• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Timesbold: Het moet gewoon goed voelen

Timesbold houdt van optreden en vooral van optreden in Vera. Alle vijf bandleden hebben uitstekende herinneringen aan de poptempel in Groningen. Na het solo-optreden van zanger Jason Merritt, afgelopen voorjaar, was het nu de beurt aan de band Timesbold. En Timesbold ís een band, dat bewijst de tweede plaat Eye Eye. Een gesprek over touren, het spelen in een band en losse schroefjes.

Tekst: Bart Breman

Publicatiedatum: 14 juni 2004

“Optreden is prachtig. We verheugen ons de hele dag op die twee uurtjes op het podium”, zegt Merritt. Zolang hij het idee heeft dat mensen begrijpen wat hij probeert over te brengen, heeft hij geen enkel probleem met op een podium te staan. “Het gaat tenslotte niet om mijzelf. Anders zou het net zoiets zijn als gedichten schrijven en ze aan niemand laten lezen.” Max Avery Lichtenstein vult aan: “Dat is trouwens wél hoe we elkaar hebben ontmoet. Jason speelde alles in zijn eentje. Ik hoorde het en zei tegen hem dat andere mensen het zouden moeten horen, omdat het zoveel voor anderen zou kunnen betekenen.”
Optreden en touren, de band geniet ervan. “Het is eigenlijk alles bij elkaar wat het leuk maakt. De mensen die naar onze optredens komen kijken, de mensen zijn zo aardig voor ons.” Dat is ook deze tour is het geval. De heren zijn tevreden over het verloop tot dusver en ze zijn blij om in Groningen te zijn. Jason Merritt vertelt dat Vera één van hun favoriete podia is. “We hebben een jaar gesproken over het feit dat we hier weer heen wilden komen.” Lichtenstein legt uit: “De eerste keer dat we hier kwamen, kende niemand ons, maar ze behandelden ons hier alsof we Elvis Presley waren.”
Dit voorjaar gaf zanger Jason Merritt een solo-optreden in Vera. Hij kwam tot de ontdekking dat Nirvana er ooit had opgetreden en dat maakte indruk op hem. “Ik moest veel aan Kurt Cobain denken toen ik hier was. Ik miste hem die dag.” Ook voor Tony San Marco is touren met Timesbold het beste wat het leven hem te bieden heeft. “Niemand van ons kan eigenlijk iets anders... Tijdens een tour zijn we allemaal op ons gemak en zijn we blij met wat we doen”, vertelt hij lachend. Op de vraag of niemand dan last van heimwee heeft, wordt echter ontkennend gereageerd. “Het is fijn om aan iets te denken, als je er ver van weg bent”, vindt Lichtenstein. “Dan ga je het echt waarderen en het herinnert je eraan om die waardering te laten zien als je weer terug komt.” Misschien komt de voorliefde voor het touren dan voort uit een soort van escapisme, het zich niet bezig hoeven te houden met de rest van de wereld? “Misschien”, zegt Jesse Sparhawk. ”Als je nergens op let, wordt het heel makkelijk je mee te laten slepen met wat je aan het doen bent. Om je met niets anders bezig te houden. We doen in elk geval een poging om op de hoogte te blijven.”

Bandgevoel
Het afgelopen jaar was een bewogen jaar voor de bandleden van Timesbold. En vooral een lang jaar. “Het was lastig om niet te weten waar je de volgende week heen moest”, legt Lichtenstein uit. “Er waren veel verschillende mensen in de band. De één ging weg, en Eli (Eli Schneider, de huidige bassist) kwam erbij. Er gebeurde allerlei aparte dingen. Het was een wonderlijk proces, maar ook wat duister. Alsof we constant in het donker ronddwaalden en dan een kleine schat vonden.” De groeiende populariteit en naambekendheid van de band speelde daarbij ook een rol. “Dat hielp ons weer met het uitvogelen van wat we aan het doen waren,” gaat Lichtenstein verder. “En hopelijk waardeert men het resultaat.” Jason Merrit valt hem bij: “De tour was vorig jaar het leukste, maar zodra we terugkwamen werd alles minder”.
Als de heren zo van het touren genieten, dan zijn ze zeker de beste vrienden? “We hebben zo onze momenten”, grijnst Eli Schneider. Dan vervolgt hij, op serieuzere toon: “Uit de groepen mensen waar ik tot dusver mee te maken had, heeft deze groep de meest eerlijke relatie met elkaar. We kennen elkaar en elkaars grenzen.” Jason Merritt vindt de band een democratisch geheel, en ja, hij zou het uiteraard vreselijk vinden om met mensen te reizen aan wie hij een hekel heeft. Max Avery Lichtenstein merkt op dat hij de band ziet als de meest passief-agressieve band van de planeet. “Niemand zal ooit iets te ver doordrukken en dat werkt prima. Niemand dramt, we gaan gewoon allemaal in een hoekje zitten mopperen.”

Losse schroefjes
De tweede langspeler van Timesbold is een andere plaat dan de eerste. In de eerste plaats worden er meer intrumenten gebruikt, er is onder andere een prominentere plaats voor pianospel en er worden meer strijkers gebruikt. En Jesse Sparhawk bleek een klassieke opleiding te hebben genoten en harp te kunnen spelen. Dat moest uiteraard ook worden benut. In de tweede plaats verliepen de opnames anders. Op de eerste cd was Jason Merritt de bepalende factor, bij de opnames van Eye Eye’ kreeg de band alle ruimte. “Op de eerste plaat waren het alleen mijn liedjes, die ik ook in mijn eentje op de gitaar kon spelen,” vertelt Merritt. “Bij deze plaat was het de band die alles deed. Ik deed persoonlijk een stapje terug, bij veel van de opnames was ik niet eens aanwezig.” Dat betekent overigens niet dat ze minder tevreden zijn met hun debuut. Tony San Marco: “Voor wat het is, is het prima. In die tijd leerden we veel; hoe we een plaat moesten maken en hoe we samen moesten spelen.” Merritt merkt lachend op: “En nu we dat kunnen, gaan we het weer verpesten...”.
“Kijk, we zoeken geen perfectie”, gaat Lichtenstein verder. “We experimenteren gewoon en proberen iets te doen wat iemand anders misschien nog niet gedaan heeft. Soms werkt het voor de één wel en voor de ander niet. Wie zijn wij om te zeggen wat voor een effect de muziek moet hebben? Omdat de teksten zo goed zijn, is het voor ons als band een uitdaging om daar het beste raamwerk bij te vinden. Soms moet het heel zacht, en soms luid en agressief.” Ondanks de regelmatig terugkerende banjo en mandoline ziet niemand in de band de muziek als americana of typisch Amerikaans. We gebruiken gewoon de instrumenten die we kennen en die we voor handen hebben”, zegt San Marco. “We proberen op elke plaat iets nieuws te doen, om ons zelf te testen. Deze keer was dat het gebruik van de harp, de perscussie en de elektrische gitaar.” Wat ook opvalt is het gejodel, in ‘Sometimes the Water.’ Het blijkt een sample te zijn van een plaat met Zwitserse volksmuziek, uit de collectie van Jason Merritt. “We vonden het goed passen.” En dat vinden ze het belangrijkst. “Als iets te gepolijst klinkt”, zegt Eli Schneider, “dan moet er aan geschroefd worden... Er moet iets worden losgeschroefd.” “En wij zijn goed in dingen losschroeven,” mompelt Lichtenstein, dan vervolgt hij serieus: “We streven niet naar perfectie, daar schuilt niet veel schoonheid in. Er is niets perfect in deze wereld, behalve als mensen perfecte kunst willen maken. En dat vind ik niet interessant, want ik wil zien hoe mensen echt zijn. Het moet gewoon goed voelen, vind ik.”

http://www.kindamuzik.net/interview/timesbold/timesbold-het-moet-gewoon-goed-voelen/6282/
Meer Timesbold op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/timesbold