• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alice In Chains

De geest van Layne Staley.
19 november 2009, 013, Tilburg

Tekst: Ruud van Esch

Beeld: Grietje Stam

Publicatiedatum: 20 november 2009

Het is niet alleen uit reünieoverwegingen dat Alice in Chains voor de tweede keer in korte tijd in Nederland speelt. Het nieuwe album Black Gives Way to Blue bewijst dat de band ook met Layne Staleyvervanger William DuVall in vorm is. Toch is 013 voornamelijk gevuld met publiek dat het grungetijdperk als puber heeft meegemaakt. Inmiddels is een shirt over een longsleeve dragen wederom in de mode. Gevoel voor timing kan Alice in Chains niet ontzegd worden.

Jeugdsentiment is Alice in Chains gelukkig niet vreemd. Het optreden is opgebouwd rond Dirt, dat met Ten en Nevermind bovenaan de lijst van klassieke grungeplaten prijkt. 'Rain When I Die' opent de set. 'Them Bones' en 'Dam That River' worden als onafscheidelijk setje afgevuurd. 'Would?' en 'Rooster' zijn de gedoodverfde afsluiters. Waar veel bands live een tandje sneller spelen, hangt Alice in Chains eerder een beetje achterover, wat de hechte samenzang tussen Cantrell en DuVall nog eens extra benadrukt.

Halverwege is het tijd voor een eerbetoon aan dat andere jarennegentigfenomeen: unplugged sessies. Drie barkrukken worden het podium opgesleept voor een intermezzo, waarin natuurlijk 'Heaven beside You' aan bod komt. Het nostalgiegehalte stijgt naar nieuwe hoogtes, terwijl de vaart tijdelijk uit het optreden verdwijnt.

Voor Jerry Cantrell is de avond ook een gelegenheid om voor eens en altijd duidelijk te maken dat híj de grote man achter Alice in Chains is. Geef hem eens ongelijk, in de jaren negentig ging zowat alle aandacht uit naar Staley. Regelmatig neemt de gitarist/zanger/songschrijver de centrale positie in, terwijl DuVall een gitaar ter hand neemt en noodgedwongen een stapje opzij doet.

Op de vocale prestaties van diezelfde DuVall is overigens weinig aan te merken. Hij zingt zuiver en voelt zich zichtbaar thuis op het podium. Wie de ogen sluit waant zich bij een Alice in Chains optreden in de originele bezetting. Echter, het vrolijke voorkomen en het atletische lichaam van DuVall vormen een schril contrast met de getormenteerde verschijning van Staley. Buiten de nummers van het laatste album is DuVall de Idolskandidaat die zijn voorbeeld perfect imiteert. Het is prijzenswaardig dat hij zichzelf blijft, zeker gezien het feit dat de geest van Staley hem de rest van zijn leven zal achtervolgen.

http://www.kindamuzik.net/live/alice-in-chains/alice-in-chains-2605/19478/
Meer Alice In Chains op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alice-in-chains