Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Buiten komt de regen met bakken uit de lucht vallen en dus is Mark Eitzel, zanger in de band American Music Club [foto rechts], in een ongewoon goede bui. Geen beter weer is denkbaar voor een gezelschap dat al sinds het debuut The Restless Stranger uit 1985 hofleverancier is in gitzwarte gitaarsongs waarin geen sprankje vrolijkheid is te bekennen.
Gekleed in een enigszins verkreukeld doodgraverskostuum wappert Eitzel flink met zijn armen en maakt continu spastische bewegingen die op de grens liggen van nervositeit en enthousiasme. Daarnaast vertelt hij een onsamenhangend verhaal over een affaire met een junkie die sterft in het toilet van een snackbar, alsof naargeestige songs als 'Outside This Bar There's No One Alive' de uitzichtloosheid van het bestaan niet voldoende benadrukken.
Eitzel en zijn nederige band geven je inderdaad het gevoel dat er in een troosteloze stad als Haarlem niemand meer leeft. Wie niet bang is voor een confrontatie met de zelfkant van het leven en tegelijkertijd het gebrek aan interessant nieuw materiaal voor lief neemt, krijgt vanavond een aangename portie zwartgalligheid voorgeschoteld.
Het lijkt volstrekt onmogelijk: als eerst optredende singer-songwriter weet Ben Weaver [foto onder] in somberheid de eigenzinnige Mark Eitzel nog iets te overtreffen. In tegenstelling tot zijn eerdere solo-optredens speelt de nukkige en bijna bewegingsloze jongeman met een uitstekende bassist en dito drummer op het podium, waardoor zijn nummers nu veel steviger klinken dan voorheen. Wie verwacht dat de aankleding voor luchtige arrangementen zorgt, vergist zich. Vanavond geeft zijn iets te lange set vooral een verstikkend gevoel.
Een nummer op een banjo of een voorleesminuutje uit zijn boek zijn hoe dan aangename verrassingen en creëren lucht tussen zijn trage en verhalende plattelandssongs die aan de vroege Tom Waits doen denken.
Tussen de Amerikaanse sombermannen Ben Weaver en Mark Eitzel weet het Canadese trio Elliott Brood een bescheiden feestje te kweken. De behoorlijk intense folkrock voert het tempo van de avond flink op en laat opnieuw horen waarom deze band een publieksfavoriet is. De geknepen zang en inwisselbare songs lijkt men voor lief te nemen. Op plaat en voor een tweede of derde keer is Elliott Brood toch een stuk minder leuk. Een leuke vondst is wel het met kerstverlichting versierde drumstel.
Deze show is toch voor het grootste deel een herhaling van een eerder optreden op Roots of Heaven, het Haarlemse festival dat nu blijkbaar alleen nog in dit soort kleinschalige evenementen voortgang kan vinden. Het zij zo.
http://www.kindamuzik.net/live/american-music-club/american-music-club-elliott-brood-ben-weaver/17553/
Meer American Music Club op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/american-music-club
Deel dit artikel: