http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Autechre

Meedogenloze funk om niet op te dansen.
07 april 2010, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Christiaan de Wit

Publicatiedatum: 10 april 2010

Het is begin jaren negentig. Detroit techno begint zich langzaam maar zeker te ontwikkelen tot een populaire muziekstroming. Tegelijkertijd zijn freaks uit heel Engeland bezig met het formuleren van een antwoord op het revolutionaire geluid van Juan Atkins en consorten.

Drie artiesten steken met hun kop boven het druk bezette UK techno-maaiveld uit: Aphex Twin, Black Dog en natuurlijk - wie anders? - Autechre.

Het oeuvre van die laatste, uit Manchester afkomstige band laat zich grofweg opsplitsen in twee delen. De eerste vijf albums onderscheiden zich door een combinatie van langgerekte melodieën en rollende ritmes die nét niet helemaal te volgen zijn. Vanaf Confield uit 2001 lijkt Autechre - op een goede manier - haar onschuld verloren te zijn. De kickdrums worden harder, de melodieën iets zenuwachtiger en de ritmes sneller en vaak nog hectischer.

Autechre is, zo weten de meeste bezoekers van het concert in de grote zaal van de Melkweg vanavond, geen onvoorwaardelijke crowdpleaser. Een melancholische terugblik op de lieflijke jaren negentig zit er dan ook niet in. Vanaf het podium van de totaal verduisterde Max (alleen de nooduitgangen zijn nog zichtbaar, bier wordt er niet geschonken) laten Sean Booth en Rob Brown er geen twijfel over bestaan: dit wordt een meedogenloze show.

En wel een die voor kippenvel zorgt, zo blijkt al snel. Vanuit een in eerste instantie redelijk dof afgesteld soundsystem ontstaat een geluid dat verbazingwekkend makkelijk als techno geclassificeerd kan worden. Ondanks het pikkedonker en het geringe aantal cult-hits (de meeste nummers lijken nog nooit uitgebracht te zijn) is het onmiskenbaar Autechre wat de kickdrum slaat. Geniale fragmenten worden afgewisseld met meer rommelige en willekeurige minuten. Rode draad in het optreden is de continu aanwezige statische funk die ook aan het werk van Booth en Brown voor het losse collectief Gescom en dat van Drexciya uit Detroit doet denken. Funk waar je nauwelijks op kunt dansen. Prachtig. Hoe doen ze dat toch?

De door Autechre opgelegde duisternis is vast bedoeld om het surrealistische element van hun muziek te versterken, al vraagt het publiek zich hier en daar ook af of het Booth en Brown niet vooral te doen is om niemand te laten zien wat er nu precies gebeurt achter die flauw oplichtende Mac Books. De eeuwige discussie over het bestaansrecht van live elektronica begint na het wegsterven van de laatste tonen dan ook weer voorzichtig op gang te komen.

Een echt optreden of niet, Autechre heeft zijn fans op een natural high getrakteerd die nog wel een paar dagen zal nazoemen. Een dikke pluim voor Booth en Brown, want Amsterdam is weer eens met de neus op de feiten gedrukt: Autechre laat zich met niets of niemand vergelijken.

Foto door Pablo Sanz Almoguera (cc).