• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Awakenings 2006

Ongecompliceerd springen, juichen en een liefdevolle omarming van gelijkgestemden.
01 juli 2006, Spaarnwoude

Tekst: Roberto Lobosco

Beeld: Anna van Kooij

Publicatiedatum: 03 juli 2006

Awakenings is geen opsmuk. Een goeie bassline, kickdrum en een high hat, de rest is onzin. Rauw en ontdaan van al zijn versiersels. KindaMuzik zette zijn tent op het grasveldje bij de Bounce ballroom, pal naast de geluidsunit op de rechterflank van het open podium en stuiterde een dagje mee.

De eerste schermutselingen. Wachten op Richie Hawtin. In de twee donkere tenten wordt geknald alsof er al een lange avond op zit. Een heftruck rijdt langs. Zou het een act zijn, zoals die kameel van daarstraks? De pasjes op de dansvloer (gras of metalen platen) zijn afwachtend, de heupen nog wat stijf. De rijen bij de bonnenmeisjes des te langer. De bezoekers druppelen binnen en het onvermijdelijke ‘welk vlees heb ik in de kuip’ is begonnen. Territoria worden afgebakend. Potentiële vrienden, vrijers en vijanden besnuffeld.

Shinedoe (spreek uit: Sjinnedoe) begint rustig. Ze voelt de hitte en ziet de blikken op de gezichten van het immer uitdijende danspubliek: scannend, doch hoopvol. Het weer is tropisch. Dit zou wel eens een perfecte dag voor een tribaldance kunnen worden. Shinedoe voelt het aan en gooit er een schepje bovenop. ‘This is too hot’, klinkt het vanaf het minimale podium. Sommige bezoekers voelen zich inmiddels thuis. Een golfkarretje komt voorbij. Nog twintig minuten, dan komt Richie Hawtin, die als enige een drie uur durende set heeft. Dat belooft veel. Shinedoe is geïnfecteerd met het MIV (Minimal Immunity system Virus) en brengt het zaakje aan het rollen. Vanaf nu is het aanpoten geblazen. De groove aan je laten beklijven en de blik gericht naar het uitspansel.

Een volwassen man op een tot Harley Davidson gepimpte fiets rolt langs. Normaal gesproken rijdt deze man met zoete reggae door zijn gemonteerde speakers door het centrum van Amsterdam, voor Awakenings heeft hij een reusachtige drietonige hoorn op zijn fiets, die ritmisch in de breaks van Hawtin’s minimale begin klinkt. De eerste biertreetjes vliegen door de lucht, hier en daar gaan al wat armen in de lucht en sommige gezichten staan al schots en scheef (bij mensen die drie uur vanuit Limburg naar Spaarnwoude moeten reizen en zich in de auto niet kunnen inhouden met al die drank en drugs op zak en waarbij om half vijf het licht al uit gaat en die uiteindelijk tussen bevriende schouders naar de auto worden gedragen).

Er lopen twee konijnen voorbij, vrolijk zwaaiend. Hawtin moet nog twintig minuten en de beer is al een tijdje los. Steeds meer mensen bereiken het land van vergetelheid. Toch pakt Hawtin niet door. Vrijwel elk nummer heeft een hinderlijke break, waardoor de blikken zich automatisch naar het podium, naar de grote Richie Hawtin, richten. Zijn laatste nummer, een acht minuten durend outro, is helemaal hemeltergend, zowaar wegwerpgebaarwaardig.

Ricardo Villalobos brengt de technotrein op volle snelheid, na een zeurende en zichzelf overschattende Richie Hawtin. De zon is lekker, de schouders rood, de blote voeten smerig en de glimlach van oor tot oor. Het is een uurtje of vijf, de meeste bezoekers zijn nog fit, afgezonderd van de onvermijdelijke kotsende dwaas (point and laugh!) In Area 2 laat Steve Rachmad er geen misverstanden over bestaan: vanaf nu is het menens. Een Sinterklaas met Piet schuift voorbij, tegelijkertijd verschijnt een vader met een tweejarig zoontje op zijn nek. Bezoekster Mandy merkt scherp op: “Dat kindje raakt natuurlijk helemaal in de war bij het zien van Sinterklaas in de zomer.”

Een kinky politieagente schiet voorbij. Paul Kalkbrenner mag na Villalobos zijn liveset beginnen. Het wordt een gedenkwaardig optreden. Na een uur heeft Kalkbrenner de bezoekers waar hij ze hebben wil. Het kampvuur kan aan, de speren uit de tas, want de tribaldance is in volle gang. Kalkbrenner kraakt, zijn tonen verdwijnen rechtstreeks in de maagstreek en dwingen tot ongecompliceerd springen, juichen op de toppen van de tenen en een liefdevolle omarming van gelijkgestemden.

Awakeningscoryfee Bart Skils laat de avond vallen. Skils geeft een goed vervolg aan de tribaldance van Kalkbrenner. De euforie heeft plaatsgemaakt voor gesloten ogen. Spaarnwoude ademt techno. Uiterlijke verschijning en geurige parfums zijn bedekt onder een grote laag stof. Laat er geen misverstand over bestaan: er is geen weg meer terug. Nog drie uurtjes gewoon doorgaan voor de diehards. Deze tribaldance stopt pas als de stekker eruit wordt getrokken. Over het hele terrein liggen mensen uit hun dak te gaan. Aan de meeste gesprekken is geen touw meer vast te knopen, kaken worden heen en weer geschoven en ogen hebben een holle blik.

Na de no-nonsense set van Skils, verzorgt Alexander Kowalski een vocale onderbreking. De ogen kunnen weer open, het wordt al donker en de lichten en lasers schijnen over Spaarnwoude. Het authentieke Awakeningsgevoel verschijnt: duisternis hand in hand met een indrukwekkende lichtshow. Adem Beyer heeft het privilege de tribaldance af te sluiten. Zijn twee uur durende set vormt een reïncarnatie. De bassline, de kickdrum en de high hat zijn er weer. Nog even stoempen geblazen en dan zo snel mogelijk het terrein af en naar de Awakenings After. Naar huis gaan is geen optie. De benen, de heupen, de armen en het hele lijf is soepel, als van een slangenmens. Ook na twaalf uur onverminderd stuiteren in een tropische hitte, blijkt toch maar weer de essentie van techno: It Never Stops!

http://www.kindamuzik.net/live/awakenings/awakenings-386/13312/
Meer Awakenings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/awakenings