• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

YEASAYER: TERUG NAAR HET MENSELIJKE

YEA! Op 1 april wordt het vierde album van Yeasayer gelanceerd: Amen & Goodbye. Terwijl de laatste hand er net aan is gelegd, vliegt de band de wereld over voor een perstour. In Amsterdam spreekt KindaMuzik bassist Ira Wolf Tuton over tien jaar Yeasayer, het tegenvallende vorige album, kamelenvibes én die verwarrende naam.

Tekst: Britte Kramer

Publicatiedatum: 05 maart 2016

Eerst even die hamvraag uit de weg: is het nou 'Yeah-sayer' of 'Yay-sayer'?
"Dat laatste. Ja, daar kwamen we ook vrij snel achter, dat die naam minder internationaal was dan we dachten. Vooral in Europa levert het verwarring op, en die cheeky Engelsen maken er ook nog wel eens 'Yah-sayer' van." Ironisch: "Daar hebben we bij Amen & Goodbye dus beter over nagedacht. 'Amen' spreken ze tenslotte overal hetzelfde uit."

Goed, over die titel. De geruchtenstroom is al lekker op gang: Amen & Goodbye zou overduidelijk jullie afscheid aankondigen.
"Nou, laat ik het zo zeggen: dat is niet wat ik erin zie. Je weet het nooit natuurlijk. Het is altijd ingewikkeld, met meerdere mensen in een band. Maar het is minstens net zo geweldig."

Na twee jaar is jullie album af. Is daar nu 'de grote leegte'?
"Nee, nu in elk geval nog niet. We zijn volop bezig met het ontwikkelen van de liveshows. Dat moet echt een muzikale totaalbeleving worden. Straks weer op tour gaan, dát is het enge gedeelte. Niet de shows zelfs natuurlijk, maar de 'constanten': constant uit eten, constant in een bus slapen. Er zijn mensen die onderweg alweer aan een volgend album werken, maar ik heb nooit gesnapt hoe ze dat doen."

Kun je al iets verklappen over die 'muzikale totaalbeleving'?
"Ik denk dat dit album zich heel goed leent voor optredens en we hebben veel zin in de interactie met het publiek: eerst een beetje kijken wat werkt en daar vervolgens de show omheen bouwen. Het is een album waarbij we veel met de nummervolgorde kunnen spelen. Sowieso zullen de in- en outro's tijdens de shows anders zijn."

Al eerste reacties opgevangen?
"Reviews lees ik niet, maar ik heb het idee dat er een hoop positiviteit rond deze plaat hangt. Heel anders dan met het vorige album: we zien nu veel meer lachende gezichten."

Heb je daar een verklaring voor?
"Ik denk dat Fragrant World niet aan de verwachtingen voldeed. Misschien klopte het niet met de zeitgeist. In Amen & Goodbye zitten veel meer menselijke elementen; blijkbaar vindt men dat toch prettiger."

Positief bedoeld: tijdens het luisteren waan je je bijna op een trektocht door de woestijn - kamelenvibes.
"Goed compliment! Dat betekent dat het mensen aan het denken zet. Maar het is niet dat we op zo'n manier met concepten werken. Een concept kan sowieso heel erg tegenwerken: het is juist mooi als het een vloeiend proces is, dan sta je meer open voor dingen die voorbijkomen. We focussen meer op de verschillende lagen: de tonaliteit, de melodieën, de teksten, het arrangement. Maar binnen die elementen kunnen we wel heel specifiek zijn. Zo hoor je bijvoorbeeld een luit uit een Middeleeuws kasteel."

Hoe zit het met de rolverdeling?
"We zijn drie totaal verschillende muzikanten; zowel qua stem als wat betreft de manier waarop we ons instrument benaderen. Dat komt samen op een plek die veel interessanter is dan wanneer we los van elkaar te werk gaan. Bovendien dragen we allemaal evenveel verantwoordelijkheid voor elk aspect van het album en dat geeft net die extra push."

Luisteren jullie eigenlijk een beetje naar dezelfde muziek?
"Er is wel overlapping. Sowieso groeiden we op in dezelfde American radio world, maar daarnaast hebben Chris en ik gelukkig een muzikale familie die ons met andere genres in aanraking bracht. En dan vooral met muziek van voor de Beatles, uit de jaren vijftig. Die 'tweedegeneratiemuziek' is inmiddels vrijwel uitgestorven. Al hoor je het af en toe nog in een Mastercardreclame." Lachend: "Zo, heb ik dat ook weer genoemd - betalen ze me voor."

Hoe brengen jullie al die sterke, eigen invloeden tot een geheel?
"We komen allemaal met losse ideeën en vuren die dan op elkaar af. In plaats van dat we eerst een nummer afmaken en dan aan het volgende beginnen, werken we aan het complete album. Dat loopt allemaal door elkaar, maar wel gestructureerd, met veel deadlines. Al is er zeker ook ruimte voor aanpassing van het schema. Want: life happens. Zo kostte het veel tijd om onder ons oude platencontract uit te komen, en toen we besloten Joey Waronker (drummer Atoms For Peace en Beck, red.) aan boord te nemen en alles te laten deconstrueren, betekende dat ook dat het proces vertraagd zou worden."

Waar komt jullie muziek, volgens jou, het best tot zijn recht?
"We hebben met Yeasayer nooit de intentie gehad om achtergrondmuziek te worden in een koffieshop, en…"

Voor de duidelijkheid: je hebt het nu over shops waar je koffie drinkt, hè?
"O, ja, haha! Nee, als we in een Amsterdamse coffeeshop gedraaid zouden worden zou ik psyched zijn! Maar eh, zelf luister ik eigenlijk alleen naar muziek tijdens het koken en verteren van eten. Bij de meeste activiteiten vind ik het maar afleiden. Als ik aan het bouwen ben bijvoorbeeld (Wolf Tuton is ook timmerman, red.) of aan het wandelen. Vooral als ik ergens anders ben; juist de geluiden dragen bij aan de beleving van een stad."

Kun je iets vertellen over de samenwerking met kunstenaar David Altmejd, die het visuele deel voor zijn rekening nam? Kende hij jullie al?
"Ja, wat een geluk om met hem samen te mogen werken! We houden heel erg van zijn kijk op de wereld. Hoe bijzonder is het dan als hij, met díe blik, jouw album interpreteert! We lieten hem het album horen en hebben hem vrij spel gegeven. Of nou ja, we gaven hem een lijst met figuren uit de Yeasayerwereld en hij koos er een paar uit, paste er een paar aan en voegde er een paar toe."

Goed, dan nog een paar best & worst, om jullie tienjarig jubileum te eren:

Beste idee?
"Altijd je ideeën uitwerken - afmaken waaraan je begint."

Slechtste idee?
"Bestaan niet! 'Slechte' ideeën leiden vrijwel altijd tot een positieve verandering."

Beste fanervaring?
"Er is een gast in Bristol, die is verslaafd aan onze muziek. Hij komt naar elk concert en danst zoals niemand danst: ongecontroleerd, op een heel coole manier." Hij doet het voor: "I'm mo-ving! I'm mo-ving! My arm is mo-ving! My leg is mo-ving! Hij staat altijd vooraan en we zijn altijd blij om hem te zien. Hij haalt er nog meer plezier uit dan wijzelf."

Slechtste fanervaring?
"Een jaar of vijf geleden openden we voor Nelly, op een universiteit in Boston. In het publiek stond een of andere dude die dúídelijk aan sport deed. Ik bedoel, ik heb ook gesport, maar echt zo'n bepaald type, met een hilarische zonnebril op. Hij stond daar vooraan en bleef maar slit-throatbewegingen maken en 'get off the stage' roepen. Zo sneu. Op een gegeven moment trok ik het niet meer en zei ik: 'Ik heb geen zin om de hele tijd naar mijn pedalboard te kijken en jouw gezicht te zien, rot alsjeblieft op!' Hm, eigenlijk is dit helemaal geen antwoord op je vraag, want hij is natuurlijk geen fan…"

Beste tourervaring?
"Onze eerste Europese tour, in achterafzaaltjes nog. Tien jaar jonger, stukken naïever en met een veel ouder publiek dan nu. Maar: voor het eerst naar Europa, en dat voor werk! We verdienden niks, maar het gevoel dat we hadden toen we terugkwamen was alles waard: deze droom zou wel eens werkelijkheid kunnen worden!"

Slechtste tourervaring?
"Die zal nooit iemand te horen krijgen, ha! Maar ziek zijn was ook geen pretje; ver van huis, rillend in een kokend heet bad en dan toch optreden. Op festivals is het vaak één grote bacteriebende natuurlijk. Vandaar ook de alcohol en drugs: die houden de boel in balans."

http://www.kindamuzik.net/interview/yeasayer/yeasayer-terug-naar-het-menselijke/26569/
Meer Yeasayer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yeasayer