Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het kan hard gaan met een band. In 2000 verhuisde David Sitek naar een pand in Brooklyn waar de filmmaker en schilder Tunde Adibempe, een geboren Nigeriaan, al woonde. Naast samen schilderen gingen ze musiceren. Als tweemansband brachten ze wat viersporenopnamen uit en traden op in lokale bars. Kyp Malone (gitaar/achtergrondzang), Gerard Smith (bas) en Jaleel Bunton (drums) traden later toe tot de band.
In de zomer van 2003 begon het balletje hard te rollen. In de VS ging TV On The Radio het voorprogramma van The Fall verzorgen en de EP Young Liars leidde tot internationale lofuitingen. Desperate Youth, Blood Thirsty Babes, in de VS al maanden uit maar in Europa pas sinds kort in de winkels, maakt de buzz rond TV On The Radio compleet. En nu toert de band door Europa en zitten er in een hotel nabij het Amsterdamse Paradiso journalisten van diverse media – Algemeen Dagblad, Kink FM en KindaMuzik – op de bandleden te wachten voor een gesprek. Ik krijg David Sitek te spreken.
Teleurstelling
Sitek is naast gitarist ook producer, niet alleen van TV On The Radio, hij stond ook achter de knoppen bij Fever to Tell van de Yeah Yeah Yeahs. Sitek is een onconventionele producer en vertelt graag hoe hij experimenteert met bijvoorbeeld microfoons in badkuipen. Zijn obsessie met geluiden gaat zo ver dat hij altijd paraat is om dagelijkse geluiden op te vangen met opnameapparatuur. Afgelopen nacht in de tourbus werd hij bijvoorbeeld wakker van het geluid van tegen elkaar rinkelende bierflesjes. Gefascineerd door het gerinkel in het holst van de nacht liet hij zijn mobiele telefoon de geluiden opnemen.
In het begin van het interview vraag ik David Sitek, die net zijn moeder telefonisch verteld heeft hoe fantastisch Nederland is ("mom, I'm not coming back"), naar het optreden dat de band onlangs gaf op het Metropolisfestival in Rotterdam. Op Metropolis verliet de band na vijftien minuten spelen het podium nadat zanger Tunde Adibempe onwel was geworden. Zonder Adibempe speelde TV On The Radio nog wel één nummer door, maar dat kon de teleurstelling niet drukken.
Siteks uitleg is het klassieke tourrelaas: weinig slaap, te veel reizen, te veel optredens en een oncomfortabele tourbus met stoelen zonder verstelbare rugleuning. Van Roskilde racete de bus naar Frankrijk voor een festival en optreden om vervolgens op het Rotterdamse Metropolis te staan. Allemaal in één weekend. "Complete gekte," aldus Sitek. Tunde Adibempe's stem weigerde gewoonweg en was naderhand "completely pissed off" omdat hij graag een goede show wilde neerzetten, Een geruststelling voor aankomende concertbezoekers: na "two gallons of honey" is Adibempe er bovenop gekomen.
Het is ook niet niks, tweehonderdzestien concerten in één jaar. Het is zoals gezegd snel gegaan met TV On The Radio. De lovende recensies voor Young Liars kwamen als een verrassing: het ging immers om een vrij spontaan, in de huiskamer opgenomen werkje. Het is een bewuste manier van werken van de band: geen poespas, geen regels maar impulsieve creativiteit. En zo ontstaat ook de kleurrijke mix van stijlen die TV On The Radio kenmerkt. Onder de lo-fi gitaargruis vindt de luisteraar de muzikale geschiedenis van de Mississippi-delta: soul, gospel, funk, blues, jazz en doowop. De kern van de nummers is Adebimpe's stem, aangevuld door die van Kyp Malone. De harmonie van hun stemmen bepaalt in grote mate de sound. Sitek: "De nummers beginnen a capella. De lagen gitaren komen pas later."
Oude rijke blanken
Een belangrijk thema in de teksten van TV On The Radio is de afspiegeling van zwarten in cultuur en reclame. In 'The Wrong Way', de openingstrack van Desperate Youth, Blood Thirsty Babes, zingt Adibempe over de "magic nigger in the movies" en de "new negro politician". Sitek, het enige blanke bandlid: "Racisme is geïnstitutionaliseerd. Ik herinner me een fotoreclame van een bank waarin een zwarte Amerikaan met uitpuilende ogen een 20 dollarbiljet vasthoudt. En er zijn zoveel films waarin zwarte acteurs bovennatuurlijke krachten hebben maar tegelijk als onmenselijk worden neergezet. De ideeën van de Ku Klux Klan kunnen kan je bestrijden, maar het verborgen racisme in de media en entertainmentindustrie niet."
Politiek speelt bij TV On The Radio een grote rol. Het grootste probleem van Amerika is volgens Sitek dat oude, rijke, blanke mannen het voor het zeggen hebben in de VS. "Als je naar die openbare hoorzittingen kijkt op CNN, dan zie je alleen old ass motherfuckers met bakken met geld. Hoeveel miljonairs ken jij? Dus hoe kunnen zij in vredesnaam weten wat belangrijk is voor jou?"
"Waar is de Bob Dylan van onze tijd?," mijmert Sitek, die de proteststem in de huidige muziek mist. "Alle hardcore punkbands komen uit de Reagan-tijd. En nu Bush regeert, de overtreffende trap van Reagan, een ultra-Reagan, is muziekland stil. Muzikanten hebben de verantwoordelijkheid dit te becommentariëren. Wij als band tenminste kunnen niet ontkennen dat Amerika fucked up is, dus komt het naar buiten in onze muziek. Maar niet op de manier van Rage Against The Machine. Lang niet al onze teksten zijn politiek gemotiveerd. En als het wel gebeurt, dan is het is veel subtieler, we gaan niet 'stop Bush, stop Bush, stop Bush, stop Bush' zingen. Maar onze muziek geeft ons wel de bekendheid in interviews over dit soort dingen praten. We kunnen het ook over gitaren of microfoons gaan hebben, maar wie wordt daar wijzer van?"
http://www.kindamuzik.net/interview/tv-on-the-radio/tv-on-the-radio-waar-is-de-bob-dylan-van-onze-tijd/6665/
Meer TV On The Radio op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tv-on-the-radio
Deel dit artikel: