• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

De bevrijding van Venus in Flames

Met het mooie en persoonlijke Intimacy is Jan De Campenaere - alias Venus in Flames - aanbeland bij zijn derde album. Een bijzondere derde. De Gentenaar maakt namelijk een frisse start. Verlost van de ketenen van de platenmaatschappij staat hij nu op eigen benen. KindaMuzik spreekt met hem over die verlossing, zijn nieuwste plaat en over het songschrijverschap.

Tekst: Niels Steeghs

Beeld: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 07 mei 2009

Deze avond speelt Venus in Flames als voorprogramma van Milow in de Effenaar. Hij oogt relaxed en tevreden. En daar heeft hij ook alle reden toe. Naar goed voorbeeld van Milow leidt hij nu een onafhankelijk bestaan. "Vroeger zat ik bij een platenmaatschappij, nu heb ik mijn eigen label. Milow heeft dat ook gedaan, en hij is er heel ver mee gekomen. Het is het typische verhaal. Niemand wilde hem tekenen, dus hij is uit pure noodzaak zijn eigen label begonnen en er keihard voor gegaan. In het begin deed hij alles zelf. Met zijn singletje naar de radio, dat soort dingen."

Onafhankelijk
Die onafhankelijkheid geeft De Campenaere rust en volstrekte vrijheid. "Met de eerste plaat heb ik redelijk wat gedaan in Nederland, maar rond het tweede album is het echt compleet stilgevallen, ook omdat de platenfirma eigenlijk niks gedaan heeft in Nederland. Daar word je niet echt vrolijk van, als je zo lang aan een plaat gewerkt hebt. Je staat echt machteloos op zo'n moment. Bij de platenmaatschappij voel je ook veel meer de commerciële druk. Nu heb ik alles in eigen hand. Het voelt als een bevrijding. En ironisch genoeg heb ik nu mijn grootste hit in België, met 'Hanging On'."

Hectisch is dat bestaan wel, zeker omdat de Gentenaar veel zelf moet regelen. Maar ondoenlijk is dat niet. Sterker nog, het geeft ook een stuk rust. Vooral omdat hij de touwtjes zelf in handen heeft. En niet zoals voorheen afhankelijk is van het wel of niet aanwezig zijn van budget. De Campenaere: "In België zijn er meer en meer artiesten die een eigen label oprichten. Vroeger kreeg je van de platenmaatschappij budgetten, kon je goed werken en gebruik maken van goede studio's. Nu zijn er bijna geen budgetten meer. Als er niks gedaan wordt met je plaat dan is het logisch dat die verschuiving plaatsvindt. Ook Zita Swoon heeft bijvoorbeeld een eigen label. Alleen topbands zoals Novastar en dEUS krijgen nog echt budgetten."

Intimiteit
Met zijn nieuwste plaat, Intimacy, maakt de vriendelijke Belg de stap naar de ongepolijste schoonheid van het liedje. Die werd onder meer bereikt door af te stappen van het cleane studiogeluid door het album nu op te nemen in een leegstaande kerk en een landhuis. "Dat hoor je ook aan de plaat, vind ik. Er zit een ziel in. En dat vond ik wel belangrijk. Zelfs puur aan de klank hoor je dat. Het is niet heel proper opgenomen. Er zit bijgeluid in, er zit ruis op. Het is ook niet enorm gecorrigeerd. Met Pro Tools kan je er elk foutje uit filteren of knippen, maar dat hebben we niet gedaan. Het is een heel eerlijke plaat. De vorige plaat was echt enorm studiowerk."

En dus versterkt het album de thematiek die de titel al verschaft. Een thema dat De Campenaere nog verder uitdiept door schrijfster Annelies Verbeke te vragen een literaire tekst voor in het artwork te schrijven over hetzelfde subject. "Het was de bedoeling dat ze een kort verhaal zou gaan schrijven, iets over intimiteit. En ik dacht dus echt dat ze met een tekstje van twee of drie pagina's zou gaan komen. Maar ze kwam zelf met het idee tien hele korte teksten te schrijven die dan wel autobiografisch zijn. Alles wat daar staat is letterlijk gebeurd in haar relatie."

In de literatuur van de songschrijver zelf gelooft hij evenwel niet. "Dat is altijd de discussie rondom de nummers van Dylan, of het nu poëzie is. Ik vind dat je een songtekst nooit los kan zien van de melodie van een nummer. Ook al zou een songtekst op zichzelf kunnen staan, je moet er toch altijd een melodie bij horen."

Dromers
De Campenaere kijkt op de hoes van zijn jongste plaat dromerig de wereld in. Dat is geen wonder. Een songschrijver is immers vaak een dromer. In 'You Could Be the One' weerklinkt in het pianowerk een andere grote dromer: John Lennon. "Het is niet dat ik het er om gedaan heb, maar het is duidelijk dat daar de invloed van Lennon in zit. Aan de ene kant van het popspectrum heb je The Beatles, en aan de andere kant Neil Young en de folky kant. Die twee zitten beide in mij."

Zo heeft zijn nummer 'Dreamers' ook absoluut een raakvlak met de persoon Jan De Campenaere. "Je moet toch een beetje je dromen najagen. Je probeert als muzikant de kost te verdienen. Dat is lastiger dan iemand die van negen tot vijf kan werken en die elke maand zijn loon ontvangt. Maar het geeft ook een boel vrijheid en rijkdom, want je kan van je passie je beroep maken. Ik kan er van leven, maar rijk word je er niet van. Het is een zware investering om de plaat op te nemen en uit te brengen, maar het lukt wel. En daar ben ik heel blij mee."

http://www.kindamuzik.net/interview/venus-in-flames/de-bevrijding-van-venus-in-flames/18564/
Meer Venus in Flames op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/venus-in-flames