Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Onlangs is in Nederland het titelloze debuut van Amusement Parks On Fire lovend onthaald. De 20-jarige Michael Feerick laat een frisse wind door de postrock waaien. Een beetje laat komen we daar wel achter, want het album is al ruim twee jaar af. Het aloude probleem van het vinden van de juiste platenmaatschappij en distributeur is daar debet aan. Maar waar wij Hollanders nu nog likkebaardend het debuut luisteren, heeft Feerick zich al drie stappen verder ontwikkeld.
Het verhaal van Feerick verschilt niet veel van dat van zijn medemuzikanten. Tiener verveelt zich te pletter in saai Brits dorp, komt een instrument tegen in het ouderlijk huis en ontwikkelt zich tot multitalent. Michaels eerste project moet echt zijn eigen ding worden, en dus speelt hij alles zelf in. Het resultaat is het titelloze debuut zoals wij dat kennen: ijle en nasale zang, een muur van gitaargeluid, glijdende shoegazers en straffe tempo's die worden afgewisseld met momenten van rust. Misschien niet heel vernieuwend, maar wel heel goed in zijn soort.
Met het album Amusement Parks On Fire maakt Feerick zijn statement, maar het is natuurlijk niet mogelijk om dat trucje op het podium te herhalen. "Ik heb toen weer een band om mij heen verzameld. Weer ja, want voordat ik hieraan begon, speelde ik ook al in bandjes", vertelt Feerick. In eerste instantie zijn de optredens kleinschalig, maar Amusement Parks On Fire moet het hebben van de mond-tot-mond-reclame. Bij elk optreden is de zaal weer een beetje voller, en na elk optreden stijgt de teller van de cd-verkoop.
Niet gek dat na verloop van tijd de Britse indie-media Amusement Parks On Fire oppikken. Het debuut krijgt eindelijk een serieuze release. "Maar ik was al weer verder geëvolueerd", zegt Feerick. Hoe graag zijn platenmaatschappij het ook anders zag, hij komt met een e.p. als opwarmertje voor het tweede album. Geen videoclips en singles meer ter promotie van het eerste album, maar ‘Blackout’ is de norm. En potverdorie, wat een geniaal nummer is dat. Of niet? "Ik hoor natuurlijk wel dat er verschil is met het eerdere werk, maar ik zou niet kunnen zeggen dat het beduidend beter is dan het vorige. Het is erg moeilijk om een favoriet aan te wijzen binnen je eigen materiaal", vindt Feerick. "Weet je, misschien vindt je dit nummer zo veel beter doordat het is geschreven met de band, niet meer door mij alleen."
Blackout slaat aan in Engeland en staat wekenlang hoog genoteerd in de NME Chart, een toonaangevende lijst op het gebied van alternatieve muziek. Ondertussen komt het debuut ook buiten Engeland uit. De carrière van Feerick komt in een stroomversnelling. "Het bevalt me allemaal erg goed, nu is het nog leuk. Maar ik zou niet kunnen zeggen of Amusement Parks On Fire over vijf jaar nog bestaat. Misschien zijn we wel op elkaar of op het muzikantenleven uitgekeken", zegt hij. Heeft Feerick dan geen ambities? "Jawel, maar ik denk gewoon niet zo ver vooruit."
Om dan toch een beetje vooruit te kijken: hoe gaat die tweede plaat klinken? "In het verlengde van ‘Blackout’. Op het debuut klonk ik nog wel eens naïef, dat heb ik er nu wel afgeschud denk ik. Ik heb in de afgelopen twee jaar zo veel geleerd. Het geluid is gerijpt. Het zal nog steeds postrock zijn, maar wat scherper en misschien meer to-the-point. Of juist nog meer sfeervolle en ingewikkelde geluidsmuren."
http://www.kindamuzik.net/interview/amusement-parks-on-fire/amusement-parks-on-fire-denkt-niet-vooruit/11420/
Meer Amusement Parks On Fire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amusement-parks-on-fire
Deel dit artikel: