• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amusement Parks On Fire

Jengelende schoenenstaarder.
04 november 2005, Vera, Groningen (NL)

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 07 november 2005

Amusement Parks on Fire is de hype van het moment. In drie jaar tijd schreef de nu 20-jarige Michael Feerick zijn titelloze debuut bij elkaar, vol met shoegazer- en postrockreferenties. Dat willen we natuurlijk heel graag live zien en Vera liep dan ook behoorlijk vol voor Michael en zijn band.

Feerick blijkt een blond, bleekscheterig menneke, dat het podium opstapt met een zelfverzekerde, bijna arrogante uitstraling. “Goed, ik ben dan nog maar 20 jaar oud,” lijkt hij te zeggen, “maar ik maak wel verdomd goede muziek. Dat je het maar even weet.”
Dat klopt: de muziek is prima. En loeihard. Er wordt een bijna voelbare muur van geluid opgetrokken. Een flinke bak gitaardistortion wordt over het publiek uitgestort. Dat de op plaat wel aanwezige subtiliteiten onder al dat lawaai worden begraven, is niet zo erg. Amusement Parks on Fire blijkt een behoorlijk overdonderd en meeslepend live-geluid te hebben.
De eerste nummers moet de band er nog even inkomen; het geluid moet nog even goed worden afgesteld en de bandleden lijken nog even te moeten acclimatiseren. Als dat achter de rug is, kan het ook los. Het volume stijgt en de blik zakt automatisch naar de schoenen.

En dan ben je net prettig je schoenveters aan het bekijken, als je blik abrupt omhoog wordt getrokken: Michael Feerick begint te zingen. Op plaat is zijn stemgeluid nog best aan te horen, mede omdat het vrij diep in de mix begraven ligt, maar live houdt het niet echt over. Feerick heeft een zeikerige, ietwat nasale intonatie, waardoor hij voortdurend klinkt als een jengelend kind dat niet naar school wil. Waar de sfeervolle muziek je voortdurend weet mee te slepen en het volume je overdondert, werkt Feericks zang vrijwel constant op de zenuwen. Toch een beetje jammer, want muzikaal staat Amusement Parks on Fire als een huis.

Wellicht hoort het bij de shoegazers; je publiek niet aankijken, na een klein uurtje zonder blikken of blozen van het podium verdwijnen en het verdommen om een toegift te spelen. Dus dat doen Michael Feerick en zijn live-band ook, hoewel de gitarist zich regelmatig laat verleiden tot een glimlach. Waar dat nonchalante chagrijnige bij de meeste schoenenstaarders wel wat had, komt het bij Feerick nog niet over. In zijn geval heeft het meer weg van een boze puber die iedereen stom vindt en lekker geen toegift wil spelen. Ook dat is een beetje jammer.

http://www.kindamuzik.net/live/amusement-parks-on-fire/amusement-parks-on-fire-11119/11119/
Meer Amusement Parks On Fire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amusement-parks-on-fire