• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

A Perfect Circle

Verwachtingen worden ruimschoots overtroffen.
30 januari 2004, 013, Tilburg (NL)

Tekst: Sven Schlijper

Publicatiedatum: 30 januari 2004

Stond A Perfect Circle vorig jaar nog met Deftones in de Ahoy, nu was Billy Howerdels band terug voor hun tweede eigen concert op Nederlandse bodem. Twee albums en evenzoveel shows hier en toch een reputatie en fanbase om u tegen te zeggen; daar hoef je je niet voor te schamen. Op deze Europese tournee gaat de tocht langs piepkleine en redelijk grote zalen. Verwachte plaats van handeling was dan ook de Bijlmerse Bierhal, maar het werd de intieme 013. Gezegend met zicht voor iedereen en een prima geluid kregen de Nederlandse fans zo - na de De Melkweg in 2000 - in Tilburg de koek weer op een presenteerblaadje aangereikt.

Voordat het zover was, mocht een prille ster aan de rockhemel haar kunsten vertonen. Auf Der Maur, vernoemd naar de achternaam van hun frontvrouw en ex-Hole bassiste Melissa, pakt op plaat uit met een breed spectrum aan tamelijk catchy stevige rocktracks. Live bleef deze pastiche van de betere rock fier overeind. Queens Of The Stone Age, The Smashing Pumpkins, Ric Ocasek, Black Sabbath: Mel kent haar pappenheimers en maakt er een smakelijke cocktail van. Het moet gezegd, niet in het minst door haar bevallige uiterlijk. En dan druk ik me nog zacht uit. Een band met een zingende bassist(e) is op zich al zeldzaam, maar wanneer die dan ook nog op Melissa's manier tekeer kan gaan met het instrument en voorzien is van een zachthese, charmant warme stem is vervoering niet ver weg. Als ze een van haar prijsnummers ('Taste You') dan ook nog half in het Frans zingt, ga ik zowat door mijn knietjes…

Veel concerten heeft Auf Der Maur er nog niet opzitten, maar toch stond de show niet meer in de steigers. Wat sierpleisterwerk hier of daar kan geen kwaad en zou de op de loer liggende eentonigheid oplossen, maar nu al hebben we met Auf Der Maur een prachtkandidaat voor de zomerfestivals te pakken. Veertig minuten snoeihard beukend en innemend bracht Melissa om met haar eigen woorden te spreken een "saluut aan de Nederlandse muziekliefhebbers". We doen er goed aan om volgende keer weer op haar appèl te verschijnen.

Omdat laatste treinen noordwaarts altijd een probleem vormen bij een concert in Tilburg was het een verademing om al om kwart over negen de zaallichten te zien doven. A Perfect Circle kwam op. En dat hebben we geweten! Onder oorverdovend volume begon een dik uur "alternatieve" high-tech rock van nu met metalrandjes; opzwepend, bruut, maar ook gecalculeerd ingetogen of gedragen majestueus. Kortom: een doeltreffend afgevuurde regen aan pijlen recht door de ziel.

De van Tool-concerten bekende knikkende hoofdjes waren ook nu niet van de lucht; dans- of moshbaar zijn A Perfect Circle's nummers immers niet. Gevangen in een vacuüm van pure passie werd de zaal ondergedompeld in een setlist vol hoogtepunten. Zo werden alle registers na het openingsnummer al meteen opengetrokken; 'Pet', met zijn dwingende splijtende gitaarlijn, en 'The Hollow' pookten het vuurtje knetterend op. Met als resultaat een elektrische atmosfeer die bijna doorbroken werd door het enige zwaktebod van de avond: het doelloos kabbelende 'Blue'. Uitschieters aan de positieve kant waren er in overvloed: de nieuwe bewerking van 'Orestes', het magistraal opgebouwde 'The Package' en het straffe 'The Outsider'.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat A Perfect Circle niet of nauwelijks nieuwe wegen inslaat of zichzelf een improvisatie toestaat. Verder dan een vreemd soort niet-grappige humor komen ze niet. Jammerlijk laten ze de kans voorbij gaan om – als het publiek het al zingt – heel kort in te haken en het openingsthema van The A-Team te spelen. Ze waren immers zelf begonnen met geneuzel tussen de nummers door met in de hoofdrol Mr. T. Voor dat soort ad hoc-grollen is geen ruimte. Wel werden we door James Iha getrakteerd op een hilarische cover van 'I Want It That Way' (jawel, van Backstreet Boys!).
Weinig zeggende opmerkingen, zo lijkt het misschien. Wel tekenend voor de perfectionistische houding van de groep. Want muzikaal is alles, maar dan ook echt alles, tot in de puntjes uitgedacht en gerepeteerd. Tijdens de soundcheck werd maar liefst tot driemaal toe de bewerking van 'Orestes' gerepeteerd en nog liep het tijdens de show niet helemaal vlekkeloos. Andere soundchecknummers werden in de show helemaal niet gespeeld. Het laat zich raden waarom. Het resultaat van deze manier van werken is een zwaar geoliede machine, die nergens knarst, piept of kraakt. Een apparaat dat doet waar het voor gemaakt is, als alle delen perfect werken. En dat deden ze 99% van de tijd. Perfect is their middle name…

En zo was het derde concert van A Perfect Circle in Nederland hun beste. Met meer variatie in de uitvoering dan ooit, met overrompelende kracht en dramatiek en vol passie (al kwam die vooral van Keenan). Misschien zien we A Perfect Circle nog langskomen op de festivals, want anders begint het lange wachten weer. Tot die tijd proberen we de scherven op te rapen en de boel te lijmen. Emotioneel gezien maakt A Perfect Circle namelijk meer kapot dan je lief is. Dat je daar zo van kunt genieten en dankbaar voor kunt zijn; dat is toch ware kunst?

http://www.kindamuzik.net/live/a-perfect-circle/a-perfect-circle-5095/5095/
Meer A Perfect Circle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-perfect-circle