• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alec Empire

Hupsen op zieltogende stuipen van een voormalige meester.
06 mei 2009, Paradiso (Bovenzaal), Amsterdam

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 09 mei 2009

Atari Teenage Riot was een bak enorme tyfusherrie die live zowel industrial-freaked-out-coke/speedheads als punkers die ook nog wel 'iets' met elektronica wilden verdragen ertoe aanzette gezamenlijk een moshpit te bouwen. En oké, een losgeslagen - al dan niet labiele - persoon wilde ook nog wel met zijn of haar ledematen zwiepen, maar de gemene deler koos toch wijselijk het hazenpad vanwege het ongezonde volume en/of de brute agressie.

Frontman Alec Empire heeft een soloplaat gemaakt die in weinig lijkt op zijn voorgaande werk en onlangs verscheen een zeer verdienstelijke mix-cd die van hetzelfde getuigt. In Paradiso kiest hij voor de botter dan botte bijl. En dat pakt verschrikkelijk slecht uit.

Immers, de impact van Atari Teenage Riot lag niet in Alec Empire alleen. De impact van zijn solowerk ligt vooral in de nuance. Dat laatste is volkomen absent. Empire kiest voor de beuk en de botte beuk. Heel erg leuk voor aftandse en verstokte Atari Teenage Riot-adepten die nog eens willen rondhupsen en -moshen op derderangsgabberbeats met een industrialsausje, maar ontzettend achterhaald.

Nu ja - Empire zit er niet echt mee. Zijn publiek bestaat grotendeels uit oudere jongeren die zijn blijven hangen in wat men dan digital hardcore industrial enzovoorts noemt. Dát publiek ziet in hem een held. Dat kan echter niet verhullen dat Alec Empire, wellicht nog méér dan Trent Reznor - ook al zo'n reliek uit de oude industrialschool - op zijn retour is.

Zijn publiek vreet het muzikaal wél interessante materiaal dat de man heden ten dage maakt niet; het wil gewoon als vanouds beuken en hupsen. En het ergste is: Alec Empire levert op verzoek precies dát met een verzengende set op belachelijk hard volume waarin niets meer aan nuance te ontwaren valt en die dus in feite paarlen voor de zwijnen is.

Waar men progressie van Alec Empire mocht verwachten (die hij op plaat nu ook echt brengt), kiest hij voor gemakszucht en crowdpleasing. Zelfs hij valt dus ten prooi aan niets dan regressie en daarmee breekt hij een 'revolutie' die hijzelf ooit gestart heeft, in de knop.

Hoe hard je ook mosht, hoe hard je ook met je manen zwiept, het keizerrijk van Alec Empire brokkelt af waar je bij staat. Het is een jammerlijk gepasseerd station; een reliek en dit zijn de laatste zieltogende stuipen daarvan. De keizer kan zoveel meer, maar zijn discipelen willen makkelijk en hij brengt hen niets meer dan dat. Een afgang voor hém en voor zijn volgelingen.

http://www.kindamuzik.net/live/alec-empire/alec-empire-1060/18577/
Meer Alec Empire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alec-empire