• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Amplifier / Long Distance Calling / Schizoid Lloyd

Een paar vierkante meter aan effectpedalen.
28 mei 2011, Patronaat, Haarlem

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Niels Vinck

Publicatiedatum: 31 mei 2011

Extra toegevoegde lokale voorprogramma's zijn meestal een reden om nog eens aan de bar te gaan kletsen. Af en toe is er natuurlijk een uitzondering, zoals bijvoorbeeld Schizoid Lloyd. De winnaar van de lokale Rob Acda Award en de Utrechtse HU Popprijs baseert zich sterk op Pink Floyd en Genesis, met ook oog voor de speelsere vaudeville-elementen van die bands. Er is dus zeker geen sprake van navelstaarprog. Ondanks die nadruk op het verleden zijn de heren ook beslist niet retro te noemen; daarvoor klinken te veel invloeden van acts als System of a Down en Opeth in de muziek door. In het Patronaat gaat het nog wel eens niet helemaal soepel met de vocalen, maar op andere momenten laat de band horen wel degelijk zangtalent in huis te hebben. Over enkele maanden moet het debuut van Schizoid Lloyd verschijnen. Dat wordt een plaat om in de gaten te houden.

De mix van postrock en stoner van het Duitse Long Distance Calling wil op de plaat nog wel eens wat langdradig worden. Live staat het instrumentale kwartet echter als een huis. De meer atmosferische gedeelten, die overkomen als postrock by numbers, worden weggelaten. Long Distance Calling op het podium is all about the rock, inclusief de bijbehorende machoposes. De Duitse groovemachine dendert onstuitbaar voort, met een hoofdrol voor Janosch Rathmer, die in de beste traditie van Jon Bonham drumt. Hij compenseert daarbij zijn uncoole clicktrackkoptelefoon door te spelen op een heel mooi plexiglas drumstel.

Manchester United wordt op het moment dat het uit diezelfde stad afkomstige Amplifier [foto's] speelt van het veld getikt. Wat de band op het podium van het Patronaat doet, heeft qua technisch vernuft meer overeenkomsten met Barcelona. Het trio, dat zich muzikaal ergens in de driehoek Tool, Pink Floyd en Muse bevindt, is voor deze tour versterkt tot een kwartet door het aantrekken van gitarist Steve Durose (ex-Oceansize). Die staat echter te spelen alsof hij al jaren in de band zit, terwijl alleen uit het hoofd leren wanneer welk effect gekozen moet worden uit de paar vierkante meter aan pedalen al een enorme opgave moet zijn geweest.

Amplifier is op dit moment nog niet in staat om af te wijken van wat vooraf is afgesproken om te gaan doen op het podium. Bij songs van het onlangs uitgebrachte album The Octopus blijft het dan ook bij versies die vrijwel tot op de noot perfect klinken. Er staat echter genoeg sterk materiaal op die plaat en de band heeft ook nagedacht over de aankleding: de leden spelen allemaal in het zwart, dragen stropdassen met daarop het octopuslogo dat ook de albumhoes siert, en de lichtshow is uitstekend. Het 'alsof-je-de-cd-op-een-hele-grote-installatie-draait'-effect, dat vaker bij progrockbands optreedt, steekt desondanks in het Patronaat ook af en toe de kop op. Het is zo'n beetje de meest lullige kritiek die je als band kunt krijgen - klinkt het perfect, is het nog niet goed - maar Amplifier heeft die alles overstijgende, geestverruimende spacerockjam in zich. Ooit komt die nog wel.

http://www.kindamuzik.net/live/amplifier/amplifier-long-distance-calling-schizoid-lloyd/21668/
Meer Amplifier op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/amplifier