U.K. terugkerende tekstthema’s. “Ik wou dat ik ergens anders over kon schrijven, dat ik abstracte dingen kon verzinnen. Ik hou van andere, meer poëtische muzikanten. Ik trap altijd in de val van het echte leven. Liedjes schrijven werkt voor mij therapeutisch. Een lied schrijven dat bij een ander een emotie oproept, is belonend om te doen.”

Blijven hangen
Met titels als ‘The Way Things Used to Be’ en ‘Time of Times’ lijkt tijd en de vergankelijkheid daarvan een centraal thema te zijn op het nieuwe album. Gough heeft de neiging in het verleden te blijven hangen: “Kinderen hebben, het bereiken van een zekere leeftijd en het verlies van een stel jonge vrienden; dat alles doet je nadenken over dergelijke gigantische dingen in het leven.”

‘Het lijkt wel alsof ik mijn oma van 84 hoor praten’, zul je wellicht geneigd zijn te denken. Maar Gough legt uit dat hij geen oude pruim geworden is, die levensmoe is: “Ik wil niet in melancholie zwelgen, zo van ‘vroeger was alles beter’. Ik kijk ook naar de toekomst. Het hele album staat op zijn kop: heden, verleden en toekomst lopen in elkaar over. Een voorbeeld daarvan is het laatste nummer, ‘One Last Dance’. Het is een imaginaire blik op de plek waar ik mijn vriendin ontmoet heb. Vervolgens gaat de luisteraar mee naar het heden, waarin zij en ik nog steeds bij elkaar zijn met Springsteens liedje ‘Thunder Road’, dat ons doet terugdenken aan toen we veertien waren en onze levens een bepaalde richting insloegen.”
Vooruit, Badly Drawn Boy, zitten we stiekem toch nog een beetje te zwelgen.

http://www.kindamuzik.net/interview/badly-drawn-boy/badly-drawn-boy-schrijft-liedjes-als-therapie/14219/
Meer Badly Drawn Boy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/badly-drawn-boy