• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Architecture In Helsinki / Tilly & The Wall

Fragmentarisch theater uit Australië.
11 mei 2006, Rotown, Rotterdam

Tekst: Henri Oogjen

Beeld: Eva Ruiter

Publicatiedatum: 16 mei 2006

Vanavond zouden maar liefst dertien mensen het podium van Rotown betreden, met een arsenaal aan instrumenten: variërend van tapdansschoenen tot een schuiftrombone. Gelukkig voor het iets te krappe podium werd het aantal personen verdeeld over twee onvergetelijke concerten, met veel ruimte voor experiment.

De onschuldige, meerstemmige kinderpop van Tilly & The Wall [foto rechts] weet zich live op meerdere manieren te onderscheiden van andere vrachtladingen kinderpop. Ten eerste heeft het overwegend vrouwelijke ensemble geen drummer. Daarvoor in de plaats staat een tappende percussioniste op de voorgrond, die de instrumenten deels aan haar lichaam heeft gebonden. Dit was dermate indrukwekkend voor de ongeveer 150 liefhebbers van gekke pop, dat elk liedje met luid applaus werd ontvangen. De percussioniste was met haar ritme en intensiteit een betere aanvulling op de ironische samenzang en de melodieuze pianoriedeltjes van de band dan een pak slaag op een drumstel zou zijn geweest.

Toch was zij niet het enige geheim. Waar bijvoorbeeld de Moldy Peaches vooral grappig zijn, is deze superband op het label Team Love van Connor Oberst (Bright Eyes) ook nog eens dynamisch en complex, met intelligentie en charme. In deze conditie staat ze een rooskleurige toekomst te wachten, met ongetwijfeld veel tapdans-spin-offs.

Een hele klus voor het Australische octet Architecture In Helsinki [foto links] om hier nog overheen te komen. Gelukkig was de formatie bijzonder genoeg om te overtuigen. Architecture In Helsinki is een collectief dat de wetten van de popmuziek goed heeft begrepen. Dat betekent: uitgaan van een mooie melodielijn, met voldoende spanning om te beklijven. Het prettige aan het album In Case We Die, en ook aan het live-optreden, is dat die wetten vervolgens compleet overhoop worden gegooid.

Het resultaat is een fris en fruitig allegaartje dat kan doorgaan voor het doorgeslagen nichtje van Arcade Fire of de twee-pop vriendjes en vriendinnetjes van The Polyphonic Spree en The Fiery Furnaces. De bandleden wisselen elk nummer van instrument: de drummer pakt net zo makkelijk een trombone, gitaar of duimpiano. Tegelijkertijd wisselt de zo nu en dan hysterische en onnavolgbare zang van alleskunner Cameron Bird af met de speelse stem van zangeres Jamie Mildren.

Fragmentarisch is het zeker. De ongeorganiseerde harmonie wordt echter zo vakkundig de ruimte in gesmeten dat elk fragment zijn eigen spanningsboog heeft. Het publiek hangt tot aan het prachtig opgebouwde slotnummer ‘Do The Whirlwind’ aan de lippen van de eigenzinnige muzikanten uit Fitzroy. Deze Australiërs voegen zich qua niveau bij andere supergroepen die zich de laatste jaren hebben ontwikkeld, zoals het eerder genoemde Arcade Fire, Animal Collective en Broken Social Scene. Allemaal bands die op bijzondere wijze samenspel creëren uit onalledaagse concepten en instrumenten. De uitwerking kan theatraal zijn, of fragmentarisch; maar is altijd dynamisch en indrukwekkend. Een podiumpubliek wenst niets liever.

http://www.kindamuzik.net/live/architecture-in-helsinki/architecture-in-helsinki-tilly-the-wall/12866/
Meer Architecture in Helsinki op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/architecture-in-helsinki