• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Tom Brosseau en de paplepel

Terwijl heel hip en jong muziekluisterend Nederland achter Lucky Fonz III aanloopt, gaat in Amerika Tom Brosseau onverstoord door met plaatjes maken. Eveneens geïnspireerd door oude folklore mag Brosseau wel gelden als de grote broer van de Fonz. Poëtischer, serener, ontroerender en blonder neemt de jongeman uit North Dakota het voortouw binnen de sobere songwritersmuziek.

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 04 maart 2008

Tom Brosseau heeft het koude North Dakota ingeruild voor Los Angeles. In het zonnige zuiden heeft hij zijn zevende plaat, Cavalier, opgenomen. Brosseau: "Ik denk dat plekken een grote rol spelen in hoe je iets voelt. Als je in een zonnige plaats bent, lach je meer dan als je ergens woont waar het alleen maar onweert. Ik kom uit North Dakota: een staat met veel open ruimtes, weinig inwoners en ijskoude winters. Daar heerst veel droevigheid. Dat trieste is mij dan ook met de paplepel ingegoten. Het is een prima staat om een boerderij in te hebben, maar ik moest daar weg om echt iets klaar te spelen met mijn muziek."

"Cavalier is onbewust mijn persoonlijkste plaat tot nu toe. Ik denk dat je zoiets nooit bewust moet creëren. Schrijven begint bij mij met een thema of idee. Dat is de enige manier waarop ik denk dat je het moet doen. Ik bestudeer bijvoorbeeld een voorwerp en dat zet me dan tot schrijven aan. Zo gaat het nummer 'Brass Ring' letterlijk over een ring van messing. Zo'n ring in oude carrousels waar je vroeger doorheen moest steken om een gratis ritje te winnen."

John Parish
Brosseau maakte zijn plaat niet met de minste. De Engelse producent John Parish werkte al eerder met PJ Harvey en EELS. "Muzikaal lag de focus ook bij mijzelf, op gitaar en vocalen. De piano en drums waren het idee van John Parish. Hij probeerde nieuwe dingen uit en daar ben ik hem dankbaar voor. Lastig aan die toevoegingen is wel dat je ze live mist. Ik ben maar alleen op het podium en hoef niet per se een band achter me. Parish en ik wilden juist een correcte representatie van mijn concerten geven. 'Commited to Memory' en 'Kiss My Lips' zijn de enige nummers die geproduceerd klinken, de rest is 'live'."

Alle liedjes op deze plaat gaan over mij. Instructions to Meet the Devil' gaat over een droom die ik had. Op deze plaat ga ik door de kamers in mijn hoofd en onderzoek deze. Er schuilt een duisternis in dit album. Daarmee is Cavalier anders dan zijn voorgangers. Ik denk overigens dat elke plaat anders is dan de vorige."

Tafelgesprekken
Mijn liedjes zijn onbewust net conversaties aan de tafel naast je in een bar. Dat is mijn stijl die ik door de jaren heen ontwikkeld heb. Die is ontstaan vanuit oude liedjes en literatuur. Ik ben een enorm boekenfan. Gershwin en Cole Porter vind ik waanzinnige songschrijvers. Ik wil niet overduidelijk zijn, wil mijn liedjes open houden voor interpretatie, maar ik denk wel dat mijn voorbeelden een zekere directheid hebben. Als je in het nummer 'Instructions to Meet the Devil' de muziek eruit haalt, hou je een verhaal over. Zo zie ik het graag. Voor mij hoeft het niet te rijmen, of een structuur te hebben die veel popmuziek van nu heeft."

"Cole Porter is al enkele jaren dood, mijn ouders luisterden er altijd naar. Waarschijnlijk vind ik het daarom zo geweldig. Ik kan niet zulke nummers schrijven, maar doe mijn best. Die oude countrymuziek uit de jaren veertig is zo eenvoudig. Het is heel lastig een goede, simpele song te schrijven. Ik denk zelfs lastiger dan een ingewikkeld nummer schrijven. Het schrijven ging me ditmaal echter makkelijk af. Niks blokkeerde me. Wel was het een lang proces. Gemakkelijk zal liedjes schrijven nooit worden, maar laat ik zeggen dat het in dit geval geen gevecht was. Het enige gevecht draaide erom of ik wel zo persoonlijk moest zijn. Dat maakt je kwetsbaar, mensen kunnen je er op pakken."

Opa en zijn countryband
"Ik ben opgegroeid met muziek. Mijn voorouders en grootouders speelden in bands. Mijn opa zat in Buck & The Buccaneers. Zij maakten populaire muziek voor die tijd: country. Simpel, zonder versterkers. Een beetje zoals de muziek in O Brother Where Art Thou?. Mensen hadden altijd geld voor een drankje en kwamen naar je luisteren. Mijn opa kwam uit Bozement, North Dakota. Dat dorpje bestaat niet meer. Er is alleen nog een begraafplaats over."

"Ik schrijf momenteel aan nieuwe nummers en aan een novelle. Fans van mijn muziek zullen het boek waarderen. Zelfs mensen die mijn muziek niet smaakt zullen het boek te pruimen vinden, haha. Wonen doe ik nu in Los Angeles. Ik praat echter nog veel over North Dakota en mijn geboorteplaats Grand Forks. Ik heb zelfs een sleutel van de stad van de burgemeester gekregen, omdat ik er zo veel over spreek. Het is een unieke plek, zo koud in de winter, meerdere graden onder het vriespunt. Ik ben er gek op."

http://www.kindamuzik.net/interview/tom-brosseau/tom-brosseau-en-de-paplepel/16656/
Meer Tom Brosseau op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-brosseau