• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Nuits Botanique 2004: Dag 8

Mooie gitaarmuziek en virtuoze Jamaicaanse klanken.
14 mei 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Geertje Cools, Hans Van der Linden en Koen Mariën

Beeld: Thomas Bartosik

Publicatiedatum: 15 mei 2003

ORANGERIE :: Starfield Season, Timesbold, Explosions In The Sky
De Orangerie stond helemaal in het teken van gitaren. Als eerste was het de beurt aan jonge Belgische belofte Starfield Season (foto links midden). Het was niet slecht maar de belofte werd niet volledig ingevuld. Deze jongens spelen dromerige, sfeervolle gitaar(post)rock met op regelmatige tijdstippen de nodige uitbarsting. De songs zitten vol hooks en tempowisselingen, ideeën genoeg, maar daardoor was het steeds weer moeilijk om echt door een nummer meegesleept te worden. Bij 'November', een van de drie nummers op hun recent uitgebrachte split-album met Willo The Wisp, lukte het nog maar de andere nummers zaten wat te volgepropt. Ze bleken echter hun dagje niet te hebben en in topvorm zijn ze misschien net daardoor heel catchy.

Timesbold (foto rechts onder) zat verveeld met het feit dat ze slechts veertig minuten mochten spelen terwijl ze dertig nummers klaar hadden voor ons, het publiek waar ze zo van houden! Het New Yorkse Timesbold is, naast My Morning Jacket, een band die, hoewel ze een van mijn favoriete genres spelen (we zouden het rustige gitaarcountry kunnen noemen) toch aan mijn aandacht is ontsnapt. Ik was dan ook aangenaam verrast door hun breekbare, melancholische songs. Jason Merritt, ook bekend als Whip, heeft duidelijk kaas gegeten van het songschrijven. Met hun banjo's en zingende zaag namen ze stilaan het publiek in en vooral in bisnummer 'Gin I Win' waren ze pas echt op temperatuur. Maar toen waren de veertig minuten al lang om.

Voor Explosions In The Sky was deze Nuit Botanique het laatste concert na vier maanden touren, en ze zouden zich nog eens extra geven. Wat zou dat niet worden, hun drie voorbije concerten in België indachtig. Het was weerom fantastisch - wat een prachtig gitaargeluid - maar de balans tussen de meer ingetogen en de hardere stukken helde al eens te vaak over naar het eerste, waardoor de greep bij je nekvel wat losser werd. Maar dan was er gelukkig de drum die de gitaristen weer in het gelid dreef. Het publiek lustte er meer van maar ondertussen weten we dat Explosions In The Sky nooit bisnummers speelt. Doch niet getreurd, nog maar 63 keer slapen en ze keren weer terug uit Texas naar de festivalpodia van Dour en Rock Herk.
(gc)

ROTONDE :: Iron + Wine, Chris Eckman
Terwijl buiten het feestgedruis zich langzaam opmaakte voor Explosions In The Sky en The Skatalites werden de bezoekers die de Rotonde opzochten getrakteerd op een mooie avond waarin een intieme sfeer centraal stond. Iets na acht betrad Sam Beam het podium. Omgeven door zachte diffuse lichtstralen nam hij een gitaar ter hand en opende hij in alle eenvoud met 'Radio War'. Op de laatste Iron + Wine-plaat werd het materiaal mede met behulp van een aantal kompanen ingespeeld maar door deze nummers solo te berde te brengen bracht hij ze terug naar de essentie. Warme gitaarklanken ter begeleiding van zijn aangename fluisterende stem. En dat waren de momenten die het mooist waren want in principe droeg de tweede persoon die zo nu en dan Sam Beam bijstond op banjo of gitaar niet zoveel bij aan het geheel. Niet dat het storend werkte, helemaal niet, deze extra ondersteuning kwam een haast uptempo ritme zoals bij 'Free Until They Cut Me Down' zeker ten goede maar tijdens de momenten waarin de verstilde pracht in alle eenvoud geëtaleerd werd, was het geen slechte zaak dat hij zich naar de zijlijn begaf. En zo werd oud materiaal afgewisseld met nieuw werk en gingen meer traditionele country en ingetogen americana hand in hand.
Dat Beam met zijn stem in het vaarwater komt van Ben Gibbard deed Iron + Wine reeds vermoeden toen ze 'Such Great Heights' uitbrachten, een cover van labelgenoten The Postal Service. Ontdaan van Jim Tamborello's electronica, bracht het tweetal een slow motion-versie van dit nummer waarin de banjo volledig tot zijn recht kwam. Minder poppy dan het origineel maar perfect passend in hun set. En nadat ze nog hun interpretatie gegeven hadden van een stukje Howlin' Wolf sloten ze in alle pracht af met 'Jesus the Mexican Boy'. Ze klokten af op veertig minuten, veel te kort natuurlijk maar dat is het onvermijdelijke lot van een voorprogramma.

Chris Eckman is naast Chris & Carla vooral bekend van The Walkabouts. Onlangs bracht hij zijn tweede soloplaat Black Field uit en de nummers die hij het publiek instuurde waren dan ook toegespitst op deze laatste. Dit belette hem echter niet om ook her en der een obscuur Walkabouts-nummer ten gehore te brengen. Eén stoel, één man en één versterkte akoestische gitaar. En dat werkte. De sfeer wisselde tussen ingetogen en iets uitbundiger en hij had er niet veel moeite mee om het publiek een uur lang in stilte te hullen. Ook al was het muzikaal iets minder inventief dan de hersenspinsels van voorprogramma Iron + Wine, toch stond Eckman garant voor kwalitatief sterke nummers die hij verbond met summiere flarden tekst die meestal de genese van zijn materiaal bezielden. Maar in de serieuze wereld van de heer Eckman bleek ook plaats te zijn voor een luchtige noot. Zo wist hij de inhoudsloze stukken tekst van Kylie Minogue's 'Can't Get You out of My Head' te integreren in een van zijn meer uptempo nummers. Afsluiten deed hij met 'Why Can't I Touch It', een nummer dat een fan in Griekenland onlangs danig aan het denken zetten. Na de set zou het heerschap naar hem toegekomen zijn met de vraag of hij de tekst ontleend had aan Thomas Van Aquino of een of andere Griekse filosoof. Eckman antwoordde daarop lakoniek dat de zwaarwichtige tekst ontsproten was aan het brein van Pete Shelley. En ook deze Buzzcocks bewerking (die tevens op zijn laatste soloplaat verscheen) paste perfect in zijn set. Geen verrassingen dus maar wel grote klasse. Het bisnummer was dan ook geheel terecht.
(hvdl)

De weergoden hadden de eerste stralende lentedag sinds het begin van Les Nuits voorbehouden voor de reggae-avond in de grote tent op de binnenplaats. Met The Skatalites als hoofdact was het drummen geblazen op die binnenplaats. Velen kozen er dan ook voor om van opener The Moon Invaders te genieten op de trappen, in een aangenaam avondzonnetje. The Moon Invaders is een Belgische band die fijne roots-reggae en rocksteady brengt, lekker strak gespeeld maar met heel relaxte vibes. Een naam om te onthouden.

Daarna was het de beurt aan Les 100 Grammes de Têtes, een band uit Perpignan die reggae mixt met Latijnse invloeden en andere wereldmuziek. Het resultaat is politiek correcte feestmuziek voor het hele gezin. Ongetwijfeld een succes op Polé Polé maar op muzikaal gebied totaal oninteressant.

Dan maar wachten op de hoofdattractie: The Skatalites, met nog vier van de originele groepsleden uit 1964. Deze heren lopen stilaan tegen de zeventig aan, maar daar is op het podium niets van te merken. De excentrieke Lloyd Brevett mag aftellen, from ten to freedom, waarna de hele band een swingende ska-riddim inzet. Het eerste deel van het concert bestaat uit pure ska die recht uit de jaren zestig lijkt te komen, met onder meer 'Man in the Street'. Punks, skaters en rasta's gaan gezamenlijk uit de bol. Alleen al de bonte mengeling aan subculturen maakt een Skatalites-concert de moeite om mee te maken. De band teert op speelplezier en de muzikanten willen in de eerste plaats het publiek een fijne avond bezorgen. Ze spelen dan ook gewoon de beste en bekendste nummers uit hun enorme oeuvre. Zoals de ska-anthem 'Guns of Navarone', waarop de tent hele loos gaat. Dan mag Doreen Schaffer enkele nummers meezingen. Het is het begin van het reggae-gedeelte van het optreden. Dan wordt duidelijk waarom The Skatalites de eerste Jamaicaanse jazzband wordt genoemd. De groep speelt een strak reggae-riddim waarop telkens een van de blazers of de gitaristen prachtige solo's te berde brengt. Zo wordt bijvoorbeeld 'Rock Fort Rock' qua muzikale virtuositeit een van de absolute hoogtepunten van het optreden. Vervolgens bewijzen The Skatalites dat 'Rivers of Babylon' van hun tijdgenoten The Melodians, voordat het door Boney M zo verschrikkelijk verpest werd, in het oorspronkelijke reggaekleedje heel mooi en vooral leuk kan zijn. The Skatalites is een band met onversneden klasse en met onwaarschijnlijk getalenteerde muzikanten. Een levende legende zelfs, met een reputatie die bij elk optreden blijft groeien.
(km)

» recensie Dag 7
» recensie Dag 9
» Ga terug naar de Les Nuits Live index

http://www.kindamuzik.net/live/709/les-nuits-botanique-2004-dag-8/6038/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709