• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Het binnenste van Xiu Xiu

Xiu Xiu rakelt op zijn minst gemengde gevoelens op. Of je haat de overdreven dramatiek of je sluit het in je hart. Het is het effect van maniakale muziek contrasterend met pure emotie en de stamelende fluisterstem van Jamie Stewart. Temidden van al die muzikale expressie schuilt een onzekere ziel die zich beetje bij beetje, album na album, aan ons ontbloot

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 23 oktober 2005

Over oprechtheid bestaat bij hemzelf geen twijfel. De intensiteit komt vanuit een kloppend hart. Het drama is honderd procent echt. “Ik denk dat ‘Dangerous You Shouldn’t Be Here’ het meest intense nummer op La Forêt is, misschien wel het meest intense Xiu Xiu nummer ooit,” piekert Stewart, zich een weg banend door vier albums vol typisch Xiu Xiu drama, “de tekst komt van een interview dat een man gaf nadat hij zijn dochter verloor aan de tsunami van afgelopen jaar. Dat verlies leidde er uiteindelijk toe dat hij zelf dood wilde, om bij haar te zijn.” De morbide sereniteit waarmee Stewart zijn woorden stamelt in datzelfde nummer is confronterend. Als je de tekst kent tenminste, want zijn fluisterstem is nauwelijks verstaanbaar en vraagt om geconcentreerd luisteren. Het is het soort real life drama waar de criticasters al snel het etiketje ‘aanstelleritus’ opplakken. Daar is Stewart het niet mee eens: “Ik overdrijf helemaal niks,” laat hij stellig weten, “het is zoals het is en daar moeten de mensen het maar mee doen. Het komt allemaal vanuit mijn binnenste.”

Dunne huid
Na het iets toegankelijkere en extroverte Fabulous Muscles van afgelopen jaar is La Forêt weer een kleine stap naar binnen, waar een bloedend hart eenzaam, maar moedig pompt. “Bij Fabulous Muscles waren we echt gefocust op het maken van een popalbum. Voor La Forêt was dat anders, daaraan zijn we met puur en alleen experimentele muziek in onze hoofden begonnen. Tijdens het proces glippen er toch vanzelf popideeën in, omdat we daar van houden. Ik zou zeggen dat er eenderde deel pop in zit, eenderde deel experimentele muziek en eenderde deel orkestrale muziek,” in al zijn bescheidenheid voegt hij toe, “maar wie ben ik om dat te zeggen.”

Stewart komt inderdaad over als hetzelfde onzekere jongetje dat hij neerzet in veel van zijn teksten. Veel van zijn antwoorden zwakt hij af met die onzekerheid. Vooral met recensies van zijn eigen platen heeft hij het moeilijk. “Ik heb daar een veel te dunne huid voor,” zegt hij, “ik neem het allemaal veel te serieus en persoonlijk op wat mensen schrijven, ontzettend onprofessioneel. Hoe meer albums we uitbrengen, hoe minder ik er tegen kan om ontleedt te worden.”

Gevoel en emotie
Van ontleden is slechts sprake in zijn teksten, daar en nergens anders dringt hij door tot zijn gevoelens. Elk album representeert een ander gevoel, een andere emotie. “Klopt, ik kan ze zo opnoemen. In Knife Play sijpelt hopeloosheid, eenzaamheid, verwarring en het begin van een depressie door. Op de e.p. Chapel of the Chimes zijn dat schaamte en angstige voorgevoelens. A Promise is getekend door depressie, angstige voorgevoelens en achterlijkheid. De e.p. Fag Patrol staat in het teken van volledige shock. Fabulous Muscles is boosheid, zorgelijkheid, gekte en waardering voor goedheid. Het nieuwe album La Forêt wordt getekend door angst, woede, spijt en vreemd genoeg een gevoel van droefgeestigheid.”

Blanco vel
Zo heb je al hun albums in meer dan een paar diepe emoties. Hoezeer al die emoties ook op elkaar lijken, er wordt voor elk album begonnen met een blanco vel. “Dat klopt helemaal,” beaamt Stewart, “elk album is een nieuw begin, maar het is onmogelijk om de hele historie uit te vlakken. Het doel is wel om op elk album slechts de emoties te zetten die op het moment van schrijven aan de orde zijn.”
De tierende elektronica op eerdere albums wordt op La Forêt sterk afgewisseld met minder conventionele instrumenten en een voorliefde voor opeens oprispende wervelstormen afkomstig van een divers arsenaal aan gereedschappen. Volgens Stewart is dat een direct gevolg van zijn brede platencollectie. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in klanken afkomstig van instrumenten naast gitaar, bas en drums. Als je twaalf bent en je hoort per ongelijk een plaat met Keniaanse hekserij muziek in plaats van Mötley Crue dan laat dat toch een diepe indruk achter.”

Non-stop
Die invloeden stuiteren op hun albums van freaky techno naar noise en van klassieke details naar intieme singer-songwriter pop, maar altijd is het duidelijk dat je naar een Xiu Xiu album luistert. Stewart denkt daar zelf niet of nauwelijks over na, zijn drang om te schrijven is groter dan elke andere drang. “We zijn praktisch altijd bezig met schrijven en opnemen. We hebben onze eigen kleine studio en als we niet op tournee zijn, dan maken we albums. Als we de ene af hebben, beginnen we alweer aan de volgende. We schrijven over het leven, en dat leven stopt niet om te wachten tot wij er klaar voor zijn.”

“Het gaat ons om het documenteren van gevoelens die vooral in onze gezinnen en families spelen. Met het spel tussen muziek en tekst proberen we die ideeën en gebeurtenissen te duiden.” Het is voor Xiu Xiu en met name voor Stewart de enige manier van leven. Muziek als zuurstof, teksten als handen en voeten. De problemen met sociale interactie als belangrijkste inspiratie, zoals filosoof Schopenhauer zei: “Bijna al onze zorgen komen uit onze relaties met andere mensen.”
Het wordt de luisteraar daarmee niet makkelijk gemaakt. Voor een zoete buitenkant en een malse binnenkant hoef je bij Xiu Xiu niet aan te kloppen. Stewart lachend: “We zullen nooit expres een fancy producer inhuren die ervoor zorgt dat de refreintjes vroeg genoeg starten om zo een hit te scoren. We doen gewoon ons ding en hopelijk betekent dat iets voor een aantal mensen.”

http://www.kindamuzik.net/interview/xiu-xiu/het-binnenste-van-xiu-xiu/10924/
Meer Xiu Xiu op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/xiu-xiu