• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Andrew Bird / Phosphorescent / Laura Marling

Dronkemansliederen, meisjestragiek en sprankelende popmelodieën.
07 mei 2009, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Timo Koren

Beeld: Josselien van Eijk

Publicatiedatum: 09 mei 2009

Het is een volle avond in Paradiso, met drie talentvolle en eigenzinnige singer/songwriters op het programma. Phosphorescent mag als eerste aantreden. Matthew Houck, die voor deze gelegenheid een band heeft meegenomen, speelt veel nummers van zijn recente Willie Nelsoncoverplaat To Willie. Behoorlijk dronken zwalkt hij het podium over. Hij zwaait geregeld met zijn flesjes Corona door de lucht en maakt ruzie met zijn microfoonsnoer. Het resulteert in een rommelige set, voornamelijk duidelijk in afsluiter 'The Party's Over', als er per ongeluk een verkeerde sample op staat. Toch is het zeker geen slecht optreden; Houcks stem klinkt nog steeds geweldig en eigen werk als het onvolprezen 'Wolves' blijft moeiteloos overeind staan. Maar Phosphorescent haalt niet zijn gebruikelijke niveau.

Laura Marling lijkt moe. Ze straalt minder dan weleer en er verschijnt maar zelden een glimlach op haar gezicht. Toch klinkt haar ontwapenende folkpop nog steeds zeer charmant. Haar liedjes klinken eigentijds, maar lijken tegelijkertijd geworteld in de Britse folktraditie. Haar stem klinkt goed en de bierdrinkende celliste naast haar is een waardevolle toevoeging. Uiteindelijk, wanneer het publiek stil is, is er genoeg ruimte om mee te gaan in de meisjestragiek van Marling, misschien wel het best verwoord in de afsluiter: "There's a boy across the river, but alas, I cannot swim." Helaas weet je dat ook Laura Marling betere optredens heeft gegeven.

Hoofdprogramma Andrew Bird [foto's] voldoet wel aan de hoge verwachtingen. Wanneer de stijlvol geklede Amerikaan in zijn eentje het podium betreedt, krijgt hij een warm onthaal. Bird speelt live wat samples in met zowel handgeklap, gefluit als viool en speelt daar vervolgens overheen. Een trucje dat hij de hele avond blijft gebruiken. Na één nummer komt er een band op het podium, die weinig ruimte van Bird krijgt. Ondanks wat interactie tussen de bandleden en wat grapjes onderling is het Andrew Bird die centraal staat.

Zijn vaak enigszins gedragen nummers worden stijlvol aangekleed door hemzelf en de uitstekende band. Door zijn hoogstaande gefluit krijgen de liedjes een pakkende melodie mee, en klinken ze minder tragisch. Bird houdt alles onder controle; zelfs wanneer de band hard speelt en hij met zijn strijkstok in de lucht zwaait, heeft hij de touwtjes in handen. Wanneer hij uitbundig speelt, sprankelt zijn muziek nog meer dan op zijn album. Het staat in schril contrast met de droogkomische wijze waarop hij het publiek te woord staat.

Ergens naar het einde toe lijkt Bird zichzelf te herhalen. Maar net voordat alles op elkaar begint te lijken, besluit hij in de toegift nog een solonummer ten gehore te brengen, roept hij de hulp van Laura Marling in en sluit hij af met een cover van The Handsome Family. Een zeer geslaagde avond, met als een van de hoogtepunten Birds prachtversie van 'Natural Disaster'.

http://www.kindamuzik.net/live/andrew-bird/andrew-bird-phosphorescent-laura-marling/18576/
Meer Andrew Bird op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/andrew-bird