• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

05 Days Off 2004 - Dag 05 :: Paradiso

Het venijn zit in de staart. Zondags technogeweld uit Chili, Canada en Duitsland als afsluiter van vijf dagen dansen. En nog altijd had Amsterdam er geen genoeg van, zoals bleek uit de volle Paradiso op zondagavond.
18 juli 2004, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: René Passet

Beeld: Katerina Plevkova

Publicatiedatum: 19 juli 2004

"Die klootzak gaat draaien," briest een jongen naast me verontwaardigd. 'Die klootzak' is Ricardo Villalobos (foto linksmidden), 'man of the moment' in technoland. Afkomstig uit Chili maar tegenwoordig woonachtig bij onze oosterburen, waar hij in korte tijd een geduchte reputatie heeft opgebouwd als dj. De verontwaardigde jongen blijkt zwaar fan van hem. "Vorige maand stond ik nog op het strand van Ibiza te dansen voor zijn draaitafels," vertelt hij. "Een fantastische set. En nu wilde ik hem wel eens live aan het werk zien."

Wij ook. Hoe zou zijn psychedelische technoalbum Alcachofa live overeind blijven?
Het zit er niet in, de warrige Villalobos schijnt zijn laptop met muziek vergeten te zijn. Gelukkig heeft hij wel zijn platentas bij zich, en binnen een paar minuten klaagt niemand meer. Hij is echt zo goed als ze zeggen. Al snel gaan de eerste handen in de lucht en bij iedere break neemt dat aantal handen toe. Loeizware baslijnen trekken aan onze broekspijpen, onze armen worden tegelijkertijd langzaam omhoog worden gezogen door de hallucinerende minimale techno. Ogen dicht en dansen. Dansen tot je het zweet van je gezicht voelt gutsen.
Wie de ogen openhoudt en om zich heen kijkt ziet de sfeer in de grote zaal van Paradiso veranderen. Volslagen onbekenden vallen elkaar in de armen. Jongens springen woest op en neer bij weer een magistrale break, voordat de basdrum ze weer tot de orde roept. Iedereen lacht.

Mooi ook om Villalobos van dichtbij aan het werk zien. De dj-cabine staat midden op het podium. Over de hekken eromheen hangen voornamelijk jongens. Trainspotters die een glimp van de beduimelde platenhoezen trachten op te vangen, of foto's maken van hun held met digitale camera's.
Villalobos heeft een hele eigenaardige manier van bewegen. Abrupt, ongecontroleerd bijna. Regelmatig drukt hij zijn ranke vingers tegen zijn oorschelpen en buigt zijn hoofd voorover. Om te luisteren? Of krijgt hij signalen van boven door? Hij blowt er in ieder geval genoeg voor. Om de zoveel minuten krijgt hij joints van fans aangereikt, die hij gretig aanneemt. Het schijnt nog een stuk gekker te kunnen. Villalobos' optreden na het Awakenings-festival eerder deze maand in de Amsterdamse Mazzo was naar verluidt even bizar als onvergetelijk.

Rond half twee 's nachts neemt technoveteraan Richie Hawtin (met fout Hitlerjugend-kapsel) de draaitafels over. Om gelijk een paar tandjes bij te schroeven. De subtiliteit van Villalobos maakt plaats voor de heipalen van de Canadees, waardoor we naar de bovenzaal vluchten. Daar is net het optreden begonnen van Captain Comatose. Deze Wipneus en Pim van het Duitse technolabel Playhouse zijn op het podium leuker dan op de plaat, maar na een kwartiertje heb je hun hilarische act wel gezien. Twee boomlange magere kerels - eentje met een rood kroontje op en de ander met een afropruik - die op wat knopjes drukken, op een koperen bekken slaan en voornamelijk veel vals zingen.

Nee, dan was het optreden dat Spektrum (foto rechts) eerder op de avond in de kleine Paradisozaal gaf een stuk beter. Weliswaar was zangeres Lola herstellende van een flinke verkoudheid en daardoor maar matig bij stem, haar energieke en uitdagende presentatie vergoedde een hoop. De slanke en gespierde zwarte zangeres heeft een indrukwekkend spleetje tussen haar tanden, danst als een Zulu-gogogirl en zingt als Nicolette meets Grace Jones in punkfunkland.

Tussen de optredens door heeft DJ en Playhousebaas Ata de onzalige taak om de kleine zaal gevuld te houden. Aan het begin van de avond zijn de kleurige cirkels op de dansvloer het enige wat beweegt in de verder lege zaal. Maar later op de avond biedt hij een dankbaar (en een stuk subtieler) tegenwicht tegen de harde noten die Hawtin beneden kraakt. Dat kraken gebeurt overigens digitaal, want de Canadees draait voornamelijk met laptops, waarop het (Nederlandse) dj-softwareprogramma Final Scratch is geïnstalleerd. De draaitafels functioneren daarbij slechts als een soort interface. De geluidsjongens van Paradiso hebben het er maar druk mee. De vers geïnstalleerde decibelmeter schommelt constant rond de 100. Hawtin wil harder, maar dat mag niet.
Iemand zou Hawtin kunnen vertellen dat harder niet perse beter is. Iemand als Ricardo Villalobos bijvoorbeeld. Maar die was toen al weg, naar een geheime afterparty ergens in Amsterdam.

» Lees het verslag van Dag 04 :: Paradiso

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=6718
Meer 15 Days Off op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/15-days-off