Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In een poging tot een originele invalshoek besloot schrijver dezes het eens over een heel andere boeg te gooien. Want om zijn vijftien minuten kostbare spreektijd te gebruiken om weer hetzelfde verhaal te krijgen over dat bargevecht in Detroit leek hem een beetje onzin.
Nu was hem verteld dat hij drummer Don Plum te spreken zou krijgen. Die houdt op de Von Bondies-website een toerdagboek bij. De originele invalshoek was daarmee gevonden en een lijst met kritische, doch respectvolle persoonlijke vragen over Plums belevenissen op tournee werd voorbereid. Alleen bleek eenmaal aangekomen in Amsterdam de gesprekspartner niet Blum, maar bassiste Carrie Smith. Dus kon die lijst in de prullenbak.
Natuurkunde
Gelukkig is Smith een vriendelijke vrouw die ook op hakkelend gebrachte, ter plekke geïmproviseerde vragen een uitgebreid antwoord had. De eerste daarvan ging over de promotieblitzkrieg zelf. Al spijt van het tekenen bij een major?
"Vandaag valt het nog wel mee met de interviews. Maar er zijn ook dagen geweest waarop het interview na interview na interview was. Maar dit is wel een vermoeiende dag. We hadden gisteravond een normale show in Londen, toen vanochtend op tien uur weer een. Daarna meteen met het vliegtuig hierheen. Toen we hier drie uur geleden aankwamen zijn we gaan soundchecken en nu zit ik hier. Maar weet je wat? Het houdt ons bezig en het is beter dan van negen tot vijf achter je bureau zitten in een kantoor. We mogen de wereld over reizen en ontmoeten allerlei mensen. Het is fantastisch."
"Toen we met de band begonnen zat ik op school. Ik was bezig een graad in de natuurkunde te halen. Dat heeft me uiteindelijk vijfeneenhalf jaar gekost. Ik was bijna klaar toen ik gevraagd werd bij de band te komen, dus ik heb dat nog wel afgemaakt. Maar eigenlijk was mijn planning om de rest van mijn leven naar school te blijven gaan. Maar een kans als deze krijg ik nooit meer. Daar heb ik echt ontzettend veel geluk mee gehad en ik ga het dan ook zo lang als ik kan doen. De universiteit en de natuurkunde rennen niet weg."
"Vergeleken met de vorige plaat is het wel een verschil allemaal. Long Gone John, de eigenaar van Sympathy For The Record Industry, het label waar Lack of Communication is uitgekomen, is een geweldige vent. Hij staat ontzettend open voor nieuwe bands. Er zijn op zijn label al iets van vijf- of zeshonderd releases uitgekomen. Dat is astronomisch voor slechts één vent. Dat is ook meteen de keerzijde: het is maar één vent. Als je een carrière wilt opbouwen als muzikant zonder er een gewone baan naast te moeten hebben, dan moet je die volgende stap nemen. En hoe cool Long Gone John ook is, en hoe cool Sympathy For The Record Industry ook is, hij kon ons gewoon niet op dat volgende niveau brengen."
Eigen beheer
Het uiteindelijke tekenen bij een groter label bleek uiteindelijk nog een stuk lastiger dan gedacht.
Smith: "Dat was allemaal een beetje vreemd. Toen we in het voorprogramma van de White Stripes toerden kregen we, met name in Groot-Brittannië, zoveel aandacht in de pers dat iedereen dacht dat we al ergens getekend hadden. Er was gewoon geen enkel label dat ons het hof probeerde te maken, omdat ze allemaal dachten dat we al bezet waren. Erg frustrerend allemaal, want we hadden wel al een hele hoop materiaal voor een nieuwe plaat. Uit arren moede hebben we toen maar besloten het allemaal low-budget zelf op te nemen en in eigen beheer uit te brengen. Maar dat pakte ook niet goed uit, we waren er niet tevreden over. Dus zijn we maar weer een beetje gaan toeren. Uiteindelijk kwam Sire toen alsnog met een aanbod en zijn we met een producer de studio ingedoken. De twee nummers op Pawn Shoppe Heart die zijn opgenomen door Jim Diamond, 'Tell Me What You See' en 'Right of Way' stammen nog uit de eerdere sessies. Ze zijn wel gemixt door dezelfde persoon die ook die rest van de plaat heeft gedaan, daarom klinken ze niet heel anders. Maar als je goed luistert kan je wel verschil horen."
Popsensibititeit
Zo komen we uiteindelijk toch weer uit bij de vechtpartij. Want naar verluidt ontstond die doordat White kwaad was op Von Bondies-zanger Jason Stollsteimer omdat die zich in de pers negatief had uitgelaten over de door White gedane productie van Lack of Communication. Dan zou je verwachten dat Pawn Shoppe Heart heel anders klinkt. Maar dat is nauwelijks het geval.
Smith: "We zijn ook geen van allen ongelukkig met die eerste plaat. Het is meer dat we nu als band zo veel gespeeld hebben en daardoor betere muzikanten zijn geworden. We horen op Lack of Communication veel dingen die we nu beter zouden kunnen doen. Het is dus niet zo zeer de productie of dat we Jim Diamonds studio hebben gebruikt wat ons tegen staat. We zijn gewoon gegroeid als muzikanten en dat horen we als we die plaat luisteren."
"Omdat we altijd live in de studio opnemen valt ook niet te verwachten dat het ineens allemaal heel anders klinkt. Het grootste verschil is dat we nu meer tijd en geld hadden, zodat de instrumenten meer gescheiden konden worden opgenomen. Dat helpt bij het mixen, daardoor klinkt het allemaal niet meer zo modderig."
"Dat Pawn Shoppe Heart misschien iets meer popelementen heeft, kom omdat Jason is gegroeid als songschrijver. Dan zie je vaak dat er meer popsensibiliteit in de muziek komt. Het was dus niet echt gepland. Misschien zit Jason bij de volgende plaat wel in zijn experimentele fase."
Livefoto's zijn van Greetsia Tent, uit het archief
Noot van de redactie: Luttele weken na dit interview verlaat Carrie Smith de band. In een open brief op de internetpagina van de band geeft ze zowel persoonlijke als professionele redenen, maar gaat er niet verder op in. Haar opvolger heet Yasmeen Smith.
http://www.kindamuzik.net/interview/the-von-bondies/the-von-bondies-geen-enkel-label-probeerde-ons-het-hof-te-maken/7132/
Meer The Von Bondies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-von-bondies
Deel dit artikel: