• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Arch Enemy / Destruction / Abigail Williams / Triosphere

Voor elk wat wils.
11 december 2009, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Thijs Gouwerok

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 14 december 2009

'Voor elk wat wils' lijkt het motto vanavond in de Melkweg, waar vier metalsubgenres worden vertegenwoordigd door bands uit evenzoveel verschillende landen. Het Noorse Triosphere is de grote onbekende en mag daarom al om half zeven aftrappen. Het kwartet blijkt traditionele heavy metal te spelen met een gespierd modern geluid en een zangeres die qua stijl het midden houdt tussen Bruce Dickinson en Astrid Kunst van Stereo. Een recept met potentie, maar de uitvoering is nog te rommelig. Ook op de meerstemmige vocalen mag nog wat meer worden geoefend, maar Triosphere is niettemin een verrassend lekkere opener.

De New Yorkse symfonische blackmetalband Abigail Williams [foto onder] kreeg recentelijk de nodige bezettingswisselingen te verduren, waarbij vooral het verlies van toetseniste Ashley Ellylon aan Cradle of Filth een fikse aderlating leek. Afgeslankt tot een kwartet en met toetsen uit blik klinkt de band prompt een stuk minder 'Tim Burton'. De behoorlijk giftige black metal komt hard, snel en strak, dat laatste met dank aan de net iets te vlijtig zijn clicktrack vol tikkende drummer. De dynamiek moet daarom vooral komen van de sporadische metalcorebreakdowns.

Destruction [foto onder] vormde in de jaren tachtig met Kreator en Sodom het triumviraat van de Duitse thrash metal. De 'chaoti-thrash' uit de hoogtijdagen is op plaat inmiddels ingeruild voor een meer strakgetrokken geluid, maar live laat het trio er geen misverstand over bestaan dat het stamt uit de tijd dat metal via punk nog in verbinding stond met de rock-'n-rollslagader.

Gitarist Mike Sifringer is een lust voor het oog met zijn kogelriem, vlassnor en pluizige krullenbol en vuurt zijn ophitsende riffs en solo's gretig rondstuiterend af. Zanger/bassist Schmier lijdt inmiddels dan wel aan de gevreesde Ziekte van Robb Flynn, maar toont zich een voorbeeldig frontman door op en neer te pendelen tussen de drie (!) doodshoofdmicrofoons voor aan het podium. Hij kondigt 'The Damned' aan als "een rustig liedje voor de dames", om vervolgens na krap twee minuten grijnzend door te schakelen naar een medley van old school snelheidsmonsters. Zowaar, Duitsers met gevoel voor humor.

Daar valt Arch Enemy [eerste foto] zangeres en landgenote Angela Gossow nooit op te betrappen. Met een grunt waar menig mannelijk collega jaloers op kan zijn is zij de blikvanger bij het verder uit Zweden bestaande melodieuze deathmetalkwintet. Getuige het grote aantal Arch Enemyshirts in de zaal komt het leeuwendeel van het publiek toch voor de headliner, waarbij opvalt hoe populair de ook al weer zo'n vijftien jaar meedraaiende band is bij jong en oud, man en vrouw.

Die 'grootste gemene deler'-factor gaat ook op voor de muziek. De gitaristen Michael en Chris Amott verliezen het op originaliteit en intensiteit nu eenmaal ruimschoots van bijvoorbeeld hun Zweedse collegabroertjes Anders en Jonas Björler (The Haunted). Arch Enemy klinkt daardoor vaak te gestroomlijnd en eenvormig, en wordt vanavond ook al niet geholpen door het matige zaalgeluid. De band gooit er vanwege het per abuis ontbrekende decor weliswaar qua inzet een schepje bovenop, maar slaagt er niet in Destruction kwalitatief te overtreffen, al valt er over enthousiasme in de zaal nauwelijks te klagen. Het is tenslotte niet voor niets een avond van 'voor elk wat wils'.

http://www.kindamuzik.net/live/arch-enemy/arch-enemy-destruction-abigail-williams-triosphere/19585/
Meer Arch Enemy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/arch-enemy