http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Thou: wij zijn altijd op weg
I Like Girls in Russia. Een titel als deze had beslist niet misstaan in de filmografie van Russ Meyer, maar is via de talloze zoekkanalen van het wereldwijde web ongetwijfeld ook gefundenes fressen voor fantasierijke webjunkies. Muziekminnend Vlaanderen weet echter wel beter, en dat hebben we sinds kort te danken aan Thou. Na een jarenlange strijd tegen zichzelf en weerspannige platenfirma's lijkt de hemel anno 2004 helemaal opgeklaard voor het Gentse vijftal. Met hun vierde (en tevens beste) plaat onder de arm wandelden Does De Wolf en Bart Vincent binnen in Kunstencentrum Vooruit, waar KindaMuzik hen opwachtte voor een interview.
Tekst: Dieter Craeye
Publicatiedatum: 24 april 2004
Ik kan me voorstellen dat er vorige zomer menige juichkreten geslaakt zijn ten huize Vincent-De Wolf. Jullie konden voor het eerst sinds jaren nog eens complexloos en zonder zorgen de studio intrekken.
Does: "Het enige wat we zelf gedaan hebben is het contacteren van John Parish. Hij wou eigenlijk ook al onze vorige plaat (Elvis or Betty Boop - DC) doen, maar toen was er geen geld voor. Nadat we hem verteld hadden dat we met de Handelsbeurs een nieuw platenlabel gevonden hadden, is hij voor ons op zoek gegaan naar een geschikte studio. Via PJ Harvey is John bij de Black Box-studio uitgekomen. Er was inderdaad veel luxe, omdat we in de eerste plaats ongelooflijk veel ruimte ter beschikking hadden en dit ideaal was om onze zinnen eens te verzetten. Als je drie weken onafgebroken in een studio doorbrengt, is dat comfort echt wel noodzakelijk, zeker na onze ervaring in Bristol (Thou blikte er Put Us in Tune in, 2000 - DC)."
Bart: "We hebben niet één dag vrijaf genomen! Het was vooral een luxe omdat John er dit keer bij was. De vorige plaat hadden we zelf gedaan en dan doe je er gewoon veel langer over om een bepaalde beslissing te nemen. Nu hadden we er echt iemand bij die … (denkt na) de 'baas' was. De aanwezigheid van John werkte voor ons allen bijzonder motiverend en je voelde dat iedereen tot het uiterste wou gaan."
Does: "Met John zitten we perfect op dezelfde golflengte en hij weet heel goed waar we naartoe willen met onze muziek. Natuurlijk hebben we ook ónze eisen aan hem overgemaakt en daar hield hij dan ook wel rekening mee. John is echter iemand die zo zijn eigen ideeën heeft over bepaalde zaken, en om hem te overtuigen van het tegenovergestelde moet je al met héél gegronde argumenten op de proppen komen."
Bart: "Soms besliste hij om iets te veranderen waar wij heel lang aan gerepeteerd en gearrangeerd hadden. In het begin is dat even schrikken, maar net omdat het klikt ga je mee op zijn trip en besef je achteraf wel degelijk dat zijn manier van werken de juiste is. 'Lovely Joe' is bijvoorbeeld zo'n nummer dat hij helemaal heeft omgegooid, met menige verontwaardigde blikken tot gevolg. (lacht) Als je dan een kwartier later de studio verlaat, komt iedereen plots met een ander arrangement naar buiten en dat is wel interessant natuurlijk! Het schept een vertrouwensband, en het enige dat ons dan nog rest is ervoor zorgen dat de nummers overeenstemmen met ons gevoel en erop toezien dat het eindproduct goed is."
John Parish heeft zelfs onrechtstreeks de albumtitel bepaald, zij het na een ludieke misinterpretatie van hem.
Bart: "We hadden dat nummer thuis opgenomen en ik had zoveel distortion op Does' stem gezet dat John bij het beluisteren van de demo niet eens wist wie nu precies aan het zingen was en vooral niet wát ze aan het zingen was. Toen zei hij plots: 'the song 'I Like Girls in Russia' could be extremely rocking'. Hilariteit alom natuurlijk! En effectief, als je 'I Won't Go to Nashville' beluistert met die quote van John in het achterhoofd, dan hoor je het er wel in, zeker als je niet echt aandachtig luistert of je in een andere kamer bevindt."
Elvis or Betty Boop hebben jullie gewoon thuis opgenomen, hetgeen impliceert dat het bijna onmogelijk is om nog enige afstand te nemen van de muziek.
Bart: "Inderdaad. Het gebeurde niet zelden dat we 's avonds tv keken en we ons plots realiseerden dat we, zelfs letterlijk, nog steeds in diezelfde studio zaten. Daar hadden we wel enige moeite mee. Nu hadden we tenminste de kans om wat frisse lucht op te snuiven, hadden we geen last van de buren en konden we genieten van een fantastische sterrenhemel!"
Does: "Als je thuis opneemt zit je met vijf man op een zolder. Iedereen heeft een mening en hoewel je die wenst te respecteren, zit je er zo dicht op dat je na verloop van tijd echt niet meer weet wat nu het beste is voor een song. Terwijl als je met een producer werkt: die neemt een beslissing waarvan je hoopt dat het de goede is! Uiteindelijk zijn we wel blij dat we bij de Elvis or Betty Boop de touwtjes zelf in handen gehouden hebben, maar het is zeer, zéér moeilijk."
Bart: "John zei dat zelf ook: 'de moeilijkste platen om te produceren zijn de platen van jezelf'. Hij doet er ook veel langer om een plaat van zichzelf te produceren, in ieder geval langer dan voor ons, want hij had eerst twee weken voorgesteld."
John Parish heeft nu twee platen van jullie geproduceerd, dat moet voldoende zijn om hem even te kenschetsen.
Bart: "Gentleman! Workaholic, die toch wel graag bij zijn kinderen is, maar altijd moet werken! Hij heeft natuurlijk al heel wat platen geproduceerd en daardoor straalt er toch wel een zekere rust van hem af. Ook voor ons geeft het een goed gevoel te weten dat hij in het verleden al aardig wat gedaan heeft en, meer nog, dat het wel degelijk goed is. John heeft ook een enorm brede muziekkennis. Hij mag dan misschien wel bekend staan in een bepaald cachet van de rockmuziek, maar hij is ook een enorme Brian Eno-fan en is zeker niet vies van een drumcomputer. Bovendien is hij is erg ruimdenkend en zal hij nooit zomaar over zich heen laten walsen, hij kan een groep aan!"
"Je hoort dat goed aan het verschil tussen onze laatste drie platen. De middelste hebben we zelf gedaan en op de twee andere heeft Parish toch duidelijk zijn stempel gedrukt, ook qua structuren. We hebben intussen ook gemerkt dat ook hij nog steeds bijleert. Het opnameproces van I Like Girls in Russia was totaal anders dan bij Put Us in Tune, dat het meer van een bepaalde sfeer moest hebben. Nu werd er meer gefocust op de songs."
Does: "John was ook veel kritischer dan de vorige keer. Hij is enorm perfectionistisch en enerzijds is het niet altijd even gemakkelijk, maar anderzijds schep je daar wel vertrouwen uit omdat je weet dat hij dat met andere groepen ook doet. Of hij nu met Eels of met Thou werkt, hij wil een even goede plaat maken."
Bart: "De keuze van de studio was in feite ook al hoog gegrepen. Je moet weten dat de studio erg gegeerd is bij vele groepen."
Shellac bijvoorbeeld!
Bart: "Shellac (At Action Park - DC) heeft er gezeten, dEUS is er momenteel aan het opnemen en ook The Frames, Craig Ward (Schotse gitarist van dEUS - DC) heeft die plaat geproduceerd, hebben er een tijd doorgebracht. Radiohead is er gaan kijken, maar dat is dan uiteindelijk niet doorgegaan."
Hoe zijn jullie bij HA' Records terechtgekomen?
Bart (lacht): "Hier in de Minardschouwburg in Gent, heel toevallig. We waren bezig met een theaterproductie in Kortrijk, bij Antigone. Dat was heel tof om te doen, maar je komt thuis, meteen gaan slapen … af en toe wil je ook je vrienden nog wel eens zien, begrijp je? We zijn dus in de Minard beland, omdat Pim (gitarist van Thou en vaste mixer van Das Pop - DC), de broer van Does, er moest mixen. Maar het was al vrij laat, en iedereen was al vrij dronken, toen we plots Kris (labelmanager van Ha' Records - DC) tegen het lijf liepen. We kenden Kris nog via Debuutrock en toen zei hij plots dat we maar eens bij hen moesten polsen als we nog eens iets wilden uitbrengen. We namen zijn woorden aanvankelijk niet echt serieus en dachten dat het nog maar eens iemand was die ons het paradijs op aarde zou beloven. Bij nader inzien bleek hun interesse toch serieus te zijn en dus hebben we een goede deal gesloten, want zo konden we terug beroep doen op John Parish. Het was ook de enige manier om de sleur van voorheen te vermijden!"
Does: "We hadden sowieso nooit verwacht dat we nog een platenlabel zouden vinden. We hadden ons immers al voorgenomen om alles terug in eigen beheer op te nemen, op voorwaarde dat we goed omringd zouden zijn. Plots kwam alles echter uit de lucht gevallen: label, management (Rock'o'Co - DC), John die het wou doen!"
Bart: "Wij waren intussen al zo stout geworden dat we iets hadden van: 'als het niet met John is, hoeft het niet voor ons.' Onze boodschap was duidelijk en dat was idem voor die van de Handelsbeurs … dat marcheerde dus héél erg goed." (lacht)
Jullie kregen dus carte blanche?
Bart: "Volledige artistieke vrijheid! Al kun je dat sowieso nooit effectief op papier zetten."
Does: "Eigenlijk is de Handelsbeurs geen platenfirma zoals EMI, PIAS of andere majors. Hun bedoeling ligt erin om groepen die geen kans krijgen bij een platenfirma een plaat te laten opnemen. Ze contracteren dus groepen voor één plaat en daarna zien we wel. Ze willen die groepen echt een kans geven omdat Kris vindt dat dat niet meer gebeurt."
Bart: "Ze geven groepen als ons echt een duwtje in de rug en als dan blijkt dat je het op een bepaald moment toch op eigen houtje kan redden, is dat oké voor hen!"
Het feit dat je in het verleden vaak alles zelf moest doen, moet toch wel een ontzettende druk met zich meegebracht hebben en er zijn onvermijdelijk toch wel momenten geweest waarop je overwogen hebt om de strijd te staken?
Bart: "We hebben altijd zéér veel steun gehad van de mensen uit de groep. Pim en Bart (bassist - DC) hebben ons altijd op het hart gedrukt dat het nu niet het moment was om te stoppen. John gaf ons ook altijd de raad om gewoon verder te doen met hetgeen we bezig waren."
Does: "Het was wel frappant, want wij hebben nagenoeg altijd goede recensies gekregen, alleen vertaalde het zich niet in de verkoopscijfers."
Hoewel beide zaken vaak onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.
Bart: "Ja! Je hebt de erkenning die je krijgt uit het wereldje en daarnaast heb je de financiële erkenning, en dat zat totaal niet in evenwicht, ondanks alle energie die we erin gestopt hadden. Toen we de vorige plaat aan het opnemen waren, hebben we wel zeer veel steun gekregen uit onverwachte hoek en dat deed ontzettend veel deugd. De mensen gunnen ons wel veel. (lacht) Dat is een van de redenen waarom we toch niet gestopt zijn als het even wat minder ging ... en nu hebben we er opnieuw ontzettend veel goesting in, zo zie je maar!"
Does: "Het is inderdaad niet zo dat we er nooit aan gedacht hebben om te stoppen, want na verloop van tijd vraag je je effectief wel af waar je mee bezig bent. Met het platenlabel en het management hebben we nu echter het gevoel dat we een nieuwe start genomen hebben. Dit moeten we echt met onze twee handen vastgrijpen."
Qua airplay hebben jullie alvast geen klagen. 'I Won't Go to Nashville' wordt grijsgedraaid!
Does: "Wist je trouwens dat dat nummer al een hele tijd uit is? In het begin dachten we dat het weerom niks ging worden, tot het werd opgepikt en vervolgens als zot gedraaid werd. Toen wisten we dat we nog niet meteen moesten panikeren."
Het is allesbehalve een typische Thou-song.
Bart: "Het was ook de bedoeling om eens totaal iets anders te proberen. Het bleek snel dat we meer de richting van de rock opgingen, er zijn ook wel meerdere songs die surfgitaren in zich hebben."
Er schuilen ook heel wat potentiële singles in I Like Girls in Russia.
Bart: "Dat ben ik met je eens. Qua verkoop zitten we nu reeds boven het aantal dat we met de vorige platen bereikt hebben, maar dat is nu ook niet moeilijk. (lacht) Maar zelfs indien dat niet het geval was geweest, had ons dat geen wrang gevoel bezorgd. We hebben er alles aan gedaan, terwijl we in het verleden gewoon te weinig konden doen omdat de mogelijkheden te beperkt waren. Nu heb ik er echt veel vertrouwen in."
Does: "Het gevoel hebben dat er mensen zijn die echt 100% achter ons staan! Als je zelf iets moet doen waar je niet echt bedreven in bent, … ik bedoel maar: het ligt niet in onze aard om onze plaat te gaan verkopen met de mededeling, 'wij zijn supergoed'. We zijn tenslotte muzikanten en geen managers. Nu hebben we wel die ruggensteun, waardoor we ons enkel op onze muziek hoeven te concentreren en dat is een geweldige luxe."
Kunnen jullie leven van Thou momenteel?
Bart: "Nee, momenteel niet. Nu hebben we echt geïnvesteerd in de groep en het zou naïef zijn om zoveel energie in een plaat te steken en niet te hopen dat je er vroeg of laat iets voor terugkrijgt. We hopen nu heel wat optredens binnen te rijven en misschien komt er ooit ook wel eens wat overheidssteun. Enkel als we iets in de theaterwereld doen, lukt het ons wel, er zijn ook veel meer mogelijkheden daar."
België is en blijft nu eenmaal een klein land. Er zijn echter genoeg voorbeelden dat het soms van luttele details afhangt.
Bart: "Dat is zéér hoopgevend! Mauro speelde bijvoorbeeld ook voor een uitverkochte zaal in de Handelsbeurs. Er komt gewoon zoveel shit op ons af waar we altijd moeten naar luisteren, echt 'platte' Amerikaanse shit. Ik heb echter de indruk dat het Belgische publiek zich daar gelukkig niet blind op staart. Idem voor Frankrijk, daar zijn ze nog een tikkeltje radicaler wat dat betreft. Hier hebben we immers nog de mogelijkheid om via diverse kanalen te laten weten dat je een plaat uit hebt, in Frankrijk ligt dat ook al een pak moeilijker, zeker wat radio betreft. Mensen vinden echter toch altijd wel een manier om de muziek te horen die ze willen horen. Het is niet te onderschatten wat er leeft onder het oppervlak! We hebben dat zelf ervaren toen we in Arras speelden. Na het concert stapte er een Franse fan op ons af en die had het concert via de gsm integraal laten horen aan z'n vrienden, die niet aanwezig konden zijn." (lacht)
Hoe gevoelig zijn jullie voor kritiek?
Does: "Gevoelig! Ik denk dat dat de reden is waarom we nog altijd spelen, omdat we tot dusver al vele goede kritieken gekregen hebben. Als we in weekblad x of y een goede recensie krijgen, hebben we het gevoel van: 'ah, die hebben we nu ook al mee'. Je betrapt jezelf daarop! Als we een slechte kritiek krijgen, proberen we ons altijd in te leven in de gedachtengang van de recensent en te achterhalen wat die precies bedoelt. Meestal vinden we dat ze geen gelijk hebben! (schatert)
Bart: "Da's een moeilijke vraag. Als ik voel dat een bepaalde kritiek in m'n achterhoofd blijft zitten, dan duw ik een distortionpedaal in, dat móet weg! Het hangt af van persoon tot persoon natuurlijk en van hoe je daar als muzikant mee omgaat. Het flatteert natuurlijk, en als die recensie slecht is dan lezen we dat eenmaal om ze vervolgens bij het oud papier te kieperen." (lacht)
Does: "Als je na een reeks positieve kritieken eens een negatieve krijgt, dan vind ik dat niet zo erg. Als de teneur echter vanaf de eerste recensie negatief geladen is, dan wordt het minder tof. Uiteindelijk maken de meeste muzikanten toch de plaat die ze graag horen. Ik vind het nog altijd het belangrijkst dat de mensen rondom ons, of zij waar we meest belang aan hechten, de plaat goed vinden. 't Is inderdaad een moeilijke vraag!"
Met welke song hebben jullie de sterkst emotionele band?
Bart: "Misschien wel 'Breaking up the Heart of a Girl'."
Does (vragende blik): "Is het niet 'No Love'? In de studio was dat alleszins het meest emotionele nummer."
Bart: "Ja, dat klopt wel."
Does: "Toen Reinhard (Das Pop - DC) en Lode ons vervoegden in de studio en ze hun eerste nootje speelden, kreeg Bart het zo moeilijk dat hij naar buiten gerend is. (lacht) Hij was gewoon ontroerd door de melodie … en ook wel door de tekst."
Bart (vastberaden): "Bij het schrijven was ik emotioneel het meest betrokken bij 'Breaking up the Heart of a Girl'."
Er schuilt dit keer ook enorm veel kleur in jullie zangpartijen, zowel apart als samen.
Bart: "Ik vind dat een zeer groot compliment. Als we de demo's toegestuurd krijgen, is de eerste vraag meteen: 'doet het ons iets?'. Het kan evengoed een gitaar zijn die je happy maakt, … of droevig! Het draait er uiteindelijk om dat mensen niet onverschillig blijven bij het beluisteren van onze plaat."
Van happy gesproken: de feelgood-factor in acht genomen, heb ik het wel voor 'Kickin'.
Bart: "Deze song hebben we eigenlijk op bestelling geschreven toen we met dat theaterstuk bezig waren. Voor een bepaalde scène hadden ze een puur rock-'n-rollnummer nodig. We hebben 'Kickin' geschreven en daar kwam vervolgens enorm veel reactie op de vanuit de zaal. Het is niet het beste nummer van de plaat, maar het heeft wel zijn plaats, vind ik."
Does: "We hadden aan John ook de boodschap meegegeven dat we een rocknummer wilden, maar dat het niet te 'plat' mocht worden. Hij heeft dat in zijn achterhoofd gehouden, hoewel ook hij het niet het beste nummer vond, al wist hij wel perfect wat hij ermee moest aanvangen."
Het is ook een vrij strakke plaat geworden. Er valt nauwelijks of geen overbodige ballast te bespeuren op I Like Girls in Russia.
Bart: "Ja, dat heeft John heel goed gedaan. Alles wegsnoeien wat er teveel aan was … en maar goed ook, we hebben niks liever." (lacht)
Coherent ook.
Bart: "Behalve Elvis or Betty Boop zijn al onze platen vrij snel opgenomen geweest en dat draagt wel bij tot de sfeer van het moment, zoiets hoor je wel terug in de nummers."
Does: "Als we met John opnemen hebben we ook echt wel het gevoel dat we een 'plaat' aan het opnemen zijn, van het eerste tot aan het laatste nummer! Hij werkt van in het begin vanuit bepaalde blokschema's: die song past perfect achter die song en deze maakt een mooie overgang naar alweer een andere. Vanuit dat standpunt construeert hij het verloop van de plaat, zodat het boeiend blijft om die helemaal uit te luisteren. Voor John is één single of één goeie song niet interessant genoeg om een coherente plaat te maken en wij denken daar net hetzelfde over. Ik hou persoonlijk ook meer van platen die je ertoe verplichten om ze in één ruk te beluisteren, zodat ik bij het laatste nummer nog even enthousiast ben."
Bart: "We hebben veel samen geschreven, veel samen gerepeteerd met de groep en van daaruit creëer je ook een bepaalde sound natuurlijk. John was daar achteraf ook zeer verheugd daarover: 'Everyone should make a record in fourty minutes!'', althans wat de totale lengte van de plaat betreft. (lacht)
Luisteren jullie nog vaak naar eigen materiaal?
Does: "Weinig! Je bent er zodanig mee bezig tijdens de opnames en eenmaal die afgerond zijn, luister je er nóg eens naar, want er moet misschien wel iets hermixt worden. Voor de mastering moet je ze ook al zo vaak beluisteren … bepaalde songs hebben we intussen al miljoenen keren gehoord! (lacht) Nee, binnen een paar jaar zal ik er nog wel eens naar luisteren."
Zijn er uiteindelijk veel songs in de prullenmand beland?
Bart: "Eerst zouden we 'Love Passion' overboord gooien, dat hebben we niet gedaan. We hadden ook nog een song die we als een soort intro wilden gebruiken, maar John wou liever 'Can't Get' als opener. Die intro is dus gesneuveld, al spelen we hem wel nog live. John was aanvankelijk ook niet zo tevreden over de mix van 'I Won't Go to Nashville', maar hij wou het nog liever hermixen dan aan een nieuw nummer te moeten beginnen!"
Does: "Gelukkig maar, want het is de single geworden!" (lacht)
Bart: "We zijn een groep die veel ideeën heeft, maar die ze ook even snel opnieuw weggooit. Als je met een producer werkt, moet je natuurlijk ook een x-aantal nummers afspreken, het moet een beetje realistisch blijven. Mix en opnames bij elkaar geteld, kwamen we nu aan een twaalf à dertien nummers, meer konden we er echt niet meenemen."
Wie is 'Scotty'?
Bart: "'Scotty' is een ironische verwijzing naar Scotty uit 'Star Trek'. Ik heb die song geschreven op een moment dat ik me niet bijster goed voelde en ik eraan dacht dat het wel handig zou zijn om Scotty in mijn buurt te hebben en me wat 'power' te geven. Het is een beetje beeldspraak met een soort ironie erin verweven."
Het leuke aan I Like Girls in Russia is ook dat de plaat per beluistering nieuwe geheimen prijsgeeft en eveneens vrij detailrijk is …
Does: "Ik vind dat ook wel tof aan andere platen. Zoals je zegt, als je de plaat dan nog eens met koptelefoon beluistert, ontdek je steevast dingen die je aanvankelijk niet gehoord had."
… hoe moeilijk is het om dat ook te vertalen naar het live-aspect?
Bart: "We hebben een bepaald systeem dat een er sampler met 'kleine' geluidjes meeloopt als het moet, maar als het niet nodig is, gebruiken we die niet. We vinden dat wel origineel, er zijn trouwens zoveel mensen die met loops werken en het is niet gewoon een 'bliepje' dat we erin stoppen, maar meestal wel een arrangement. Door de jaren heen hebben we wel onze manier gevonden om dat zo naturel en dynamisch mogelijk te brengen."
Does, jij komt uit een zeer muzikale familie (naast Pim is ook Tom - Tom Wolf - muzikant - DC). Ik neem aan dat het als jong meisje evident was om iets met muziek te gaan doen?
Does: "Nee, nochtans niet. Ik kon geen instrument bespelen en zingen durfde ik ook al niet. Wat ik wel deed was stiekem meezingen op mijn kamer, toen mijn broers in een andere kamer aan het repeteren waren. Niemand mocht mij horen! Toen heb ik Bart leren kennen, heb een tekstje geschreven, Bart speelde gitaar en vervolgens heeft hij mijn woorden op muziek gezet. Later was het vooral Pim die ons dan gestimuleerd heeft om eens een demo op te nemen en van het één kwam het ander. Bij mij lag dat uiteindelijk toch niet zo voor de hand, hoewel mijn moeder vroeger wel in een bandje gezongen heeft. Ach, het zal wel ergens in de genen zitten!"
Hoe zit het bij jou, Bart, want tot mijn grote spijt moet ik je bekennen dat ik helemaal niks afweet van jouw achtergrond.
Bart: "Ik was vroeger een Johnnie, hé! (hilariteit) Ik ben afkomstig uit Herne, ligt vlakbij Tollembeek, en is bekend voor kazen, kerken, KWB, katholieke kring … "
Does: "… en verkeerslichten!" (lacht)
Bart: "Ik ben in Gent beland wegens mijn studies, Does ontmoet, daarna ook haar broers en die hebben me leren gitaar spelen. 'k Denk dat ik het eerder van mijn vader heb, die toch wel een zéér grote muziekliefhebber was, dat gaat van Sonic Youth tot Will Oldham en Elvis Presley. Die kan zo echt van de hak op de tak springen, vroeger had hij altijd cassettes met Engelbert Humperdinck en dan Vader Abraham, etc … . Mijn vader wou vroeger ook wel muzikant worden en dat heb ik ook wel gehad, ik wou altijd op een podium staan."
Does: "Ik had mijn roeping als balletdanseres!" (lacht)
Bart: "Ik weet nog dat ik als kind eens deelnam aan een tekenwedstrijd op school en we aan de hand van twee tekeningen moesten uitleggen wat we later wilden worden. Bij mij was dat uitvinder en astronaut!"
Does: "Je bent geen van beide geworden."
Bart: "Ja, in zekere zin misschien. Uitvinden, ja … en astronaut … we zijn altijd 'op weg'! (bulderlach) Ik ben altijd op zoek geweest, ik was verknocht aan 'Toppop' en in Herne was ik wel de eerste die R.E.M. kende, denk ik."
Hadden jullie bij het oprichten van Thou een welomlijnde strategie uitgestippeld?
Bart: "Hadden we geweten hoeveel miserie we gingen krijgen met onze groepsnaam (er is ook nog de Antwerpse band DAAU - DC), dan hadden we wel tweemaal nagedacht! Nee, we zijn er nooit echt mee bezig geweest en zelfs nu probeer ik dat, weliswaar soms tevergeefs, uit mijn hoofd te bannen. We leven gewoon van plaat tot plaat en proberen de lat telkens weer een stukje hoger te leggen. Ik ben zeer voorzichtig met té hoge verwachtingen, want hoe groter die zijn, hoe dieper de teleurstellingen natuurlijk! Sporadisch begin ik nu wel al te denken aan nieuwe nummertjes … ."
Does: "… Ik zou toch nog een beetje wachten!" (lacht)
Bart: (ironisch) "Nee, we gaan de wereld veroveren!"
Zijn er bepaalde bands voor wier carrière je meteen zou willen tekenen?
Does: "Sonic Youth!"
Bart: "Ja, … groepen die geleidelijk aan hun stempel gedrukt hebben."
Does: "Wat ik bedoel: niemand vraagt nu nog aan Sonic Youth wat soort muziek ze spelen."
Ze zijn dan ook hun eigen cultus geworden.
Bart: "Ja, hetzelfde met R.E.M. Qua grootte zou het leuk zijn, mochten we in de richting van Motorpsycho kunnen evolueren, of Simian, Blonde Redhead, … bands die zo in elk land wel een vaste fanbase hebben. Dat zou al zéér geslaagd zijn!"
Het is jullie van harte gegund!
I Like Girls in Russia is uit bij Ha' Records en ligt nu ook in Nederland in de winkels. 'Love Passion' is de nieuwe single.
» Lees de recensie van het album
Thou speelt op zaterdag 3 juli op Rock Werchter (Pyramid Marquee).
Andere data zijn:
30/4 MOD (Hasselt), 08/5 SMAK (Gent), 11/5 Bourla (Antwerpen), 14/5 CC Spinoy (Mechelen), 17/5 Européen (Parijs - support An Pierlé), 28/5 Nijdrop (Opwijk, met A Brand), 29/5 Cahier de Brouillon (Hoogstraten) en 18/6 Mezz (Breda).
http://www.kindamuzik.net/interview/thou/thou-wij-zijn-altijd-op-weg/5789/
Meer Thou op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/thou
Deel dit artikel: