• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Nuits Botanique 2004: dag 9

Matige rock tegenover een spetterende laatste electro night.
15 mei 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Koen Mariën en Frederik Van Rumst

Beeld: Mathias Vermeulen

Publicatiedatum: 16 mei 2003

ORANGERIE :: Attica, The Cribs, the Veils
Dat een evenement als Les Nuits constant aan veranderingen onderhevig is mochten we ook dit jaar meermaals ervaren. Verscheidene bands zegden op het nippertje af, gelukkig genoeg werden er op dat korte tijdsstek weer evenveel toegevoegd. Dat zoiets een groots organisatietalent vereist is dan ook evident. Gelukkig genoeg moesten ze het deze keer niet al te ver zoeken. The Delays - toepasselijke groepsnaam, dat wel - werden deze avond vervangen door het Brusselse beginnende bandje Attica.
Na een vluchtige kijk op hun website blijkt Attica te staan voor A Time To Improvise Casual Awareness. Een hele boterham lijkt me dat. Ook hun muziek leek van eenzelfde au serieux voorzien. Ten tonele vertaalde dit zich naar ongeïnspireerde hoogdoenerij met en passant een helder moment. Het pretentieuze werd verzorgd door de zanger, een zoveelste Jeff Buckley-kloon die denkt dat imago eerder iets is om mee uit te pakken dan om te onderhouden. De flarden aan hoogstaand talent werden dan weer door die ene gitarist vertolkt. De gitarist die meer bepaald heel het geluid van de band rechthield. Want ondanks dat ze met allerhande instrumenten op het podium stonden, elk nummer bleek enkel uit zijn gitaarklanken te bestaan.

The Cribs. Hier mogen ze misschien niet onmiddellijk een belletje doen rinkelen, in Engeland worden ze inmiddels als veelbelovende nieuwkomers gepredikt. Komende uit dezelfde stal als The Zutons, The Stands of The Libertines, maakten ze muziek die aanstekelijk zou genoemd kunnen worden. Maar hebben we daar ondertussen niet onze buik van vol? Franz Ferdinand, The Von Bondies of zelfs Kings of Leon, allen maken ze eenzelfde soort radiovriendelijke rock, alleen doen ze dat net ietsje beter. Ook al kwam de muziek - ondanks het feit dat het geen spatje aan originaliteit bezat - nog ietwat onderhoudend over, hun houding deed dat allesbehalve. Toegegeven, het kunstje van de drummer om rechtstaand, bovenop zijn drumstel te spelen was in eerste instantie een glimlach waard. Maar nadat hij het routineus voor de zoveelste maal uitvoerde kon je enkel met de ogen draaien en proberen er niet op te letten. Ook bij de ene zanger, die deed of hij er met tegenzin stond, en na elk lied wel minstens één biertje achterover wist te kappen, droop de arrogantie vanaf. De reactie van het publiek was dan ook waar voor geleverde diensten, behoorlijk povertjes dus.

Nog zoiets, een hoofdprogramma dat amper een half uurtje kan volspelen eer door z'n nummers te zitten kan toch nauwelijks zijn titel dragen? The Veils speelden dan ook een gigantisch korte set. Deze groep zou misschien een uitstekend voorprogramma kunnen verzorgen, als headliner had het echter te weinig te bieden. Hoewel Finn Andrews' stem live nog zoveel beter klinkt dan dat we die kennen van hun bekende single 'Lavinia', werd dat gewoonweg te weinig uitgespeeld. Die eerdergenoemde hit brachten ze wel uitstekend te berde. Met Finns getormenteerde ruwe stembanden, die tegen de micro aanschuurden waardoor zijn krakerige zinnen aan allerlei weerhaken bleven steken en uiteengereten werden tot gebroken lettergrepen. Die nasale zanglijnen pasten in dit nummer wonderwel bij de naar het einde toe aangrijpende drumlijn. Maar gauw bleek bij de rest van de nummers dat dit een dertien-in-een-dozijn-groepje betreft. We hebben reeds Starsailor, Travis, Stereophonics, The Thrills, en ga zo maar door. Laten we het alstublieft daar bij houden, overdaad schaadt. Om niet te kritisch te eindigen, het aanwezige publiek leek er grotendeels van genoten te hebben.
(fvr)

MUSEUM :: Stijn, Jimi Tenor
Stijn en Jimi Tenor mochten de electro nights op Les Nuits Botaniques afsluiten. Dat Stijn (foto links midden) telkens weer voor een fantastische live-ervaring zorgt, was al meerdere malen te lezen op KindaMuzik. Toch leek het er even op dat zijn optreden op Les Nuits een uitzondering op de regel zou zijn. Het optreden raakte moeilijk op gang en Stijn stond tussen elk nummer te klagen over de hitte in de zaal, de korte tijd die hij kreeg, het kleine podium of het feit dat de belichting niet goed was. Het moet gezegd dat hij telkens een punt had, maar daar had het publiek geen boodschap aan. Dat het optreden uiteindelijk toch een spetterend succes werd, bewijst dat Stijn een klasbak is. Het keerpunt kwam er toen hij tijdens 'Sexjunkie' van het podium sprong en wild begon te dansen tussen het overwegend Franstalig publiek, dat er tot dan bijstond als een stel zoutpilaren. Leek het daarvoor alsof Stijn met de rem op speelde, vanaf dan ging hij als een sneltrein door zijn set en kreeg hij moeiteloos het publiek mee. Opvallend waren de eerbetonen aan zijn muzikale helden. Tijdens of tussen nummers zong hij stukjes van The Stooges, George Clinton, Stevie Wonder en heel even Salt 'n Pepa. Het publiek mocht op het einde nog zelf het bisnummer kiezen en koos terecht voor 'Wrong', wat een schitterende afsluiter werd voor een leuk optreden.

Daarna kwam Jimi Tenor (foto rechts) met band zijn nieuwe album Beyond the Stars voorstellen. Dat de Fin zich laat inspireren door de mythische Sun Ra is geen geheim en was zowel op zijn vorige plaat Higher Planes als op de nieuwe langspeler te horen. Met zijn glitterend gewaad en zijn dwarsfluit binnen handbereik lag de vergelijking er soms zelfs vingerdik op. Wat Tenor live en op plaat brengt is echter meer dan spacejazz, maar een unieke mengeling van funk, afrobeat, electronica, jazz en een snuifje rock. Terwijl meer dan de helft van de set bestond uit nummers van de vorige langspelers, viel het op dat de nieuwe nummers opvallend goed onthaald werden door het publiek. Zoals met de stomende afrobeat van 'Moon Goddess' of de spacejazz van 'Miracles', waarin de band zich waagde aan de meerstemmige zang die zo archetypisch is voor Sun Ra. Na een geslaagd optreden van meer dan een uur moesten Tenor en band nog twee keer terugkomen voor bisnummers. Naast een mooie versie van 'Beyond the Stars' viel vooral de big band-versie van Tenor's oude hit 'Sugardaddy' in de smaak: het werd een stamper van jewelste waarbij de muzikanten om ter meeste decibels probeerde te produceren. Jimi Tenor ontgoochelde niet en maakte vooral indruk met het gemak waarmee hij zowel van instrument (toetsen, sax, dwarsfluit) als van genre kan wisselen. Een geslaagd einde voor een mooie reeks electro nights.
(km)

» recensie Dag 8
» Ga terug naar de Les Nuits Live index

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=6052
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709